ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΟΥΦΑΛΕΣ… ΚΑΙ NU-JAZZ ΚΡΕΜΑΛΕΣ!

Koop live @ Principal, 1-2-2007
Αντίδραση live @ Rock Bottom, 3-2-2007 (support: Poem)

Αναζητώντας την λανθάνουσα σχέση ανάμεσα στον Nick Cave της εποχής του Kicking Against The Pricks, τον Γιώργο Τσαλίκη της εποχής του "Εγώ θα βγαίνω με τους φίλους μου τα βράδια" και τον βετεράνο της ΑΕΚ Χρήστο Κωστή ως τη μόνη συμπαθή φιγούρα της -και φέτος άθλιας- Αθλητικής Κυριακής, συνειδητοποιώ ότι περνάω πλέον πολλές ημερήσιες και διήμερα σε κάθε είδους live, για αυτό και καθιερώθηκε η τακτική της αναδίπλωσης εντυπώσεων ανά δύο και τρία και τέσσερα live μαζί. Το εν λόγω παράδοξο ετερόκλητο, τώρα, κατά τύχη προέκυψε, ευνοεί όμως τη δημιουργία ύφους, έτσι δεν είναι;

Στους Koop τραβήχτηκα με τα χίλια και κάτι ζόρια, μετά από επίμονη προτροπή τίνος εκ των καλύτερων (από τους άπειρους πλέον) electro-lounge D.J. της πόλης, που δισκοθετεί επιτυχώς εκεί όπου τα πίνουμε τα μεσημέρια, με βαθμό κούρασης ολοήμερο και αγωνίας για το τι θα δούμε και θα ακούσουμε σχεδόν μηδαμινό. Η όποια διαστροφή τους επί της ηλεκτρονικής jazz εξαντλήθηκε σε ένα-δύο κομμάτια και μια βδομάδα πριν στον 88.5, οπότε και έβαλα ένα από τα τελευταία τους για να πούμε δυο λόγια για το live, που μου ακούστηκε τόσο αδιάφορο στα όρια του κενού. Την αμέσως της συναυλίας προηγούμενη ημέρα προτίμησα να παίζουν από πίσω οι Tuatara... και εγώ να μιλάω για τα ηχοκατορθώματα των Koop! Ωστόσο, αν η μανία μου ήταν αυτού του είδους ο ήχος, μάλλον θα συγκαταλέγονταν στα αγαπημένα μου σχήματα, οπότε ας μη λέω πολλά.

Πολύ καλά και λακωνικά (ως συνηθίζει) τα είπε ο Μιχάλης στο stereonova blog του. Είδαμε και ακούσαμε κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Με τη διαφορά ότι εμένα το live μου άρεσε. Σε άμεση σύγκριση ειδικά με την φόλα που μας κέρασαν οι Cinematic Orchestra, η ντεμί-φουλ μπάντα των Koop (μας χρωστάνε δύο μέλη) και σαφώς ανώτερη υπήρξε και κάπως περισσότερο πλησίασε στο να παίζει jazz. Αυτό όμως δεν ήταν ένα jazz live, έτσι; Μην τρελαθούμε κι όλα! Το σύνολο απογειώθηκε στα πέραν κριτικής φωνητικά χαρίσματα της κατά τα άλλα ξινόφατσας Γιαπωνέζας (ή Κινέζας, ξέρω 'γω εντάξει!) που έχουν μαζί τους, η οποία απέδιδε τις καλύτερες νότες και τα πιο γλυκά νανουρίσματα με την άνεση που πλασάρει ένας Ronaldinio αμυντικούς επιπέδου Ε.Π.Σ.Μ. Παρά τον, και πάλι πολύ καλό, ήχο του Principal, ομολογώ ότι δεν άκουγα σχεδόν καθόλου τον κοντραμπασίστα, ενώ θα προτιμούσα έναν drummer που να είναι λιγότερο αυτοσχεδιαστικός και περισσότερο ουσιαστικός. Για τα δύο τα ..."παλικάρια" που αποτελούν τους Koop και την είχαν αράξει, πίσω από ένα Roland ο ένας και από ένα laptop ο άλλος, τι να πω; Μια χαρά τους πήγαν τα μαύρα τα τιραντάκια... λίγο το σπάσιμο της μέσης να δουλέψουν και θα μπορούν και αυτοί να δίνουν το show τους.

Να σημειώσω πάντως ότι το κοινό των Koop (ή αν προτιμάτε το κοινό των ακίνδυνων μουσικών με κουλτουρέ προφίλ και jazz-έ άλλοθι...) βρήκε πολλούς λόγους να ενθουσιαστεί, τους κάλεσε και τους ξανακάλεσε στη σκηνή (και αυτοί ανταποκρίθηκαν και ξανα-ανταποκρίθηκαν... και ξανα - μανα - ανταποκρίθηκαν, όταν κανείς δεν τους κάλεσε!), μέχρι να αποχωρήσει σε μια κατάσταση ασυνείδητης ευδαιμονίας... και μιας υποψίας ότι όλα γύρω μας είναι γλυκά, όμορφα, τόσο μα τόσο ήσυχα και τόσο ανεπαίσθητα μάς αγαλλιάζουν, που ούτε καν το παίρνουμε χαμπάρι.

Κούνια που μας κούναγε!

