Monika & Five Star Hotel

Είναι και αυτές οι εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο (και με μεγαλύτερη περιοδικότητα πλέον - βλέπε όλα τα υποφεστιβάλ) με αφορμή το φεστιβάλ κινηματογράφου, ό,τι καλύτερο για να αρχίσεις να σχολιάζεις τους σινεφίλ (που είναι όλοι ίδιοι), τις "θείες" της τέχνης, καθώς και κάτι σαραντάρες που με νύχια και με δόντια το παίζουν ακόμη γκόμενες και εξασκούν τις δυνάμεις τους σε φιλότεχνα ακροατήρια (που κάνουν "κρα" για καλές γκόμενες)... και η εν λόγω συναυλία που έλαβε χώρα σε τούτα τα πλαίσια, δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Στον πάνω όροφο της αποθήκης μαζεύτηκαν όλοι οι παραπάνω (συν κάτι άλλοι ευτράπελοι) και αυτή η παράγραφος θα απουσίαζε αν δεν έκαναν τέτοια αισχρά ανάγωγη φασαρία, κυρίως κατά τη διάρκεια της εμφάνισης της Monika. Μου φαίνεται πρέπει να μαζέψω μερικούς δυνατούς "συναυλιακούς" τύπους και να πάμε να κάνουμε χαβαλέ στην προβολή κάποιου... ιρανικού αριστουργήματος το επόμενο φθινόπωρο. Και να τους κλέψουμε και τα κασκόλ...

Οι Five Star Hotel ίσως και να είναι αυτή τη στιγμή η μοναδική ελληνική ...κιθαριστική μπάντα με τόσα πολλά πλήκτρα στον ήχο τους, αλλά και επάνω στη σκηνή. Με αυτό τον τρόπο, δεν ξεφεύγουν ούτε λεπτό από τις διδαχές του Manzarek, όπως αυτές ερμηνεύτηκαν από τους εμπνευσμένους Carpets ευαγγελιστές και προσφέρουν έτσι (επιτέλους) στη Θεσσαλονίκη το πρώτο της συγκρότημα με 100% pop ιδεώδη. Αυτή τη φορά, είχαν μαζί τους το Sound Of The Underground, το ολοκαίνουργιο τραγούδι τους που κυκλοφορεί στο My Space, καταρρίπτοντας και πάλι τις όποιες διαφορές μεταξύ 60s και 90s μουσικών ιδεολογιών και είναι γνήσιο pop χιτάκι που δεν του αξίζει να περάσει απαρατήρητο. Ήρθε και το βιολί της Αλεξάνδρας να πέσει πάνω του και τα live τους απέκτησαν νέο highlight, μιας και το This Is The Night έμεινε εκτός αυτή τη φορά (... ή μήπως ξεχνάω;). Τώρα, για μία μπάντα που βγαίνει και συστήνεται με το αμίμητο "Είμαστε οι Five Star Hotel και εδώ από κάτω είναι ο... Tony!", τι άλλο να πει κανείς; Τακτικές Morrissey διακρίνω στον κ. Μπέγκα (τον οποίο τελικά έπεισε η Fred Perry για να τον ντύνει επί σκηνής!).

Γενικότερα, είχαμε μαζευτεί από κάτω πολλοί φίλοι, γνωστοί και συγγενείς και αν πω περισσότερα θα καταλήξουμε στα γνωστά σενάρια περί δήθεν διαπλοκής και πάλι. Να μην ξεχάσω να πω βέβαια, ότι μόλις ακούστηκε η διασκευή στο Be My Baby των Ronettes, η ικανότητα των pop μελωδιών να φτιάχνουν ατμόσφαιρα απέναντι και σε ένα μεγάλο τμήμα του κοινού που μέχρι εκείνη την ώρα επέμενε να τις αγνοεί έγινε πάλι επιτακτική, αλλά και υπέταξε ιδανικά την αδιαφορία των τυχαίων. Άσε που έπαιξε και λίγο dirty dancing μεταξύ των θαμώνων... Γενικότερα, το Σάββατο οι Five Star Hotel ήταν στα πολύ πάνω τους, "πήραν κεφάλια" που θα λέγαμε και στο γήπεδο... και το ντεμπούτο φουλ άλμπουμ είναι και αυτό πλέον επιτακτική ανάγκη.

