(More) Primavera Sound 2009 #2
Μπουτάκια έξω λοιπόν! Σήμερα στην Pitchfork μας επιφύλασσαν θερμή υποδοχή οι Vivian Girls, οι οποίες -κράξτε με όσο θέλετε- έχουν μια κιθαρίστρια και μια μπασίστρια σκέτα μπισκοτολούκουμα, να τις δαγκάσεις και να τις φας και να τις ξεκοκκαλίσεις (αίσχος, πού να φτάσω τα πενήντα!). Όσο για την ντράμερ, μάλλον για μπουγάτσα πάμε (διπλή with κακάο) ή και κολοκυθόπιτα, αν μιλάμε περί ορέξεως. Τώρα ο ήχος τους... δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα πολύ συμπαθητικό foxcore, που όμως έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν από τις L7 και τις 7 Year Bitch, για παράδειγμα. Ίσως να έχει λίγο περισσότερο γκάζι από το αναμενόμενο, αλλά αυτό μπορεί πάλι να είναι κατόρθωμα του ηχολήπτη δεδομένου ότι με μία τελεκάστερ, όσες παραμορφώσεις κι αν της μοντάρεις, είναι λίγο δύσκολο να δημιουργήσεις παρόμοιο χάος. Μα οφείλω να το παραδεχθώ, κάτι τέτοια είναι λεπτομέρειες, η εντύπωση που μένει στο τέλος είναι γλυκιά και τραγανή σαν riot grrrl καραμέλα. Κι αν έχετε κάποια αντίρρηση -για ποιο λόγο οι γυναίκες στη ροκ σκηνή πρέπει ν' αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα κ.ο.κ, πείτε μου για ποιο λόγο οι Vivian Girls πουλάνε αυτή την εικόνα.
Spectrum - Spiritualized αρχικά σκεφτόμουν να το παίξω 1, αφού ο Jason Pierce και η παρέα του βγαίνουν υποτονικά ακόμη και για τα δικά τους δεδομένα. Καθώς το σετ προχωρούσε ωστόσο και τα παλιότερα τραγούδια πλήθαιναν, ο αγώνας φαινόταν ότι θα λήξει ισόπαλος. Ωραίο το I Think I'm in Love, ωραιότερο το Ladies & Gentlemen We're Floating in Space που κατέληξε στο Can't Help Falling in Love. Παρόλο λοιπόν που η πρόσφατη δουλειά του είναι κομματάκι ανέμπνευστη, λάιβ ακόμη και τα καινούρια τραγούδια αποδίδονται με μια φινέτσα που σε κερδίζει. Εξάλλου, για σκεφτείτε, πόσο εύκολο είναι να έχει κάποιος μουσικός μια -αν όχι ανοδική- τουλάχιστον σταθερή πορεία στο ροκ εν ρολ στερέωμα επί δύο ή περισσότερες δεκαετίες; Και πόσοι μουσικοί έπειτα από τη συμμετοχή τους σε μια μεγάλη μπάντα (εφόσον δεχθούμε ότι οι Spacemen 3 ήταν όντως τέτοια) προσέφεραν κάτι εξίσου αξιόλογο στη σόλο πορεία τους; Ο Iggy; Ο Lou Reed; Ούτε ο Greg Sage τα κατάφερε, κι ας ήταν ψιλοσόλο απ' την αρχή.