Δύο βράδια μετά βρίσκομαι στην καρδιά των Λαδάδικων και αναμένω έξω από το Rock Bottom (είναι το πρώην Empire του Μέγα Σάββα Κωφίδη!), μαζί με πάνκηδες-λωρίδες, θαμώνες των θυρών 3, 4β και πάει λέγοντας, παλιές θρυλικές μορφές των επεισοδιακών live της καλής εποχής των Πανεπιστημίων και άλλους πολλούς, περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες για να παρακολουθήσουμε το πρώτο live των "νέων" Αντίδραση στη Θεσσαλονίκη, οχτώ χρόνια μετά το τελευταίο, αλλά και την προσωρινή διάλυση της μπάντας το 1998. Το live στα Πανεπιστήμια το 1998 στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα από τα κορυφαία, επεισοδιακά και σπουδαιότερα hardcore live, με το οποίο και έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής πανκ σκηνής, που είχε ανοίξει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80. Σήμερα, οι Αντίδραση έχουν χωριστεί στα δύο και αν καλώς κατάλαβα το σχήμα που έπαιξε το Σάββατο είναι η φυσική συνέχεια της μπάντας από τον Σπύρο. Ήδη από το CD Παντού και Πουθενά του 2006 έγινε κατανοητό ότι οι Αντίδραση ρέπουν πλέον ακόμη περισσότερο προς τον ταχύ trash metal ήχο. Ας αφήσουμε όμως τα ιστορικά στοιχεία για πιο ειδικούς.

Ο χώρος γέμισε για τα καλά και εγώ προτίμησα να τη βγάλω στο πίσω μέρος του bar, με πολύ καλή οπτική επαφή πάντως και με τα επί σκηνής και με τα υπό αυτής τεκταινόμενα. Το σώσε δεν άργησε να γίνει και τα πράγματα κύλησαν αρκούντως συγκινητικά. Το live των Αντίδραση είναι ένα πολύ καλό τονωτικό. Σαν να βαράς ένεση αδρεναλίνης και να ξυπνάς από μακροχρόνιο λήθαργο. Τα μεγάλα γλέντια άρχισαν όταν παίχτηκε το Αίμα Στους Δρόμους. Ακολούθησε από κάτω το σύνθημα Αλήτες Είναι Τα Ματ και οι Ασφαλίτες, η μπάντα ανταποκρίθηκε άμεσα. Ματ και Μέα... Μία κλούβα αραγμένη... και από κάτω συνθήματα για τον ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ προφυλακισμένο επί τέσσερις μήνες οπαδό του Άρη, βρίσιμο στον υφυπουργό Αθλητισμού, εκ νέου μπινελίκια σε μπάτσους ασφαλίτες κ.λπ. και γενικότερα ένα υγιές κλίμα συνειδησιακής εγρήγορσης να ακολουθεί τις σε αρκετές στιγμές ασύλληπτες ταχύτητες της μπάντας. Το "Κανείς για Μένα" παραμένει... για μένα το κορυφαίο τραγούδι των Αντίδραση από τότε που ηχογραφήθηκε το 1991. Τινάχτηκα άσχημα καθώς είχα να το ακούσω πάρα πολλά χρόνια! Πολλά μπράβο στην εδώ και 16 χρόνια αγνώστων λοιπών στοιχείων Στέλλα, που χάρισε στο ελληνικό hardcore την πρώτη του (και μοναδική;) πραγματικά ποιητική στιγμή. Κι αν κάποια τραγούδια όπως το Αυτή είναι η Ελλάδα και τα δύο που ακούστηκαν κατά της τηλεόρασης ακούγονται σήμερα αφελή μέσα στην αφοπλιστική τους απλότητα, το σίγουρο είναι ότι δεν κομίζουν αφελή μηνύματα στους αποδέκτες τους.

Οι Αντίδραση είκοσι και... χρόνια μετά τη δημιουργία τους συνεχίζουν να είναι μια μπάντα που σοκάρει κάθε ανυποψίαστο που υψώνει φωνή, όχι μόνο δυνατή, αλλά και ουσιαστική, και που στα live της γίνεται πάντα ο έγκριτος πανικός, με τον οποίο δημιουργήθηκε ο θρύλος γύρω από το όνομά τους. Ακούσθηκε και ο ομώνυμος του συγκροτήματος ύμνος και άπαντες μείναμε όχι απλά ευχαριστημένοι... κάτι παραπάνω νιώθαμε που δεν ξέρω πώς ακριβώς ονομάζεται, αλλά προσπαθώ να το βρω. Αγοράσαμε και το CD φεύγοντας μαζί με μία συλλογή γνήσιου DIY ήθους και πήραμε το δρόμο για το υπόλοιπο Σαββατόβραδο. Όχι στα παγκάκια της Ναβαρίνου, βέβαια, αλλά στα συνήθως ύποπτα bar... που καμιά σχέση με αντίδραση δεν έχουν. Ενίοτε δε και με δράση, ευτυχώς όμως όχι εκείνο το βράδυ.

Μη χάσετε με τίποτε εσείς εκεί έξω το ερχόμενο Σάββατο στο An Club στην Αθήνα τους Αντίδραση. Κυριολεκτώ!

Στην επόμενη καθολική ανασκόπηση θα έχουμε Serpentine... και αν όλα πάνε καλά Κόρε. Ύδρο. Οι ετοιμασίες ξεκίνησαν.

Υ.Γ.- Οι Poem έπαιξαν σύγχρονων προδιαγραφών μελωδικό Trash Metal, με αναφορές άμεσες στους Tool, αλλά και διασκευή στο Sober αυτών. Για περισσότερα στους ειδήμονες!