It΄s Officially Over (?)

Ο Morrissey αρνείται να μετατραπεί σε greatest hits act, από την άλλη όμως εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, δεν έχει καλά καινούργια τραγούδια. Ίσως στο μέλλον να έχει και πάλι, επί του παρόντος όμως όχι. Και αυτή η έλλειψη σχεδόν "φωνάζει" πάνω του. Το Scandinavia είναι δύο επίπεδα κάτω από το πιο αδύναμο τραγούδι του Years Of Refusal, συνεπώς αδιέξοδο. Συνεπώς τι; Είτε παραιτείται από τον εαυτό του και δίνει στο πλήθος αυτό που ζητάει, είτε σφιχταγκαλιάζει τον εγωισμό του και καταλήγει σε ένα μάλλον αδιάφορο live, για όσους τον έχουν δει έστω και μισή φορά στο παρελθόν. Κάπως έτσι θυμάται και το Speedway, ασφαλώς προτιμότερο από το δόλωμα του How Soon Is Now, που καθώς σε χτυπάει με το καλημέρα δεν σε βοηθάει να παραδεχτείς για τουλάχιστον 30 λεπτά, ότι το live -εδώ που τα λέμε- ήταν φόλα ολκής.

Ξεκινώντας αντίστροφα θα βρούμε μία αναιμική εκτέλεση του Still Ill στο ρόλο του παραδοσιακού encore-αγγαρεία, με τον Moz σχεδόν να μασάει τα λόγια του όταν έρχεται η ώρα να πει τα μεγάλα λόγια του ρεφρέν. Προφανώς η ερώτηση έχει απαντηθεί από τον ίδιο προς τον ίδιο εδώ και καιρό, συνεπώς πλέον τίθεται αορίστως και χωρίς νοήματα. Με τον σκληρό πυρήνα των solo Morrissey-κών τραγουδιών να απουσιάζει επιμελώς, οι επαναλήψεις των πρόσφατων κατορθωμάτων είναι μεν ευπρόσδεκτες, αλλά απολύτως ανεπαρκείς. Καλύτερα να μην έλεγε καθόλου Smiths και να έστηνε ένα εξαιρετικό Morrissey Solo Setlist, παρότι οι δύο πρώτες λέξεις δεν είναι δα και οι αγαπημένες του. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο για την παρουσία στο setlist του Everyday Is Like Sunday, παρεκτός του ότι ο Moz το έχει κρυφό μεράκι να γράφει σουξεδάκια και πολύ το γουστάρει όταν του κάθονται. Πάλι για το setlist, θα λέμε όμως; OK, το Meat Is Murder είχε ενδιαφέρουσα μουσική παραλλαγή, αλλά στο μεταξύ είχαμε ήδη βαρεθεί αφόρητα.

To crossdressing προφανώς επιδρά στην ψυχολογία και την πνευματική διαύγεια του ανθρώπου, ειδάλλως δεν εξηγείται το ότι εκτός από εμφανισιακά, ο Boz Boorer ήταν και εκτελεστικά σκιά του καλού ροκαμπιλάδικου εαυτού του και καθώς προσπαθούσε να ισορροπήσει στα ψηλοτάκουνα, ξεχνούσε μερικές απαραίτητες πενιές στο τσαντάκι που αναγκαστικά δεν κουβαλούσε πάνω του. Στην Cordoba το Μάρτιο είχε βγει όλη η μπάντα με μαύρα σουτιέν, οπότε πάλι καλά να λέμε. Σε κάποια σημεία υπήρχαν όντως εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, αλλά κατά βάση σε μέτρια ως αδιάφορα τραγούδια. Ένας σωρό κόσμος είχε την ευκαιρία να αναθεωρήσει την άποψη του για το Maladjusted, τραγούδι-μπούσουλα και για τις τωρινές συνθετικές ανησυχίες του Moz, αλλά ελάχιστοι έδωσαν σημασία (και πάλι).

