(More) Primavera Sound 2009 #3
Ο καιρός είναι εξαιρετικός και εξαιρετικά ζεστός -για να δούμε αν θα γλυτώσουμε τη βροχή φέτος. Από την εμφάνιση του Ariel Pink δεν πρόλαβα ούτε ένα τραγούδι, όμως δεν ήμουν πολύ σίγουρος τι είδους λάιβ προσφέρει ο υποτιθέμενος διάδοχος του Beck, κι επιπλέον μπορούσα να επιλέξω τις ασφαλείς απολαύσεις: μπριζόλα στο φούρνο με πατάτες, εν προκειμένω (τέρμα οι βετζετέριαν ηθικοφαγίες). Πρόλαβα εντούτοις τους Jesu, αλλά με τέτοια λιακάδα ήταν σχεδόν αδύνατο να τους παρακολουθήσω, ακόμη κι αν η συναυλία τους παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον. Άμοιρε Justin, τι σού 'μελε να πάθεις! Να σε περιφρονεί ο μεγαλύτερος φαν σου στη Βόρεια Ελλάδα. Να μην μπορείς να γράψεις ένα ριφφ της προκοπής. Να βγάζουν χρήμα στην πλάτη σου όλοι οι χέβυ ρόκερ. Κι εσύ να έχεις μείνει Halber Mensch.
Γιατί, είτε έχετε ακουστά τον κ. Broadrick είτε όχι, αξίζει να σημειώσουμε ότι υπήρξε πρωτεργάτης της βαριάς μουσικής βιομηχανίας στη Μεγάλη Βρετανία: Napalm Death, Head of David, Godflesh, Scorn, Techno Animal, όποιο γκρουπ του προωθημένου-έως-ακραίου ήχου και να σκεφτείς, με ή χωρίς κιθάρα, ο τραγουδιστής των Jesu είχε κάποια ανάμειξη. Προηγήθηκε των Fear Factory, των Isis ή των Dalek. Σήμερα χάνει το παιχνίδι από την Kitty, την Daisy και τον Lewis. Τώρα, δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, πάντως ένας από τους δυο μας πρέπει να έχει γίνει ντιπ φλώρος.
Αλλά πώς να το κάνουμε, οι Kitty, Daisy & Lewis ταιριάζουν ωραία με τη ράθυμη ατμόσφαιρα που επικρατεί, χαρίζοντάς μας ένα γουστόζικο λάιβ με δικά τους τραγούδια και διασκευές ροκαμπίλυ, κάντρυ και μπλουζ επιτυχιών. Βέβαια είναι λίγο πιο ορθόδοξοι απ' ό,τι περίμενα ή επιθυμούσα -δύσκολα θα τους άκουγα σε κάποια ηχογράφηση συνεπώς- όμως στη σκηνή βγαίνουν σα φτασμένη μπάντα κι ας έχουν μέσο όρο ηλικίας τα είκοσι. Παίρνουν θέση εκ περιτροπής στο μικρόφωνο, αλλάζουν διαρκώς όργανα (από πιάνο και μπάντζο μέχρι φυσαρμόνικα και ντούλσιμερ) κι έχουν αστείρευτο κέφι και ενέργεια. Αξιοθαύμαστοι επίσης που με τέτοια ζέστη καταφέρνουν να βγάλουν όλο το σετ κολαριστοί μες στα '50s ρούχα τους, τα οποία σε κάνουν να ιδρώνεις μόνο που τα βλέπεις.
Οι Th' Faith Healers πάλι, παρά τα χρονάκια τους, δημιουργούνε κι αυτοί ένα παρόμοιο κλίμα. Πλάκα έχει ο ντράμερ, μοιάζει με άγγλο μεσήλικα που έχασε το δρόμο για την παμπ ενώ κι οι υπόλοιποι δε φέρουν λιγότερο δυσδιάκριτα τα σημάδια του χρόνου. Είναι πολύ ευχάριστοι ωστόσο, γελάνε με τα μικρολαθάκια τους, κάνουν χαβαλέ και στέκονται αξιοπρεπώς στο σανίδι. Όμως, αλήθεια, πού πήγαν και τους θυμήθηκαν; Άντε, να το καταλάβω για τους My Bloody Valentine, ακόμη και για τους Throwing Muses. Αλλά, Faith Healers;! Ούτε η μάνα τους τούς ήξερε, ακόμη κι όταν πρωτοπαίζανε. Ώρα είναι να ξαναδούμε και τους Levitation ή τους Dylans.