Είπαμε ν' αποσπάσει την ισοπαλία ο Pierce, τελικά αυτός προτίμησε να πάει για την έκπληξη και να πάρει το τριάρι. Όσο κι αν θέλησε όμως να μας ροκάρει, αφήνοντας στο τέλος όλα τα πετάλια και τα φώτα ανοιχτά, η ποπ αίσθηση που δημιούργησαν οι Spiritualized δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Αντίθετα, η πραγματική ποπ έκπληξη (και δεν ήταν η μόνη) ήρθε από τους The Pains of Being Pure at Heart, που είχα μεν μιαν Α΄ περιέργεια να παρακολουθήσω, χωρίς εντούτοις να περιμένω αυτή τη χειμαρρώδη ροή ενέργειας, την εκτελεστική δεινότητα, τον προσεγμένο ήχο. Δεύτερη έκπληξη προκαλεί η πληροφορία πως κατάγονται από τη Νέα Υόρκη, ενώ μοιάζουνε να εκπροσωπούν τη νιοστή mod γενιά. Φυσικά, το γεγονός ότι βγήκανε φορτσάτοι ζωντανά δε σημαίνει πως αύριο θα πάω ν' αγοράσω το άλμπουμ τους, μα όπως περίπου θα το έθετε κι ο Beckett, όταν δεν περιμένεις τίποτα δεν μπορεί να μην είσαι ευγνώμων για τα σκατά. ΟΚ, σφιχτοδεμένοι ήταν, αλλά δεν ήταν & σκατά, δηλαδή... χμμ, τέλος πάντων, ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Παρόμοια περιέργεια με οδηγεί στην Estrella Damm για να δω τους Art Brut. Χαρντ ροκ ήττα #2, κι αυτοί με τη σειρά τους μ' αφήνουν ενθουσιασμένο. Άι, the pains of being pussy at heart. "Εσένα σ' αρέσουν οι Beatles / Εμένα μ' αρέσουν οι Stones" τραγουδάει ο Eddie Argos, όχι φίλε μου, εσένα σ' αρέσουν οι Beatles κι εμένα το ίδιο και, παρότι νιώθω ροκάς σε αντι-αισθητικό καμιά φορά βαθμό, μεταξύ των δύο θα ψηφίζω πάντα Beatles, γι' αυτό ψηφίζω κι εσένα απόψε και γιατί επιπλέον σ' αρέσουν οι Television Personalities (Dan Treacy φουκαρά μου, ως πότε θα θησαυρίζουν άλλοι με το ταλέντο σου;). Πάντως οι Art Brut δεν αντιγράφουν κανέναν, όχι ευθέως τουλάχιστον, και ο τραγουδιστής τους είναι μεγάλη μορφή, αυτοσχεδιάζει προλόγους και στίχους, κράζει τους Kings of Leon κι ερμηνεύει σχεδόν απνευστί τα na?f χιτάκια του τα οποία αντλούν στοιχεία από τρεις δεκαετίες βρετανικής ποπ, αλλά όχι μόνο: υπάρχει χώρος για τους New York Dolls, υπάρχει και για τους Velvets.
Από τους Art Brut στους Sun O))) κι από κει στους Throwing Muses, το ανακάτεμα των ήχων έχει το γούστο του, μα πάλι την ποπ αναδεικνύει νικήτρια. Πιο ηλίθια ιδέα στο μεταξύ απ' το να παίξουν οι Sun O))) στη σειρά του Don't Look Back δεν πρέπει να υπήρξε. Δηλαδή τι ακριβώς θα ξαναπαίξουν, το φήντμπακ; Θα τ' ακούσω τώρα από κάναν ψαγμένο, ότι τάχα δεν κατέχω αυτό τον ήχο και δεν ξέρω πώς να τους κρίνω μα, αλήθεια, θα ήθελα ν' ακούσω και μερικά επιχειρήματα σχετικά με το γιατί πρέπει να πάρεις στα σοβαρά ένα τέτοιο γκρουπ. Και τις θεωρητικολογίες περί αποδόμησης του ροκ κτλ τις ακούω βερεσέ. Αντί να μάθουν να παίζουν πέντε ακκόρντα οι άχρηστοι, στο τέλος μας το παίζουνε και μούρη, ότι είναι μεγάλη μπάντα και χέβυ και μυστήριοι. Λες και θέλει φιλοσοφία για να βάλεις τους ενισχυτές στο τέρμα και ν' ανοιγοκλείνεις τα πετάλια. Που αμφιβάλλω αν μπήκαν καν στον κόπο να κάνουν κάτι τέτοιο, για ηχογραφημένη την έκοψα τη φάση. "Θα μου το πληρώσεις κάποια μέρα, Marketing Man!", είχε πει ο Captain Spleen Underground, όταν οι Isis αρχίσαν να πουλάνε φλυτζάνια του καφέ με το λογότυπό τους. Όμως προς το παρόν εξακολουθούμε να τον πίνουμε απ' τη μουσική βιομηχανία.