Ο Moz δεν είναι, δα, και κανένας παριάς και όταν είναι εκτός καταστάσεων, επικαιρότητας και -κυρίως- δισκογραφικής εταιρείας, είναι έξω από τα νερά του και δεν καταφέρνει να μην το δείξει. Γίνεται ακόμη πιο στριφνός από ότι είναι συνήθως και μάλλον αισθάνεται άβολα που "υποχρεώνεται" σε έστω και μικρές υποχωρήσεις για μία επιτυχημένη τουρνέ, ξέροντας ούτως ή άλλως πως με μερικές υποχωρήσεις παραπάνω, θα μπορούσε να αποτελεί κυριαρχικό μέρος της πιο επιτυχημένης reunion tour στην ιστορία της μουσικής. Είναι η δεύτερη (και κάτι...) φορά που στερεύει από έμπνευση και κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρει να επιστρέψει θριαμβευτής για ακόμη μια φορά ή αν θα δεχτεί το τελειωτικό χτύπημα, που ενδεχόμενα θα τον εξαναγκάσει να μετατραπεί και σε greatest hits act, οπότε πλέον δεν θα έχουμε για τίποτε να γκρινιάζουμε, όπως όλοι πολύ καλά ξέρουμε.

Ο Θεοδόσης Μίχος έχει δίκιο στις παρατηρήσεις του, παρότι είδαμε τη συναυλία από διαφορετική σκοπιά. Αν όντως παρακολουθείς με συνέπεια τον Morrissey έπρεπε να περιμένεις ακριβώς αυτή την θριαμβευτικά απογοητευτική εμφάνιση. Από, δε, τα χαρακώματα της μπροστά αρένας, τα διακριτικά στοιχεία της απογοήτευσης σχεδόν εξαφανίζονται, διότι κυριαρχεί το πάθος για τον Morrissey, που καλώς ή κακώς, για τους περισσότερους από εμάς παραμένει άσβεστο. Γνωρίζουμε άλλωστε πλέον πολύ καλά πώς αν τυχόν επιστρέψει η μεγάλη έμπνευση, στο παρά πέντε αυτής, ο Moz θα εμφανιστεί εκ νέου ως θριαμβευτής-εκδικητής όσων τον ξέγραψαν, χωρίς τότε να τον περιμένει και πάλι κανείς, και θα σαρώσει τα πάντα, όπως είχε κάνει στις δύο βραδιές στο Gagarin 205 τον Νοέμβριο του 2002, όταν ακόμη η ιδέα του να φουλάρεις τον Λυκαβηττό δια του Morrissey θα ακούγονταν φαντάζομαι ως κακόγουστο αστείο.

Κατά τα λοιπά, όλοι περιμένουμε με αγωνία τη στιγμή που θα βγει η Detox να ανακοινώσει ότι "βάσει νόμου και άδειας του χώρου μπορούσαμε να πουλήσουμε ακόμη σαράντα πέντε εισιτήρια, αλλά δεν το κάναμε σεβόμενοι την πελατεία μας, ενώ ταυτόχρονα "κόψαμε" και καμιά πενηνταριά άχρηστους μουσικογραφιάδες και σας γλυτώσαμε από τα χειρότερα" για να περάσουμε ακόμη καλύτερα στον δύσκολο Αύγουστο που έρχεται. Ως Θεσσαλονικιός θα αρκεστώ να πω ότι αυτή η συναυλία θα έπρεπε να γίνει στο Θέατρο Δάσους, ποτέ δεν μου άρεσε ο Λυκαβηττός. Ως πολίτης του κόσμου, θεωρώ πως αν τυχόν ο Moz δεν έχει εμφανιστεί στο Greek Theatre του Los Angeles, η πολιτεία της California θα πρέπει άμεσα κάτι να κάνει για αυτό. Θα ξοδέψουμε δυο-τρεις χιλιάδες δολάρια, αλλά θα έχουμε την άνεση μας ασφαλώς και το κεφάλι μας ήσυχο...