(My brightest) diamonds are forever...
Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι αυτά που δεν περιμένεις. Μετά από τις τελευταίες μου περιπέτειες μου στο Ροντέο δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να φύγω με το χαμόγελο κολλημένο στη μούρη μου από συναυλία σε εκείνη την κατακόμβη με την πιο χαμηλή σκηνή που το ένα και εξήντα μου έχει κληθεί να αντιμετωπίσει. Το μαγικό ραβδάκι της Shara Worden όμως, το μεταμόρφωσε σε Royal Albert Hall τουλάχιστον και εγώ ισχυρίζομαι πώς είδα μια απ τις ωραιότερες συναυλίες της χρονιάς.
Αλλά ας πάρουμε τα πράματα απ την αρχή. Support δεν είχε αναγγελθεί, παρόλα αυτά κατά τις δέκα μισή μια επταμελής παρέα αγοριών και κοριτσιού ντυμένων στην πένα ως επί μεσοπολέμου ανεβήκαν στη σκηνή με βιολί, θέρεμιν, μελόντικα, ταμπούρλο, κιθάρες, μπάσα -το μισό Νάκα να μη σας τα πολυλογώ- και συστήθηκαν ως Mani Deum. Παίζουν σκοτεινή επική "μολυσμένη νεοφόλκ" όπως το περιγράφουν και πίνουν νερό στο όνομα των Current 93. Στα θετικά στοιχεία η στιλιστικά άψογη σκηνική παρουσία και το δέσιμο μιας μπάντας που γνωρίζει μουσική, στα αρνητικά το ολίγον μονότονο των συνθέσεων και μια αίσθηση παραφορτωμένου - παίζουν όλα τα όργανα το ίδιο μπροστά και δεν ακούς τίποτα να χρωματίζει τον ήχο -με βασικό θύμα το καημένο το θέρεμιν.
Έφτασε τελικά σχεδόν μεσάνυχτα (γκρρρ) για να δούμε την μικροσκοπική Shara να ανεβαίνει (εντάξει ένα σκαλοπάτι είναι) τη σκηνή του κατάμεστου ροντέο συνοδεία ενός ντράμερ, ενός μπασίστα, της κιθάρας της και μπόλικης θετικής ενέργειας. Μας καλωσόρισε παίζοντας δυνατά το "Golden Star" και αμέσως μετά τεντώθηκε στις μύτες των ποδιών της ζητώντας χαριτωμένα συγγνώμη που είναι μικροσκοπική και δε φόρεσε πλατφόρμες για να μας βλέπει (αχ η αλληλεγγύη των κοντών!).
Η φωνή της είναι ακόμα ζεστότερη, όταν την ακούς ζωντανά, με απεριόριστη εκφραστικότητα και το πιο γοητευτικό είναι ότι προέρχεται με τρόπο φυσικό και αβίαστο από ένα ανεπιτήδευτο πλάσμα που σε πείθει ότι βγαίνει απ την καρδιά της και όχι απλά απ' το λαρύγγι.
'Έπαιζε κιθάρα με ένταση, χορεύοντας σαν πανκιό πάνω στα ολσταράκια της. Σχεδόν έκανε stand up comedy, σπάζοντας πλάκα με το συνεχές κούρδισμα της κιθάρας της, μιας και στην Easy Jet (!) λέει, δεν μπορούσε να πάρει δεύτερη (άχρηστη, αποκλειστική πληροφορία: από Παρίσι ήρθε- μιλάγαμε στην ουρά στις γυναικείες τουαλέτες πριν ξεκινήσει το λάιβ!). Ήταν στην κουβεντούλα με το κοινό σαν παλιόφιλοι, μέχρι που μας ζήτησε να της γράψουμε σε χαρτάκι κανένα αξιοθέατο να δει στην πόλη. Είναι μαγισσούλα σας λέω, διαμάντι παιδί, όνομα και πράμα.