Μεταβολή οπότε, και κατεύθυνση ολοταχώς για τη Rockdelux και τους Throwing Muses, που μας προσφέρουν ένα περιεκτικό μπεστ οφ. Είχα καιρό είν' η αλήθεια ν' ακούσω την Kristin Hersh και την παρέα της και με κάποια πίκρα διαπιστώνω ότι τα περισσότερα τραγούδια της στέκονται και δε στέκονται σήμερα. Δηλαδή, τα πρώτα των REM που λέει ο λόγος πιο κοντά στον indie ήχο βρίσκονται. Βέβαια με τη Hersh, αλλά και με την Donelly, συμβαίνει το ασυνήθιστο: έγραψαν πολύ σπουδαιότερα κομμάτια στους 3ους-4ους δίσκους τους. Οπότε μπορεί να μη φταίει το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου για την τωρινή επίπεδη εντύπωση. Από κει και πέρα, η φωνή της Hersh ακόμα διαθέτει ένα έβρος (περιμένετε) που μπορεί να μας στείλει για βρούβες. Όπως σοφά έχει παρατηρήσει ο Simon Reynolds "the hollering is all", από τον Little Richard και τους Sonics μέχρι τους Pixies και τον Jon Spencer. Σε χαμηλές ή χαμηλοψηλές συχνότητες η αγαπητή μας Κρίστιν προκαλεί απρόσμενα ρίγη συγκίνησης και διαρκώς ζωογονεί ένα κατά τα άλλα μέτριο λάιβ.
Φωνακλάδες περίμενα και τους Drones, γκαραζομπλουζάδες επίσης, βάσει των περιγραφών που είχα διαβάσει. Όποιοι έγραψαν τις συγκεκριμένες κριτικές όμως πρέπει να διαθέτουν οργιάζουσα φαντασία, αφού από τα παραπάνω ανιχνεύονται μόνο ελάχιστα southern στοιχεία, δίχως δυστυχώς το στομάχι που χρειάζεται για να παίξεις blues. Όσο για τα φωνητικά, ο Χριστός κι η Παναγία, έχεις την εντύπωση ότι ο φρόντμαν λείπει και ανέλαβε να τραγουδήσει ο κιθαρίστας. Βαρετοί γενικώς και αορίστως, ούτε αρνητικά σχόλια δεν εμπνέουν.
Ενώ ο Jarvis Cocker... Λόγω αφηρημάδας βρέθηκα κοντά στην Estrella Damm την ώρα της εμφάνισής του, μ' είχε απορροφήσει η χορτοφαγική σαχλαμάρα που έτρωγα και παρ' ολίγο να μου κοπεί η όρεξη -για οτιδήποτε. Είναι τυχερός που το φαλάφελ φτιάχνεται από ρεβίθια, γιατί πραγματικά ήταν για να μασάς κουκιά και να τον φτύνεις. ΟΚ, ρε Τζάρβις παντρεύτηκες, έγινες μπαμπάς (το ροκ ανέκδοτο της υπόθεσης: τον είχαμε δει σ' ένα σούπερ μάρκετ στο Παρίσι πριν από κάποια χρόνια συν γυναιξί & τέκνοις, και μια φίλη μου δεν άντεξε και τον ρώτησε "Are you the singer from Pulp?". Κι ο Jarvis, τάχα ενοχλημένος: "...Yes"). Όμως εμείς τι φταίμε; Στην τελική βγες και παίξε τα παλιά χιτάκια σου να πάει στο διάολο, τι επιμένεις τώρα με καινούριο υλικό που κοπιάρει Bowie και Stones στην καλύτερη ή Stones και Bowie στη χειρότερη; Πάμε για νέο ορισμό του κωμικοτραγικού, πάνω που νόμιζα ότι οι My Bloody Valentine θα ήταν οι χειρότεροι του τριημέρου. Λέτε να τον δούμε σε καμιά Γιουροβίζιον μετά από μερικά χρόνια;
Ο Dan Deacon τουλάχιστον βγάζει γέλιο δίχως να προσπαθεί και -κυρίως- δίχως να προσπαθεί για το αντίθετο. Ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με δώδεκα ακόμη μουσικούς και από την πρώτη στιγμή πέφτει στη βλακεία με τα μούτρα, μα τα μούτρα του! Η σύγκριση φαντάζομαι ότι έχει ξαναγίνει, πάντως με τους τράιμπαλ ρυθμούς και τα ρετρό-φουτουριστικά μπλιμπλίκια του θυμίζει αρκετά τους Animal Collective, αν και σαφώς πιο πυροβολημένος. Καθυστερεί πολύ ωστόσο, θέλει να μετατρέψει τη συναυλία του σε "διαδραστική εμπειρία" κι έτσι δε θα προλάβω ν' ακούσω παρά τρία-τέσσερα κομμάτια. Διότι καλός ο χαβαλές, μα η παρέα του κ. Albini βγαίνει όπου νά 'ναι στην ATP και δεν υπάρχει περίπτωση να τους χάσω, παρόλο που συναντιόμαστε για τρίτη φορά.
