Monika in Salonika
Στη Θεσσαλονίκη -πού αλλού...- έτυχε στην Monika και την ικανότατη μπάντα που συνοδεύει αυτήν να "αναμετρηθούν" για πρώτη φορά με το κοινό εκείνο που δεν αποτελεί το σύνηθες συναυλιακό κοινό, που στηρίζει την εναλλακτική pop και rock δραστηριότητα, εγχώρια και εισαγόμενη.
Και να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι είναι ευτύχημα και επίτευγμα το ότι μετά από πολλά χρόνια αυτό το κοινό προσέρχεται με περίσσιο πάθος και ορμή σε μία τέτοιου είδους συναυλία. Το άνοιγμα της Monika προς το mainstream, το "έντεχνο", το εμπορικά αγαπησιάρικο, ακόμη και τις παρυφές του λαϊκο-pop κοινού αποτελεί πραγματικότητα που επιβεβαιώθηκε στο θριαμβευτικό και από την άποψη προσέλευσης του κοινού live της Θεσσαλονίκης. Ήταν η πρώτη μάχη στα πλαίσια της συμφωνίας με το σύστημα, και όπως κάθε μάχη είχε κέρδη και απώλειες. Ή μάλλον είχε μόνο κέρδη, καθώς ό,τι εκ των υστέρων παρουσιάστηκε ως απώλεια, αποτελεί διαστρέβλωση της ουσίας.
Στο τέλος της μάχης η Monika αποχώρησε ως αναντίρρητη θριαμβεύτρια, όχι απλά νικήτρια. Το πάλαι ποτέ θρυλικό Club του Μύλου (πρώην Liebe, νυν Stage και δεν ξέρω κι εγώ ποια μοίρα το περιμένει στη γωνία) γέμισε ασφυκτικά, έστω και υπό το βάρος των ρεσερβαρισμένων stand (για άκαιρα και άτοπα γενέθλια) και των βελούδινων καναπέδων, που μετέτρεψαν τον εξώστη από μέρος ιδρωμένης εξορίας σε τόπο δήθεν προνομιακής θέασης των επί σκηνής τεκταινόμενων. Άλλοι τόσοι από έξω και όλοι μαζί -μέσα και έξω- διψασμένοι να δουν και ακούσουν το μικρό θαύμα που ακούει στο όνομα Monika στο πρώτο της live στη Θεσσαλονίκη (όλες σχεδόν οι λαγνόφωνες παρουσιάστριες της απογευματινής ζώνης του ραδιοφώνου της πόλης επανέλαβαν αυτή την ανοησία).
Το Over The Hill γνώρισε κατακλυσμιαία υποδοχή και αποδοχή και τις δύο φορές που ακούστηκε. Ομοίως, αλλά σε μικρότερο βαθμό, τα Babe και Are You Coming With Us. Η τωρινή μορφή του συγκροτήματος είναι η καλύτερη που έχω δει μέχρι στιγμής και με άνεση μετατρέπει τα τραγούδια από προσωπική υπόθεση της Monika στο κάτι παραπάνω που χρειάζεται ένα τραγούδι για να απογειώσει τις ανάγκες μιας συναυλίας.
Τα δύο μετρημένα έγχορδα περιορίζουν την αμελώς περισσευούμενη έγχορδη διάθεση του δίσκου, ο Μάνος από τους Gravity Says I στην κιθάρα επαναφέρει τους πάντες στην επιθυμητή εναλλακτική μουσική διάσταση και η Monika κάθεται στο πιάνο μόνο όταν αυτό είναι πραγματικά απαραίτητο. Στις διασκευές έχει προστεθεί το All My Little Words των Magnetic Fields, το οποίο όμως έχει ήδη υπερ-καλυφθεί από την ελληνοποιημένη τελοιοποίησή του εκ των Κόρε. Ύδρο. Όσοι μπόρεσαν και το αναγνώρισαν πάντως χαμογέλασαν ικανοποιημένοι. Το συγκρότημα παίζει με νεύρο και ένταση, ακόμη και στα πιο χαμηλότονα τραγούδια. Η Monika ούτως ή άλλως έχει μπόλικο νεύρο και ερμηνεύει τα τραγούδια κάθε φορά σαν να θέλει πραγματικά να τα διώξει από μέσα της. Και αυτό είναι καταλυτικό στοιχείο μιας σπουδαίας ερμηνείας.
Η στιγμή κατά την οποία ένα συγκρότημα ή ένας καλλιτέχνης εξαντλεί το ρεπερτόριό του, δηλαδή τον ένα και μοναδικό δίσκο του, την ώρα που το κοινό του προσδοκά "κι άλλο - κι άλλο - κι άλλο" και αναγκάζεται να καταφύγει στην επανάληψη, είναι κατά τη γνώμη μου ιδανικό πρόωρο ζενίθ και όχι αιτία ενοχής. Θυμηθείτε τα πρώτα live των Tindersticks, Puressence, Franz Ferdinand, των Kaiser Chiefs, ακόμη και αυτό των Art Brut, για να αναφέρω μόνο τα πρόσφατα. Η Monika το πέτυχε και παρά την αμηχανία της στιγμής που φυσιολογικά ένιωσε -αισθανόμενη ότι ξέμεινε από τραγούδια, ενώ γύρω της υπάρχει ανάγκη για αυτά-, είμαι σίγουρος ότι της δίνει ουσιαστική αφορμή για να γράψει ακόμη καλύτερα τραγούδια και να τα ερμηνεύσει με ακόμη πιο σπουδαία ορμή.
