Αρμονιών συνέχεια
Απ' το περασμένο καλοκαίρι κι έπειτα, όταν η μελωδική βόμβα των Motorama - για χάρη της οποίας γράψαμε εδώ - άφησε στο διάβα της ένα ωστικό κύμα που έπληξε με ευφορία εκείνους που δεν λογίζουν γεωγραφικές συντεταγμένες, άρχισε να διαφαίνεται μια πρώιμη ανυπομονησία για ζωντανό τετ α τετ με το πενταμελές σύνολο. Η εν λόγω μετρημένη προσμονή, έλαβε σταδιακά την μορφή ευχών για την έγκαιρη εμφάνιση του ελπιδοφόρου αυτού σχήματος, ή αν θέλετε, πριν σιτέψει κι αυτό και μας έρθει ως "χαμένο διαμάντι" που ποτέ δεν αντικρίσαμε στο αποκορύφωμα της λάμψης του.
Προτού οι κατάλευκες επιδερμίδες των επίτιμων Ρώσων προσκεκλημένων, ξεπροβάλλουν στο λιτό μα πάντοτε αρμοστό συναυλιακό πάλκο του An, οι "δικοί μας" Victory Collapse αράδιασαν την garage ευστοχία τους βασιζόμενοι στα κύρια συστατικά της rock n' roll διατροφής. Μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα set τυμπάνων που χρησιμοποιούνται με φειδωλότητα και αλληλοσυμπληρώνονται τοποθετώντας στην παρτίδα και το επισφαλές μα και νευραλγικό χαρτί των ατίθασων φωνητικών. Οι ξυραφιές απ' τις post punk αναμνήσεις των Magazine και Fall, αλλά και οι ηλεκτρικές εκκενώσεις των Birthday Party στιγματίζουν περισσότερο την live δυναμική τους συγκριτικά με την αντίστοιχη που βρίσκουμε κλειδωμένη στο υλικό του δίσκου τους (βλέπε το EP Rumors).
Ήταν η τρίτη φορά - αν δε με απατά η μνήμη μου - που ήρθα σε επαφή πραγματικού χρόνου με τα όσα έχουν να πουν οι Victory Collapse. Αυτή στάθηκε, όμως, και η πιο ανάμικτη συναισθηματικά συνάντησή μας. Η ανεξήγητη εγκράτεια σε νεύρο από μεριάς τους είχε ως αποτέλεσμα την απουσία ενός αναντικατάστατου στοιχείου, υπό την απαραίτητη παρουσία του οποίου πρέπει να προσλαμβάνεται η τραχύτητα της μουσικής τους. Έχοντας στα υπόψη και την στατικότητα που παρατηρήθηκε στην εγνωσμένης δυναμικότητας κινησιολογική φυσιογνωμία των μελών τους, τότε θεωρώ ότι ακόμα και η εκτελεστική τους δεινότητα δεν έδωσε επαρκή στοιχεία αυτού που με ακρίβεια πρεσβεύει το αθηναϊκό κουαρτέτο.
Δεν ήταν δα και αναγκαίο να σιμώσει η στιγμή που θα δούμε και θα ακούσουμε από απόσταση αναπνοής τους Motorama, ώστε να αντιληφθούμε πως οι αρμονίες τους δεν εφάπτονται με τον αστικό βρόχο. Είναι κατάλληλες για μια ξέγνοιαστη βόλτα στους αγρούς μέσα στην καρδιά της άνοιξης και μάλλον παράταιρη στην γκρίζα θέα των πολυκατοικιών. Έστω κι έτσι, σε κάνουν κατά μια έννοια να αποτραβιέσαι απ' την βαβούρα που αναβλύζει απ' τους πολυσύχναστους δρόμους και σε ακολουθεί όλο και συχνότερα στην κατοικία σου. Στοιχηματίζω ότι το προαναφερθέν ήταν ένα ισχυρό κίνητρο και πιθανότατα απ' τα επικρατέστερα ούτος ώστε να διαβεί κάποιος τις πόρτες του An την παρελθούσα Δευτέρα.
Με το "καλημέρα", οι Motorama επαλήθευσαν τα όσα νοιώθει κανείς στις πρώτες κιόλας ακροάσεις των ηχογραφημάτων τους. Χαλαρότητα, ακατανίκητη διάθεση για χορό και γενικότερες εκτός τόπου και χρόνου αισθήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν πλανήθηκε από πάνω μας η μαυρίλα του βρετανικού κιθαριστικού new wave στο οποίο όντως οφείλουν ψηφίδες της έμπνευσής τους. Την πρωτοκαθεδρία τόσο στην επί σκηνής δραστηριότητά τους, όσο και πέραν αυτής, κατέχει η τίμια ράθυμη ευαισθησία της Sarah Records και η καίρια επίβλεψη της επιδραστικής κουλτούρας που διέσπειραν οι Smiths απ' τα 80s και δώθε.
Στην κυριολεξία, ο frontman τους Vradislav Parshin έκανε άνω κάτω τη σκηνή. Η εκδοχή του γκρουπ που μας μεταβιβάστηκε από κοντά, ήταν υπέρ του δεόντως εξωστρεφής και ένα καλοδεχούμενο συμπλήρωμα στην εύθραυστη φύση των δημιουργημάτων τους, απ' τα οποία δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να ξεχωρίσω κανένα. Ολοζώντανα, λοιπόν, έκαναν την διαδρομή με αφετηρία το Horse EP του 2008 και (προσωρινό) τερματισμό το τελευταίο πανέμορφο single τους "One Moment"(2011). Εκεί που ο Parshin χτυπούσε τις χορδές της ρυθμικής του κιθάρας και ερμήνευε με ένα ακαταμάχητο βρετανοθρεφές στυλ, ο έτερος κιθαρίστας Maksin Polivanon προέβαινε εντυπωσιακά στην lead επιχείρηση του με πρίμα riffs τα οποία όχι απλώς συνέβαλαν στην όλη αύρα μελωδιών, αλλά υπήρξαν ο θεμέλιος λίθος ολόκληρου του indie pop οικοδομήματος των Motorama. Δεν πρέπει να παραλείψουμε και την αναφορά στην rhythm section κολώνα του ντράμερ τους, που έχει καταρτιστεί άρτια πάνω στην ηχητική κληρονομιά του Ηνωμένου Βασιλείου και δη της ανεξάρτητης ποπ πλευράς αυτής.
Με τις κορωνίδες των "Warm Eyelids", "Wind In Her Hair", "Alps", "Ghost" απ' το ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους Alps να γίνονται δεκτές κάτω από ένθερμες αντιδράσεις του κοινού σε ένα ασφυκτικά γεμάτο An και την εκπληκτική απόδοση του ονειρικού ποπ ανδραγαθήματος "Race For The Prize" των Flaming Lips με ένα shoegaze κιθαριστικό σόλο στη θέση των εγχόρδων της πρωτότυπης εκτέλεσης, οι Motorama εισήλθαν στη λίστα με τις live αναμνήσεις του 2011. Από τώρα...
Κάτι μου λέει ότι η παρηκμασμένη βρετανική κιθαριστική ποπ, έχει πλέον δώσει οριστικά τα σκήπτρα σε εκτός των συνόρων της συλλογικότητες. Η Σουηδία μετέφερε από καιρό το μήνυμα, μήπως έφτασε η σειρά της Ρωσίας;
Φωτογραφίες Μotorama - photonio