Περί Shellac τα είπαμε πέρσι και δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Δεν έχω και πολλά να προσθέσω άλλωστε. Για ακόμη μια φορά βγήκαν άψογα, από την άποψη των εκτελέσεων, του ήχου, της παρουσίας τους. Και μιας και the hollering is all που λέγαμε πιο πριν, εγώ τουλάχιστον από την αρχή του λάιβ ξελαρυγγιάστηκα. Φέτος σα να έδωσαν περισσότερο βάρος στα τραγούδια τους κι όχι στο σόου που θα μπορούσαν να στήσουν βασισμένοι σ' αυτά. Με την εξαίρεση του The End of Radio λοιπόν, στους στίχους του οποίου βρήκε θέση μέχρι και το Roadrunner του Jonathan Richman, υπήρξαν πιο λακωνικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συναυλία τους ήταν επ' ουδενί φτωχότερη. Τους έσβησαν όλους πάλι, και φοβάμαι ότι απόψε δεν είχαν και μεγάλο ανταγωνισμό.
Μα αφού τους έσβησαν όλους, τι δουλειά είχες στους Bloc Party; Εεε, τό 'φερε η βόλτα -όπου και να σταθώ η ποπ με καταδιώκει- αλλά κι αυτοί ήταν επιεικώς ανυπόφοροι. Μ' αρέσουν πάντως κάτι τέτοια γκρουπ γιατί με ένα, ενάμισυ βαριά-βαριά τραγούδι μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα για το ποιόν τους και να προχωρήσεις σε κάτι πιο ενδιαφέρον. Στη συγκεκριμένη στιγμή, αυτό ήταν οι Mahjongg οι οποίοι εμφανίστηκαν στη Vice κατά τις 03:30. Μυστικό όπλο της K Records όπως αποδείχθηκε (η εταιρεία του Calvin Johnson κυκλοφόρησε το Kontpab στις αρχές της περασμένης χρονιάς), που θα μπορούσε όμως άνετα ν' ανήκει στο δυναμικό της Paw Tracks. Κοίτα να δεις που οι ακαμάτηδες οι Animal Collective θα γίνουνε σημείο αναφοράς. Η θολούρα των ηλεκτρονικών ή της κιθάρας, τα επάλληλα στρώματα από εφέ, οι ασυνήθιστοι -εκτός ροκ- ρυθμοί, η πλειοδοσία του στυλ σε βάρος της τεχνικής: ορίστε κάποια χαρακτηριστικά τους που συναντούμε και στους Mahjongg, μολονότι τα κρουστά εδώ είναι πιο άφρο, φέρνοντας στο νου άλμπουμ σαν το My Life in the Bush of Ghosts.
Κλείσιμο της βραδιάς με τους Declan Allen και Barry Hogan, DJ του All Tomorrow's Parties, οι οποίοι διατηρούν ένα καλό επίπεδο επιλογών και αλλαγών, με ορισμένες εκπλήξεις ενίοτε (το Leave Them All Behind των Ride, φερ' ειπείν). Παίζοντας το Loose μου ανοίξανε την όρεξη για λίγο Stooges, κι έτσι το ξημέρωμα με βρήκε ν' αποκοιμιέμαι στους ήχους του We Will Fall... Yes. Asleep. Τα λέμε αύριο. Αργότερα, τέλος πάντων.
_____
Ένα κουράγιο ακόμα παιδιά, μια μέρα έμεινε. Που έχει και θείο Neil
