Murder she vote
Ήταν η τελευταία νύχτα πριν ο πρωθυπουργός με αίσθημα ευθύνης προς τον ελληνικό λαό αλλά και το θεατρικό είδος που λέγεται κωμωδία, αναγγείλει εκλογές κι αρχίσουν τα γέλια και τα κλάματα. Τίποτα όμως δεν ξέραμε καθώς αφήναμε το καλοκαιρινό αεράκι της πρώτης νύχτας του Σεπτέμβρη και κατεβαίναμε περιχαρείς στη ζεστή υπόγα του Αν Club.
Το ραντεβού με τον κύριο Turla και την παρέα του θα περίμενε το ζέσταμα από τους έλληνες americana-όφιλους Dustbowl. Υπάρχει μια πανάρχαιη κατάρα η οποία κατατρέχει τα ελληνικά αγγλόφωνα γκρουπ, (εκτός ελαχίστων που την παλεύουν με ξόρκια και φυλαχτά) να είναι "συμπαθητικοί". Οι Dustbowl παίζουν αξιοπρεπώς, φαίνεται πως έχουν σκύψει πάνω στη φολκ, κάντρυ και δε συμμαζεύεται παράδοση, αλλά στις συνθέσεις λείπουν οι ιδέες, οι συνδέσεις, αυτό που δεν περιγράφεται με λόγια αλλά κάνει τα κομμάτια ενδιαφέροντα, η αστερόσκονη που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια γκρουπ όπως ας πούμε οι ...Murder by Death. Αλλά τέλος πάντων ο Σιόντορος λέει πως υπερβάλλω και δε συνεχίζω άλλο.
Oι Murder καλωσόρισαν το γεμάτο πια Αν με το Sometimes The Line Walks You από το In bocca al lupo και η σκονισμένη country έκανε τα σπιρούνια μας να κροταλίζουν. Ο Adam Turla πίσω απ' την κιθάρα και μπροστά στο μικρόφωνο με τη φωνή σαν μετεμψύχωση του Johnny Cash και με τη φαβοριτογενειάδα σαν απόγονος του Αβραάμ Λίνκολν στο κατά τα άλλα νεανικό του παρουσιαστικό, είναι αναμφισβήτητα το επίκεντρο της σκηνής.
Όταν τραγουδάει βλέπω την έξω σφαγίτιδα να πετιέται στον τεντωμένο του λαιμό και νομίζω πως τα πνευμόνια του επίσης θα σκάσουν, η ερμηνεία του είναι συνταρακτική. Με μια γρήγορη ματιά συνειδητοποιώ πως τα αντρικά βλέμματα δεν συγκινούνται τόσο απ' τη σφαγίτιδα του τραγουδιστή όσο από την ξανθούλα τσελίστρια στα δεξιά του, η οποία όσο πορσελάνινη κι αν φαίνεται, παίζει ηλεκτρικό τσέλο και κίμπορντς με πολλά κιλά τσαμπουκά και στοιχηματίζω πως κάποια αγοράκια εκεί μπροστά θα τη σκέφτονται για μέρες. Ο ντράμερ είναι δυνατός (γιατί τα ελληνικά γκρουπ είπαμε δεν έχουν τέτοιους ντράμερ;) και ένας μπασίστας-τελείως ιρλανδόφατσα-κλείνει το καρέ.
Τσιτάρω Μπάμπη, που τσιτάρει Dora Back, που λέει: "Δεν υπάρχουν κακοί αμερικανοί" και πριν σας ανέβει το αίμα στο κεφάλι, εξηγούμαι: Εκείνο το βράδυ έβλεπες να ζωντανεύει ο θρύλος του καλού αγαθού σεμνού αμερικανού φολκ τραγουδιστή με τη βασανισμένη ψυχή αλλά και την ανοιχτή καρδιά. Ο Turla πρέπει να μας ευχαρίστησε γύρω στις 12 φορές που είμαστε εκεί, ευχαρίστησε τους διοργανωτές που τους πήγαν στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο (έπρεπε να τους πάνε στα καμένα να διαλέξουν και οικόπεδο), δήλωσε τόσο περήφανος που ξεκίνησαν από την μικρή τους πόλη το Bloomington της Indiana και παίζουν στην Αθήνα (άσχετα αν όσοι είχαν μπάντες από το κοινό θα έκοβαν ξέρω γω τί για να παίξουν στην Indiana) και αφιέρωσε το Coming home στη Μαρία (!) μετά από παράκληση ενός καψούρη που τους έστειλε mail (στη Θεσσαλονίκη τους βλέπω να αφιερώνουν στον ΠΑΟΚ). Χρυσά παιδιά λέμε.
Blues, psychobilly, post punk, country, folk και άλλες σκοτεινά συστατικά φτιάχνουν διαμάντια όπως τα Ball & chain, Fuego!, The black spot, '52 Ford, Big Sleep, Brother, Ash που ακούγαμε εκείνο το βράδυ- να χαίρονται και τα ηχεία ακόμα- και σκέφτομαι πως όσες νεκρώσιμες ακολουθίες κι αν γραφτούν για το ροκ εντ ρολλ έρχονται κάτι τέτοιοι τύποι που 'ναι ζωντανοί κι αληθινοί και δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες... Spring break 1899 το κομμάτι που μας αποχαιρέτισαν για να γυρίσουν γρήγορα και χωρίς σταριλίκια για ένα μόνο encore δύο κομματιών (ήθος είπαμε) και να κλείσουν όπως άρχισαν, με το προηγούμενο άλμπουμ και Boy Decide.
Εξαιρετική βραδιά, το καλύτερο συναυλιακό άνοιγμα που θα μπορούσα να ελπίσω για φέτος κι όποιος δεν τους δει στις επόμενες εμφανίσεις σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη σας διαβεβαιώνω πως θα χάσει!
_____
Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος
Τρία video της Ελένης Μητσιάκη:
Murder by Death στο An Club #1
Murder by Death στο An Club #2
Murder by Death στο An Club #3
