Monster Magnet
Ήταν πάλι Δευτέρα, καταραμένη μέρα αλλά αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες. Ήταν η Δευτέρα που περιμέναμε εδώ και μήνες μιας και σήμερα θα βλέπαμε τους Monster Magnet live για δεύτερη φορά στη ζωή μας.
Φτάσαμε στο Αστόρια λίγο πριν τις οκτώ μιας και οι Orange Goblin (το support σχήμα) μας ήταν αρκετά αδιάφορο. Μπαίνοντας αντιμετωπίσαμε αρκετό στριμωξίδι στον κάτω χώρο και έτσι αφού εφοδιαστήκαμε με τ'απαραίτητα t-shirt κατευθυνθήκαμε προς τον εξώστη. Με την υπόσχεση όμως ότι θα γυρνάγαμε ξανά κάτω για τους Monster Magnet.
Επάνω τα πράγματα ήταν πολύ πιο άνετα μιας και ο χώρος διαθέτει τραπεζάκια και έτσι μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν καθιστοί πίνοντας τις μπύρες μας ενώ οι Orange Goblin από κάτω τα έδιναν όλα. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω ότι δεν θεωρώ τους Orange Goblin κακό συγκρότημα ή κάτι παρόμοιο απλά πιστεύω ότι ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που δεν προσφέρουν. Εν ολίγοις δεν έχουν κάτι να μας δώσουν και αυτό που κάνουν αυτοί τώρα το έκαναν κάποιοι άλλοι πριν απ'αυτούς καλύτερα κι έτσι (τουλάχιστο για μένα) δεν έχει νόημα να τους δω live... χωρίς να μου ακούγονται άσχημα στ'αυτιά μου. Το αστείο της υπόθεσης είναι οτι τους συγκεκριμένους τους έβλεπα για τρίτη φορά μιας και τους έχω δει και με FuManchu και με Queens of the Stone Age.
Παρ'ολα αυτά κατά τις 8:40 είχαν αποχωρίσει και τα 2000 άτομα που'χαν γεμίσει το sold out Αστόρια περίμεναν τον Dave και την παρέα του. Στο background της σκηνής σ'ενα λευκό πανό διακοσμημένο με τη νέα version του Bull God άρχισαν να προβάλλονται ψυχεδελικά σχέδια και χρώματα καθώς και παλιότερες εκδοχές του προαναφερθέντος κατοικίδιου.
Ήταν προφανές... ο Tim Cronin είχε πιάσει δουλειά. Επίσης δυο βάθρα είχαν τοποθετηθεί δεξιά και αριστερά στη σκηνή προφανώς για τις γκόμενες που θα χόρευαν δίπλα στον τραγουδιστή.
Ήταν όμως νωρίς ακόμη (μας είχαν πει οτι θα βγαίνανε στις 9:15) και η φύση μας κάλεσε μετά από τις αρχικές μπύρες. Μεγάλο λάθος μιας και βγαίνοντας απ΄την τουαλέτα η μουσική είχε δυναμώσει αρκετά και είχε γίνει πάρα πολύ γνώριμη. Με τρόμο ανακάλυψα οτι είχα χάσει τα πρώτα δευτερόλεπτα της συναυλίας και η μπάντα που αντίκρισα βγαίνοντας στον εξώστη, ήταν το λιγότερο διαβολική. Ο Dave σε πλήρη δερμάτινη εξάρτηση (ευτυχώς δε φορούσε και αυτό το μεταλλικό σπασουάρ που φοράει στο οπισθόφυλλο του δίσκου) τίναζε το μαλλί δεξιά και αριστερά και έδινε απίστευτο σόου. Από πίσω ακουγόταν η μαγική μελωδία απ'τις κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς μέσα σ'ενα συνονθύλευμα εναλλαγής διαφόρων χρωμάτων... η οποιαδήποτε αμφιβολία για το πως θα'ταν 
τα καινούρια τραγούδια live εξαϋλώθηκε.