Τον Neil Young πάντως βρέξει-χιονίσει θα τον τρώμε στη μάπα για τα επόμενα εκατό τουλάχιστον χρόνια. Κάτι τέτοιες εξυπνάδες σκεφτόμουνα ενώ κατευθυνόμουν προς την Estrella Damm, βρίζοντας και γκρινιάζοντας, αφού κατά τη διάρκεια της συναυλίας του δε θα έπαιζε κανείς άλλος σε καμία σκηνή. Μα καθώς ξεκίνησε το Hey Hey My My διαπίστωσα ότι, παρά τη βλαχοροκιά που του καταλόγιζα, δεν μπορούσα να μη νιώσω μια κάποια συγκίνηση. Αν σκεφτείς δε πως, έπειτα από τις περιπέτειες υγείας που είχε, αποτελεί ενσάρκωση του στίχου του, τότε το πράγμα συναισθηματικά περιπλέκεται κι άλλο. Λίγο αργότερα, όταν είπε κάποια τραγούδια μόνος του στο πιάνο ή με μιαν ακουστική, βρέθηκα να χειροκροτώ περιχαρής και, υπ' όψιν, ποτέ δεν υπήρξα φαν του ενώ υποτίθεται ότι είμαι και ορκισμένος πολέμιος του δεινοσαυρικού ροκ. Πέρσι, ας πούμε, δεν είδα τους Sonics και ούτε απόψε σκοπεύω να χάσω τον καιρό μου με τους Sonic Youth. Να όμως που ο Neil Young παρουσιάζεται ως η εξαίρεση που έστω για λίγο ακυρώνει τον κανόνα. Θα προτιμούσα να συμβαίνει το αντίθετο μα, πραγματικά, κάτι μειράκια τύπου The Pains of Being Pure at Heart μπροστά του καπνίζουν μέντες κι ας έχουν τα μισά -ποια μισά; το ένα τρίτο απ' τα χρόνια του! Αν πιστέψουμε δε τον Joe Boyd, ακόμη και του Dylan τού πήγαινε τρεις & μία κάθε φορά που έπρεπε να παίξει σε κάποιο λάιβ μαζί με τον Young. Πού να τον δει και με την τωρινή του φάτσα! Οπότε -δεν πίστευα ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο, αλλά- σεβασμό στον Μπάρμπα Neil, παίδες.
Έτσι όταν έφτασε η ώρα να τρέξω για τους Oneida που εμφανίζονταν στην άλλη άκρη του φεστιβάλ, ειλικρινά κίνησα με βαριά καρδιά. Και ξέρετε πώς είναι τώρα, ιδίως αν έχεις και γεμάτο στομάχι. Ευτυχώς που εκείνοι ήρθαν ορεξάτοι και, με άνεση αλλά και σχεδόν αμέσως, μας παρέσυραν στο τριπ τους. Αν κάποιοι τελικά αξίζουν τον όρο του μεταψυχεδελικού είναι τούτοι οι πέντε νεοϋορκέζοι, αφού τα συγκροτήματα που αμυδρά θυμίζουν τους έχουν όντως χρησιμεύσει ως επιρροές, και δεν παρατίθενται απλώς, σα να πρόκειται για ακαδημαϊκή εργασία. Επί μία ώρα παίζουν χωρίς διακοπή -ζήλεψα τον ντράμερ τους, λες κι έχει ανοίξει κάποια αθέατη πηγή απ' όπου ο ήχος φτάνει πλούσιος, συμπαγής και ταυτόχρονα ευέλικτος.
Ωστόσο, με το κλείσιμο της συναυλίας τους επήλθε ένα προσωρινό χάος: Lemonade, Liars, Deerhunter, Ezra Furman & the Harpoons, μέχρι να ξεκινήσει το λάιβ του Ghostface Killah γυρνούσα από σκηνή σε σκηνή και κανένα γκρουπ δε μου φαινόταν άξιο παρακολουθήσεως, όσο καλή διάθεση κι αν είχα. Ο άλλοτε τραγουδιστής των Wu-Tang Clan όμως διέθετε ρίμες και ρυθμούς που θα αρκούσαν και για μια τρίωρη εμφάνιση. Τα μηνύματα αγάπης και ενότητας είναι κι εδώ παρόντα, το δε πρόγραμμα, γεμάτο μπρέηκς και ραπάρισμα της παλιάς σχολής, μας άφησε χωρίς ανάσα και κάλλιστα θα μπορούσε να επαναφέρει τους Wu-Tang στο προσκήνιο. Κι εδώ που τα λέμε, το αποψινό λάιν απ έμοιαζε με μια συμπυκνωμένη εκδοχή τους (τι έγινε, δεν είχε λεφτά το Primavera για τόσα εισιτήρια ή οι άλλοι μισοί δε γινόταν να φύγουν απ' τις ΗΠΑ;).
