Μωρ' τσίμπα με να δω αν είμαι ξύπνιος!
Ο Tim Booth ήταν κάπου στη μέση. Οι Neubauten έκλεισαν εδώ την τουρνέ τους. Οι Morcheeba διάλεξαν να την αρχίσουν από δω. 13 και 14 στο Ρόδον και 15 στο Principal. Νέο τραγούδι στις 2 Μαϊου και νέο cd στις 9. Κανονικά η περιοδεία τους αρχίζει στις 19 στο Leeds University, σύμφωνα με την ιστοσελίδα τους. A! Και θα το ξέχναγα. Η ουράνια Skye Edwards έφυγε και η μαργαρίτα Daisy Martey ήρθε στη θέση της. Σαν τη μέρα με τη νύχτα και τον Τζόνι που περπατάει.
Μεγάλη θετική έκπληξη όταν μπήκαμε στο χώρο της συναυλίας γιατί βρήκαμε εκεί πάνω από 900 άτομα. Σήμερα παίζανε και οι Archive στη Βίλκα. Soldout όπως πληροφορήθηκα. Αυτό σημαίνει ότι η πόλη αντέχει δυο σημαντικές μουσικές μετακλήσεις την ίδια μέρα, αρκεί να προβάλλονται δεόντως. Βέβαια άλλος ο κόσμος της ποπ και της διασκέδασης, άλλος της αρτ ροκ κι άλλος της αβάντ γκαρντ και του μεταβιομηχανικού ηχοτοπίου. Αλλά και τα εξακόσια τόσα εισιτήρια των Neubauten δεν είναι καθόλου άσχημα.
Το σετ άρχισε γύρω στις 10 και 20. Αυτά που ξέρατε περί trip-hop και chillout μπορείτε να τα ξεχάσετε. Η ανέχεια και η πείνα αντικαταστάθηκαν από την ευμάρεια, τη νωχελικότητα και την ευζωία. Η χαλαρότητα τους εξέτρεψε από τα πρωτοπόρα μονοπάτια προς τις πολυδιάβατες λεωφόρους. Το "Antidote" δεν διαθέτει attitude. Είναι πιο soulfully pop κι η Νταίζη είναι μάλλον ιδανική γι' αυτό. Μπορεί να μην είναι αυτό που θα περίμενα απ' αυτούς ωριμάζοντας, αλλά στέκονται αξιοπρεπώς σαν καλοκαιρινά ασμάτια.
Αυτό που δε μ' αρέσει είναι οι χλιαρές κινήσεις του κόσμου. Με το ζόρι ένα λίκνισμα, πολύ κουβεντολόι και λίγη προσοχή. Αφασία και απάθεια παίζουν κρυφτό. Μόνο στα μεγάλα σουξέ υπάρχει κάποια συλλογικότερη ανταπόκριση. Τα ποτά, παρότι φτηνά, δεν ανεβάζουν το θερμόμετρο. Δε νοιώθω τον ιδρώτα του χορού να λιώνει τα παχάκια. Δεν ακούω ξεσπάσματα. Δεν αισθάνομαι παλμό να μεταδίδεται. Σε μια ώρα το γκρουπ μπαίνει μέσα. Χειροκροτήματα που ξεψυχάνε. Σε λίγο ξαναβγαίνει για να παίξει άλλα 15 λεπτά. Κι εδώ τελειώσαν όλα. Δε χρειάστηκε ν' αυτοσυγκεντρωθώ ούτε και φέραν αποτέλεσμα τα πεντ-έξι σφυρίγματα αποδοκιμασίας για το λίγο του ρεπερτορίου τους.
Οι flat-liners αποχώρησαν ησύχως. Σαν το ποταμάκι του ποιητή Αυγερινού. Αυτό όμως εμπίπτει στις προθέσεις των δημιουργών, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους για την παρουσίαση της νέας δουλειάς τους. Μόνο που εμείς δεν είχαμε πάει πριν σε κάποιο πάρτι, ούτε είχαμε μασήσει μανιτάρια, ούτε και είχαμε καπνίσει τίποτε. Και σίγουρα δεν ψάχναμε κάτι για να ξενερώσουμε.