Στο "Nod Scene" (που ήταν και το επόμενο κομμάτι) ήμουν ήδη κάτω (ο μόνος που κράτησε την αρχική υπόσχεση) και προσπαθούσα να πλησιάσω την σκηνή. Μετά από λίγο ο Dave καλωσόριζε στο διαστημόπλοιο του τους "Ladies and Gentlemen and Motherfuckers all over the universe!!!" το κοινό δηλαδή... Η συναυλία κύλησε ομαλά και όσο απίστευτο και αν σας φαίνετε χωρίς διάλειμμα... ω, ναι δεν σταμάτησαν να παίζουν τουλάχιστο για ένα σερί 8-9 κομματιών. Η μουσική κυριαρχούσε και η φωνή απλά συμπλήρωνε εκεί που έπρεπε ένα τέλεια δεμένο σύνολο και παράλληλα τόσο ζωντανό και ξεχωριστό ώστε να μην μοιάζει με φτωχή απεικόνιση του δίσκου.
"Heads Explode", "Doomsday", "Melt", "Down in the Jungle" ήταν κάποια απ'τα κομμάτια του καινούριου δίσκου που μας παρουσίασαν σε live εκτελέσεις. Στο ενδιάμεσο είχαμε χαλαρωτικές παρεμβάσεις από τα "God says No", "Cry" (το οποίο ο κος Wyndorf μας παρουσίασε ως "Love song" ενώ κάτι ενοχλητικοί άγγλοι από κάτω ούρλιαζαν οτι ήταν πολύ χαλαρό για τα γούστα τους) "Queen of You", και εκρηκτικές ενέσεις απ'τα "Crop Circle" και "Powertrip". Κάπου εκεί ο Dave έκαψε μια κιθάρα, κάτι που όσο παρωχημένο και κλισέ αν ακούγεται συμπλήρωνε απόλυτα το αποψινό σόου. Πριν το "Tractor" μας δήλωσε οτι τελειώνοντας το σχολείο "back in the '70s" η μόνη διάκριση που είχε ήταν ως drug athlete και απ'τους τρεις που είχαν τον ίδιο τίτλο είναι ο μόνος ζωντανός σήμερα. Μετά επικράτησε σιωπή και το σόου είχε τελειώσει...
Όχι βέβαια!!! Σε λιγότερο από 2 λεπτά 2 θεϊκά ξανθά πλάσματα πήραν τις θέσεις τους στα βάθρα (εκεί που είχαμε δει άπειρες φορές πριν τον Dave, τον Εd και τον Phil) να συνοδέψουν στο encore που δεν ήταν άλλο απ'το "Space Lord"! Το τι έγινε δεν περιγράφεται, το Las Vegas είχε μεταφερθεί στο Λονδίνο και τα κορίτσια μαζί με την μπάντα τα έδωσαν όλα. Μετά απ'αυτό και από μιάμιση περίπου ώρα συναυλίας η βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της... το ταξίδι όμως δεν τελειώνει ποτέ...
Καλύτερες στιγμές τις βραδιάς για μένα η κλασική διασκευή στο "Brainstorm" των Hawkwind η φοβερή εκτέλεση του "Negasonic Teenage Warhead" με τον Dave στην κιθάρα (ένοιωθες σα να' σουν σε άλλη συναυλία).
Κακά λόγια δεν έχουμε να πούμε εκτός του ότι θα θέλαμε περισσότερα παλιά τραγούδια αλλά δεν μπορείς να απαιτήσεις κάτι τέτοιο 15 μέρες μετά την κυκλοφορία του νέου δίσκου. Ευτυχώς το Dead Christmas το'χαν τουλάχιστον παίξει στην προηγούμενη συναυλία. Ας ελπίσουμε οτι κάποια στιγμή θα ξαναεπισκεφτούν και την χώρα μας.