Η Monika εμφανίστηκε αρχικά μόνη της, πίσω από ένα τεράστιο πιάνο με ουρά (είδες budget το φεστιβάλ...). Δεν πολυεμφανίστηκε δηλαδή, μιας και μόλις διακρινόταν (κάποια επίδοξη φωτογράφος ρωτούσε "πού είναι η κοπέλα, καλέ;"!). Σιγά-σιγά ακολούθησε όλη η υπόλοιπη μπάντα με κιθάρα, μπάσο, ντραμς σε πλήρη παράταξη, αλλά και τον Άρη τον τσελίστα και την Ελένη σε διάφορα περίεργα και μη οργανάκια να καθιστούν τα πράγματα απολύτως σοβαρά και παιδικά ταυτόχρονα. Με μαύρο φόρεμα, κλεμμένο από την τελευταία κολεξιόν της Polly Harvey, η Monika δεν άργησε να μας υπενθυμίσει ότι το πιο ισχυρό ατού της θα παραμένει πάντα αυτή η περίεργα υποβλητική και σχεδόν ανδρόγυνη μερικές φορές φωνή της, η οποία οδηγεί απλοϊκά στιχάκια ερωτικής απογοήτευσης και μετεφηβικής ειλικρίνειας στα γνωστά υψηλά επίπεδα που οδηγούν οι μεγάλες γυναικείες φωνές τις απλές pop ασκήσεις, στις οποίες αναγκάζονται. Η Monika έχει ένα απίστευτο θράσος επάνω στη σκηνή. Σχεδόν προκλητικό. Για ένα μέρος του κοινού η Monika είναι μια σοβαροφανής εικοσάχρονη, με στυλ και attitude που δεν ταιριάζει στην ηλικία της. Εγώ πάλι με "οδηγό" αυτό το στοιχείο φανταζόμουν για μία ώρα τη φωνή της Monika να συνοδεύει τη μπερδεμένη οργή των Cocteau Twins, τη ναρκωμένη ατμόσφαιρα των Massive Attack, τις ξεχειλωμένες στιγμές των Stereolab, αλλά ποτέ την αφελή αθωότητα των Carpenters. Έχει απόλυτο δίκιο, τελικά, όταν τραγουδάει ότι she' s not young in her youth!

Και μπορεί, τελικά, να μην επιλέχθηκε το Total Eclipse Of The Heart, όπως υστερόβουλα είχα προβλέψει, αλλά και το I Can't Live (If Living Is Without You) της Mariah Carey είναι εξίσου πλαστικό και ψεύτικο και ανίσχυρα μελοδραματικό για να δραπετεύσει από τα γυμνασιακά σας χρόνια και να εισέλθει στην indie ευαισθησία σας. Εκτός όλων των άλλων, η Monika έχει δίπλα της έναν κιθαρίστα-θεριστή που οδηγεί ολόκληρο το συγκρότημα σε ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα στα τελευταία 20 χρόνια εναλλακτικών ήχων και καλά θα κάνει να πορευτεί μαζί του (να φανταστώ ότι το... αναπάντεχο τέλος του live ήταν δική του επιλογή;). Και όταν μπούνε στο στούντιο "για τα καλά", να μην ξεχάσουν να πάρουν μαζί τους όλες ανεξαιρέτως τις δεκάδες διαφορετικές μουσικές που μας θύμισαν το Σάββατο το βράδυ. Αν τελικά ... βρεθεί και ο κατάλληλα έξυπνος παραγωγός, το αποτέλεσμα θα είναι πράγματι εκτός ορίων (εγώ έχω να προτείνω κάποιον, αν ενδιαφέρεστε!). Μιας και μέσα σε μία ώρα δεν ήθελε και πολύ να καταλάβεις ότι η Monika και οι μουσικοί της έχουν πραγματικά "ξεφύγει". Η πρώτη ίσως και ακούσια... οι δεύτεροι με πλήρη γνώση και συνείδηση. Εμφάνιση για πολλούς επαίνους, λοιπόν... Και ένα Over The Hill που επιτέλους "τελείωσε" όπως ακριβώς του αξίζει και αυτού: χωρίς να ξεψυχάει, αλλά μανιασμένα και σχεδόν έτοιμο να ξεκινήσει επ' άπειρο να επαναλαμβάνεται!

Φωτογραφίες - Γιώργος Χαριτίδης