Και ύστερα ήρθαν οι τύψεις... Την επόμενη ημέρα η Monika ανεβάζει στο MySpace τη γνωστή πλέον δήλωση συγνώμης επί χίλια. Την οποία δέχομαι ως προς το μέρος αυτής που αφορά αυτούς που έμειναν από έξω. Απλά επισημαίνω ότι η επιλογή ενός μεγαλύτερου χώρου στη φάση αυτή για την Monika θα είχε τον κίνδυνο της υπερβολής. Το club δεν είναι αμελητέος χώρος. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε μικρό, εκ προοιμίου όμως ήταν το κατάλληλο μέρος για αυτή τη συναυλία. Άλλωστε σε μια συναυλία που δεν υπήρχε προπώληση είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να αλλάξει τελευταία στιγμή ο χώρος λόγω του ότι υπήρχε η φήμη στην πόλη για τεράστια προσέλευση κοινού.
Την επόμενη φορά σίγουρα υπάρχει απαίτηση για μεγαλύτερο χώρο. Η απαίτηση αυτή όμως είναι καλό που δημιουργήθηκε από τα ίδια τα γεγονότα και όχι με τεχνητό τρόπο. Τo 1995 καμιά πεντακοσιαριά άτομα έμειναν να ακούν τον απόηχο των Tindersticks από την κλειστή πόρτα του club. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι μουσικοί θρύλοι.
Διαφωνώ με όσους διαμαρτύρονται με τις ευχαριστίες προς τον Imagine 89.7, το ραδιοφωνικό σταθμό που διοργάνωσε τη συναυλία. Δεν καταλαβαίνω και το λόγο που η Monika μετάνιωσε για αυτή την από σκηνής δήλωση. Είναι ένδειξη ευγένειας και καλής συμπεριφοράς το να ευχαριστείς αυτόν που διοργάνωσε μια τόσο επιτυχημένη συναυλία και που με κάθε τρόπο την προώθησε ώστε να καταστεί τέτοια. Το ότι και τα υπόλοιπα ραδιόφωνα της πόλης -88.5, Republic κ.ά.- έχουν στηρίξει την Monika δεν αφαιρεί το δικαίωμα -σχεδόν υποχρέωση- ευχαριστίας προς αυτούς που διοργάνωσαν τη συναυλία. Την οποία -για να πούμε την αλήθεια- τη διοργάνωσαν μια χαρά. Με ήχο από αυτούς που σπάνια ακούγαμε στο πάλαι ποτέ θρυλικό club του Μύλου.
Από την άλλη, ο Republic (που αρχικά ήταν να διοργανώσει live της Monika στον ίδιο χώρο, αλλά δεν...) όλες τις προηγούμενες ημέρες απέφευγε επιμελώς οποιαδήποτε αναφορά τόσο στη συναυλία, όσο και στην Monika την ίδια, ακόμη δε και τη μετάδοση των τραγουδιών της περιόρισε. Οπότε ποιος πρόδωσε το κοινό του Republic; Η Monika που δεν ευχαρίστησε το σταθμό αυτό ή όποιον άλλο τέλος πάντων για όλη την προηγούμενη στήριξή του ή ο ίδιος ο σταθμός που δεν επιβεβαίωσε το όποιο κατόρθωμά του με το να επιδείξει την απαιτούμενη καλή συμπεριφορά και να πει το απλό "να πάτε στην Monika, ακόμη και αν τη διοργανώνει άλλος...θα είναι μια καλή συναυλία και το ξέρουμε όλοι".
Οι συνήθειες των ραδιοφωνικών παραγόντων στη Θεσσαλονίκη να μην πηγαίνουν ο ένας στη συναυλία του άλλου είναι γνωστές. Πόσο μάλλον να μην αναφέρονται καν στις συναυλίες... έστω και σαν είδηση. Δεν πρέπει όμως αυτή η απαράδεκτη τακτική να αποτελεί αιτία το να μεταδίδεται προς τους καλλιτέχνες αντίστροφο και αρνητικό feedback, από αυτό που πραγματικά τους οφείλεται.
Όποιος με τη συμπεριφορά, τους υπαινιγμούς ή τη... γκρίνια του έκανε την Monika να αισθανθεί τύψεις για ένα απλό "ευχαριστώ" ας φροντίσει να ικανοποιήσει διαφορετικά την ναρκισσιστική του έπαρση. Όσοι στηρίζουν περιπτώσεις σαν αυτή της Monika και περιμένουν από αναγνώριση και ευχαριστίες έως ανταπόδοση και υποταγή και ευχαριστίες... είναι αυτονόητο ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε μαζί τους. Στην επόμενη συναυλία αν είναι, ας δώσουν στην κοπέλα ένα σημείωμα με ονόματα να ευχαριστήσει τους πάντες ονομαστικά. Σαν δε ντρεπόμαστε λέω εγώ...
Τέλος. Η συναυλία της Πέμπτης ήταν κάτι παραπάνω από θρίαμβος. Θρίαμβο την κατέστησαν και οι παρόντες, αλλά κυρίως οι απόντες, οι οποίοι αυτονόητο είναι ότι άμεσα θα έχουν την ευκαιρία να δουν και να ακούσουν την Monika. Από εδώ είναι η κοπέλα, δεν ήρθε από το Wisconsin. Ένας θρίαμβος που θύμισε την ομοίως ασφυκτική παρουσία των Raining Pleasure πριν από έξι χρόνια στην Αποθήκη του Μύλου, σε ένα live που μάζεψε περισσότερο κόσμο και από αυτό των Sonic Youth τότε. Οποιοσδήποτε διαφωνεί πάνω σε αυτό, ίδια συμφέροντα και ιδιοτροπίες εξυπηρετεί και το ξέρει πολύ καλά...
Βρε... πώς κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη εδώ στη Θεσσαλονίκη!
Φωτογραφίες: Νίκος Καρδάρας
