Lord of the strings

Εάν διαβάσει κάποιος τον Οδυσσέα του James Joyce στο πρωτότυπο, θα παρατηρήσει ότι κάθε κεφάλαιο είναι γραμμένο με διαφορετικό ύφος. Ο Joyce χρησιμοποίησε για το αριστούργημά του όλες της μορφές γραφής που είχαν δώσει ως τότε οι Άγγλοι συγγραφείς κάνοντας τον Οδυσσέα όχι μόνο ένα εξαιρετικό βιβλίο αλλά και ταυτόχρονα μια μελέτη για την Αγγλική λογοτεχνία.

Κάτι αντίστοιχο, κρατώντας τις σωστές αναλογίες βέβαια, έζησα την Τετάρτη το βράδυ στο Residents, όπου ο Μπάμπης Παπαδόπουλος σε ένα απίστευτο one man show, μόνος του, με τις κιθάρες του, τις πενταλιέρες του και τον μίκτη του, αποδήμησε το σύνολο της σύγχρονης μουσικής. Από jazz αυτοσχεδιασμούς και blues του Νότου μέχρι ρεμπέτικα και κιθαριστικούς παροξυσμούς.

Πάνω στην σκηνή υπήρχε ένας άνθρωπος σεμνός, χορτασμένος έτσι και αλλιώς από αναγνώριση και από όλα τα rock & roll κλισέ, απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που έκανε, το οποίο πιστέψτε με ήταν εξαιρετικά δύσκολο και ο οποίος κυριολεκτικά ζωγράφιζε. Ξεκινώντας από πιο χαλαρά κομμάτια στα όρια της free jazz μας οδήγησε σε μουσικά μονοπάτια τα οποία ενώ οι περισσότεροι τα είχαμε για δεδομένα στο μυαλό μας, ο Μπάμπης μας έδειξε μια νέα ανάγνωση πάνω σε κλασικές rock & roll, rhythm & blues αλλά ακόμα και σε heavy metal και industrial φόρμες. Έδωσε για παράδειγμα μια εκδοχή του "Μισιρλού" που ξεκινούσε από ένα τέμπο σχεδόν electronica για να τελειώσει με μία κιθαριστική έκρηξη που πραγματικά συνεπήρε τους πάντες.

Μόλις και μετά βίας κατάφερα να αναγνωρίσω κάποια κομμάτια από τον προσωπικό του δίσκο, "Σκηνές Από Ένα Ταξίδι".

"Δεν ήθελα στο live να κάνω μια αναπαραγωγή του cd" μου είπε μετά την συναυλία. "Το cd είναι για να κάνει ο κάθε ακροατής το δικό του μοναχικό ταξίδι. Εδώ ήθελα να κάνω κάτι που να το ζήσουμε όλοι μαζί".

Και πραγματικά το ζήσαμε. Ο αραιός, σχετικά, στην αρχή κόσμος, που όσο περνούσε η ώρα γέμισε το μαγαζί, είχε μείνει εκστασιασμένος και σε κάποιες περιπτώσεις κυριολεκτικά αποσβολωμένος. Υπήρχαν στιγμές, ειδικά στα πιο λυρικά μέρη, που εκτός από την κιθάρα του Μπάμπη, το μόνο που άκουγες ήταν ο ήχος από τα παγάκια από τα ποτά που έβαζε ο μπάρμαν. Κλίμα που ίσως μόνο σε συναυλίες κλασικής μουσικής συναντάς. Ήταν μια βραδιά που κανένας μας δεν ήθελε να τελειώσει. Δυστυχώς, παρόλες τις παροτρύνσεις του κοινού για κάποιο encore, ο Μπάμπης απλά απάντησε με ένα "μιαν άλλη φορά".

Σε μια περίοδο που η μισή Ελλάδα εκστασιάζεται με την τσαχπινιά της Καλομοίρας και η άλλη μισή περιμένει με αγωνία νέους εθνικούς θριάμβους στα γήπεδα της Αυστρίας, συναυλίες σαν αυτήν είναι μια όαση για τα αυτιά μας και την ψυχή μας και δίνει μιαν ελπίδα ότι κάτι κινείται σε αυτήν την κουρασμένη πόλη.

Την βραδιά νομίζω ότι συνοψίζει η ατάκα ενός φίλου όχι και τόσο εξοικειωμένου με αυτού του είδους την μουσική: "Ποτέ μου δεν περίμενα ότι μια κιθάρα μπορεί να κάνει τόσα πράγματα".

Προφανώς η απάντηση είναι, ότι στα χέρια του Μπάμπη μπορεί.