Από κει κι ύστερα, η συνέχεια ανήκε αποκλειστικά στα ηλεκτρονικά σετ και τους DJ. Όχι ότι δεν έκανα μια τελευταία προσπάθεια με τους Black Lips, μα δυστυχώς ήταν από κάθε άποψη ανεκδιήγητοι. Πώς έχουν βγάλει τόσο καλό όνομα, είναι ν' απορείς. Δεν ξέρω τι γίνεται στα άλμπουμ τους, πάντως ζωντανά εμφανίστηκαν με μια τάχα ασυγκράτητη ορμή για να ροκάρουν, τρίχες κατσαρές δηλαδή, σκέτη πόζα και στυλάκι και ουσία καμία. Όλα τούτα βέβαια συνέβησαν μετά από τις 03:00. Στο μεταξύ, είχα παρακολουθήσει τον DJ/rupture ο οποίος μας ξεβίδωσε στο χορό, στ' αλήθεια μας ρόκαρε και ούτε κιθάρα ούτε μπάσο ούτε μπαγκέτες χρειάστηκε. Οι δίσκοι του που έτυχε ν' ακούσω δεν παρουσιάζουν τόσο ενδιαφέρον, όμως -κι εδώ είναι το περίεργο- επί σκηνής απόψε βγαίνει μεγαλοφώνως, με δυνατά χιπ χοπ μπητ, μουσικές σαμπλαρισμένες από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη κι ένα διασκεδαστικό σόου να τον συνοδεύει στις οθόνες. Παρόμοια καλή εντύπωση μου αφήνουν και οι Simian Mobile Disco, παρότι αυτή τη στιγμή που γράφω έχω μια μάλλον θολή ανάμνηση των άσιντ ηχοτοπίων τους. Το μόνο που σίγουρα θυμάμαι είναι πως μαζέψανε όλο τον κόσμο του Primavera, ο οποίος φυσικά χόρευε ακατάπαυστα, κι ότι κινήθηκαν στο χώρο του νιου ρέηβ, χωρίς αξιοσημείωτες προσμείξεις. Αυτές θα τις ξανασυναντήσουμε στο εξίσου ηλεκτροχημικό λάιβ του A-Trak, όπου οι ρομποτικοί ήχοι παντρεύονται με τους βροντερούς ρυθμούς και το στακάτο των σκρατς για να μας οδηγήσουν σε συθέμελο συντονισμό κι επαναλαμβανόμενες κορυφώσεις.
Αλλά το κλείσιμο στην ATP θα ήταν -φευ!- εντελώς ξενέρωτο, μ' ένα εκνευριστικά κοινότοπο πρόγραμμα από τον μάπα που υπογράφεται DJ Coco. Θα μου πεις, με τέτοιο όνομα, τι περίμενες; Δεκτό, μα δεν είχα επιλογή, ήταν αργά πια για να τραβηχτώ σε κάποιο άλλο στέητζ και αρκετά νωρίς για να πάρω το μετρό. Τόσο άχαρους συνδυασμούς κι επιλογές όμως, χωρίς πλάκα, ούτε στα μπαρ της Θεσσαλονίκης έχω ακούσει. Όταν, τέλος, ανέβηκαν και καμιά εικοσαριά μπούφοι και μπούφες επί σκηνής, κατάλαβα γιατί πουλάνε τις μπύρες σε πλαστικά ποτήρια και όχι σε γυάλινα μπουκάλια. Ειδικά εκείνο τον τύπο με το καπέλο και το γυαλί αλά Devo... Ααα, πώς μου ξέφυγε ο κερατάς! Καλύτερα που λέει ο λόγος ν' ανοίγανε πάλι οι ουρανοί, να ξέπλεναν τη θύμηση.
Στο αεροπλάνο της επιστροφής, αγαπητές κι αγαπητοί σέρφερ, ο απολογισμός έλεγε ότι δεν ήταν λίγα τα γκρουπ που ανακαλύψαμε φέτος (Magik Markers, Vivian Girls, Dan Deacon, Mahjongg, A-Trak), όπως κι εκείνα που μας άφησαν μια καλή έως άριστη εντύπωση (Zu, Lightning Bolt, Oneida, Wooden Shjips, Vaselines, Art Brut, Squarepusher, Dalek, Bug, DJ/rupture). Παρ' όλ' αυτά δεν άκουσα τίποτα που να μου φάνηκε αληθινά καινούριο, ενώ τα παππούδια περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά είχανε την τιμητική τους.
Το συμπέρασμα ωστόσο θα έβγαινε στο ταξί της επιστροφής, όπου ο ταρίφας έμελλε να με πεθάνει στο underground σκυλάδικο -ποιο σταθμό είχε βάλει, πανάθεμά τον;!- σε βαθμό που όταν κάποια στιγμή έπαιξε Στανίση είχα την αίσθηση ότι άκουγα Dusty Springfield, αν όχι Nancy Sinatra.
Με άλλα λόγια: ραντεβού στο Primavera Sound 2010!
_____
Δε χόρτασα. Θα πατήσω το repeat.