Αλλά και οι μουσικοί της δεν υστερούσαν σε αστερόσκονη καθώς τα μαγικά ραβδάκια του ντράμερ φόρτιζαν τα κομμάτια με ένταση, πότε παρασύροντας τα σε ιδρωμένους ρυθμούς και πότε στολίζοντας τα με ρυθμικά παιχνίδια-γκλιν γκλον, σκουπάκια και άλλα τυμπανιστικά μπιζού. Στην απέναντι μεριά της σκηνής η σταθερή μπασογραμμή έκανε ευχάριστη αντίθεση με το αεικίνητο, ατσούμπαλο τρόπο που χτυπιόταν σε όλα τα κομμάτια και κόντευε να κουτουλίσει το ταβάνι ο συμπαθής μπασίστας.
Ξεχώρισα το "Disappear" που μεταμορφώθηκε σε ένα απ'τα πιο ρυθμικά κομμάτια με τη Shara να αυτοσχεδιάζει στίχους για μας. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα με τα funky soul φωνητικά -αυτή η γυναίκα μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα- σε διασκευή σε Prince του "How Come You Don't Call Me Anymore". Ενθουσιάστηκα με την τελείως punk γκαζιάρικη εκτέλεση του Freak Out και τον ηλεκτρικό θορυβώδες φινάλε στο ήσυχο "Pluto's Moon". "Έχετε πολύ συναίσθημα εκεί έξω" είπε προλογίζοντας το σπαραξικάρδιο "Gone away" κι εμείς κοιταζόμασταν με απορία που διάβολο το είδε αυτό ερχόμενη στο Ροντέο με την Αχαρνών πνιγμένη απ' τα σκουπίδια (η απεργία έχει κρατήσει βδομάδα) και τους σκυφτούς άντρες που ανηφόριζαν για τα "σπίτια" της οδού Φυλής. Συγκινητικό και το "Dragon Fly" με τη φωνή της να σκαρφαλώνει στις νότες απαλά και γλυκά σαν σαντιγί στην κορυφή ή το "Apples" με το μικρό παράξενο οργανάκι που ξετρύπωσε για "ένα ήσυχο χορευτικό κομμάτι... μπορείτε να χορέψετε με τα δάχτυλά σας μόνο" ή την εκτέλεση της στο "Feeling Good" με πολύ blues διάθεση, όπως πρέπει άλλωστε. Ιδιαίτερη στιγμή το "From The Top Of The World" όπου οι στίχοι είναι βγαλμένοι από τις σελίδες ενός παιδικού βιβλίου και με θεατρικότητα και χιούμορ έβγαλε την καλή παραμυθού από μέσα της και μας έκανε ένα σκετσάκι για εισαγωγή. Η συναυλία έκλεισε με "Inside Boy" όπου βγήκε ξεκούρδιστη και το διόρθωσε αμάσητα επιτόπου αυτοσχεδιάζοντας και καπάκι το "Tainted Love" διασκευή επιδόρπιο.
Γύρισε για ανκόρ κρατώντας ένα μικρό γιουκαλίλι λέγοντας μας μαμαδίστικα πως πρέπει να μας βάλει για ύπνο. Αντί γι αυτό μας έβαλε να κάνουμε δεύτερα φωνητικά στο "Gentlest Gentleman". Συνήθως το ελληνικό κοινό στα sing-along μουλαρώνει και βγαίνει σκέτη καταστροφή. Η Shara όμως, είπαμε, είναι μάγισσα -να δεις που θα μας βάλει να κόψουμε και το μουστάκι- κι έτσι τολμώ να πώς τα τσιριχτά "λαλαλαλά" σε πρίμα και μπάσα, συνιστούσαν μια πετυχημένη χορωδία.
Ένα ακόμη κομμάτι που έχει ταυτιστεί με Nina Simone το "Be my husband", χωρίς μουσικά όργανα με συνοδεία μόνο του ποδοβολητού από ντράμερ και μπασίστα, ήταν το δεύτερο ανκόρ όπου και μας αποχαιρέτισαν οριστικά.
Έφυγα με εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που έχεις όταν έχεις συναντηθεί με την καλή πλευρά των πραγμάτων, όταν έχεις περάσει όμορφα. Στη σκάλα πίσω μου κάτι μαντράχαλοι νταρκάδες συνέχιζαν να τραγουδούν τσιριχτά "λαλαλαλά".... Αααυτά είναι...
