Live στο Μύλο
Ο γράφων έκοψε (σχεδόν) κάθε σχέση με αυτό που ονομάζεται ελληνόφωνο ροκ, με το που ξεκίνησε η περίοδος των... Αχαιών. Κι αν υπήρξαν πράγματα αξιόλογα που μου ξέφυγαν όλα αυτά τα χρόνια, αυτά από τα οποία «γλίτωσα» μου φαίνεται ότι εκ των υστέρων δικαιολογούν τη στάση μου. Όχι ότι θα επιδιώξω καμιά αναθέρμανση της σχέσης, απλά λέω τουλάχιστον να ξαναρχίσω να πηγαίνω στα live που πήγαινα παλιά... Ξεκινάω με τα Μωρά Στη Φωτιά, θα πάω στις Τρύπες μετά από δύο και μισό χρόνια την επόμενη εβδομάδα, περιμένω τα Σπαθιά... και θυμάμαι τι ωραία περνούσαμε στους Πίσσα & Πούπουλα και στους Γκούλαγκ.
Τα του πρώτου δίσκου είναι γνωστά... και οι περί αυτόν ιστορίες και το πως πέρασε στη ιστορία. Εγώ απλά θα προσθέσω ότι δεν τον εντάσσω στους 5 καλύτερους δίσκους του εγχώριου ροκ, τον θεωρώ απλά τον καλύτερο... μακράν μάλιστα. Πάνε αυτά όμως! Τώρα τι κάνουν τα Μωρά; Δηλαδή ο Στέλιος Σαλβαδόρ. Που στο πρώτο "reunion" πριν από έξι (καλά θυμάμαι;) χρόνια στο θέατρο Συκεών κατάφεραν να αγανακτίσουν ένα κοινό που για χρόνια περίμενε να τους δοξάσει... Που με το 'Θεατρίνοι' lp απέδειξαν ότι το να γράφεις καλά τραγούδια δεν ξεχνιέται μεν, πρέπει να εξασκείται όμως κι όλας καμιά φορά, γιατί αλλιώς σκουριάζουν (τα τραγούδια).
Με ολοκαίνουργιο line up λοιπόν τα Μωρά Στη Φωτιά έχουν ακόμη ένα πιστό κοινό έτοιμο να τους δοξάσει και ευτυχώς πλέον ξέρουν να μην το απογοητεύουν. Να το αυξήσουν μπορούν;
Ξεκινώντας με δύο τραγούδια από τον πρώτο δίσκο, φάνηκε από την αρχή ότι σε όλη τη διάρκεια του live τα παλιά τραγούδια είναι που θα τραβήξουν την προσοχή και θα ξεσηκώσουν. Αυτό όμως τελικά μάλλον μόνο με μένα συνέβη, γιατί γρήγορα διαπίστωσα ότι οι νεότερες... γενιές πρόλαβαν να αφομοιώσουν τις «δυνατές» στιγμές των... θεατρίνων. Κι αν στο πρώτο πρώτο live των Σπαθιών είχα διαπιστώσει τη δυναμική αυτών των τραγουδιών, την Παρασκευή κατάφερα να τη νιώσω κι όλας και «χωρίς να το θέλω» βρίσκομαι στο 'Third Uncle' να ανταλλάζω «φιλικές» κλωτσιές με αγριεμένους δεκαπεντάχρονους. Καλά ήταν, δεν έχω παράπονο, αν και πρέπει να μειώσω το τσιγάρο για να αυξήσω τις αντοχές (μας έχει φάει η στατικότητα των πειραματικών live βλέπετε...).
Ο Σαλβαδόρ σε ρόλο μπασίστα / τραγουδιστή έρχεται κατ' ευθείαν από τα post punk πυροβολεία των '80ς και το μπάσο του συνεχίζει να αποτελεί (μετά τους στίχους και πριν τα πλήκτρα) το μεγάλο όπλο των Μωρών. Κι αν αυτό που σας ενδιαφέρει τελικά είναι κατά πόσο αυτή η «άλλη» μπάντα μπορεί, ξέρει και θέλει να ερμηνεύει τα τραγούδια της «αυθεντικής», νομίζω ότι καλοπροαίρετα κανείς καταλήγει σε θετική απάντηση. Σε επανάληψη προς το τέλος όχι μόνο ένα δυο από τις στάνταρ επιτυχίες, αλλά και το "Βαβυλωνία", που μοιάζει σαν να έρχεται από λίγο παλιότερα. Ο κόσμος ζητάει κι άλλο, εγώ έχω ιδρώσει μετά από καιρό σε συναυλία. Μια χαρά περάσαμε δε χρειάζεται να το φιλοσοφούμε κι όλας. Κρατάω δυνάμεις για τις Τρύπες τώρα... εκεί οι «βάρβαροι» που θα έχω να αντιμετωπίσω θα είναι μάλλον περισσότεροι!
Υ.γ. δεν ήξερα, δεν περίμενα, δεν κατάλαβα το νόημα και το σκοπό των συνθημάτων κατά του Παύλου Παυλίδη μετά το τέλος της συναυλίας και πριν το encore. Μπορεί να μου έχει ξεφύγει κάτι από την όλη ιστορία, αλλά έχω την αίσθηση ότι το κοινό καμιά φορά έχει κι αυτό τις ευθύνες του. Άιντε αφήστε τις μαλακίες! (για να το πω ξεκάθαρα!). Αν και ευχαρίστως θα φώναζα ένα Fuck Lou Reed, την προηγούμενη εβδομάδα στον Cale... τι σου είναι ο άνθρωπος!
