My Cat is an Alien

Πρωτοτυπώντας θα ήθελα να μιλήσω περισσότερο γενικά αλλά και για τα λεγόμενα support και να έρθω και στους headliners που συμπλήρωσαν το "παζλ". Οι πρώτοι λοιπόν ονόματι USURPER VS. NIMROD 33 ήταν, με το συμπάθιο 3 τυχάρπαστοι νεαροί, εμφανέστατα γνωστοί, και συνεργάτες του club που εμφανίζονταν, οι οποίοι μεταξύ συγγενών και φίλων αυνανίζονταν επί σκηνής χωρίς ουσία και νόημα, νομίζοντας πως για να γίνεις Sonic Youth, αρκεί να κάνεις θόρυβο πάσης φύσης. Στο τρίο λοιπόν αυτό ένας έσκιζε, έσπαζε και γρατζούναγε δίσκους, ο άλλος έπαιζε με το feedback τις κιθάρας του και ο τρίτος με ένα kaoss pad και διάφορα ντετζερέδια έκανε μικρά "ηχάκια". Βέβαια ωραία ιδέα αλλά αδιάφοροι ήχοι, ατζαμήδες οι performers, μιας που ο θόρυβος που έκαναν σαν άνθρωποι ήταν δυνατότερος από τον θόρυβο που παρήγαγαν τα μηχανήματα τους. Είναι κάποιες στιγμές που σε κάνουν να λες "δεν πάω και εγω να παίξω" αφού όσοι παίζουν μουσική όλο και κάποια στιγμή στο σπίτι τους θα "έπαιξαν" ίσως πιο επιτυχημένα με αυτά τα πράγματα. Έτσι λοιπόν μεταξύ χάχανων για το εκκωφαντικό θόρυβο που κατά λάθος προκάλεσαν στο τέλος, μας άφησαν.

Δυστυχώς στα χέρια των επόμενων WOUNDED KNEE VS. CK DEXTER HAVEN, ένα ζευγάρι φτηνών μιμητών των double leopards όπου με εκτεταμένη χρήση delay, feedback και της φωνής του κυρίου δημιούργησαν ένα ατελείωτο χάος που ανάγκασε αρκετούς να φύγουν...

Περνώντας στο κυρίως πιάτο, οι φίλοι μας από την Ιταλία, σαν γνήσιες ντίβες απουσίαζαν από τα τεκταινόμενα και εμφανίστηκαν λίγο πριν παίξουν για να πουλήσουν κάτι μπλούζες και cd σαν φυσιολογικοί προβοκάτορες - επαναστάτες της μουσικής. Ομολογώ πως το επίπεδο τους ήταν υψηλότερο των προηγουμένων. Υπήρχαν ίχνη μελωδικότητας, υπήρχαν κιθάρες, κρουστά, μεταλόφωνα, οργανικοί ήχοι δηλαδή αλλά και μια θεατρικότητα στις κινήσεις τους όπου με χρήση παιχνιδιών (τα γνωστά πιστολάκια και πολυβόλα της παιδικής μας ηλικίας) τροφοδοτούσαν τους μαγνήτες της κιθάρας τους και έκαναν την όλη ιστορία πιο ενδιαφέρουσα. Παρ' όλα αυτά όμως στο βάθος ήταν μια από τα ίδια. Ένα ατελείωτο "φόρτωμα" του delay, ένας θόρυβος χωρίς διακοπή, τέτοιος που να παρακαλάς να τελειώσει, πράγμα που έγινε 20 λεπτά αργότερα και αυτό ήταν το σετ τους...

Θα ήθελα να κλείσω με ένα γενικότερο σχόλιο για την ας το πούμε σκηνή αυτή. Συντηρείται λοιπόν από διάφορα κέντρα μια ιστορία που πατώντας στις μεταμοντέρνες σάχλες περί ελευθερίας της τέχνης, δίνει το δικαίωμα σε τυχάρπαστους όπως προείπα να ονομάζονται καλλιτέχνες. Να νομίζουν ότι προβοκάρουν, ότι πρωτοτυπούν όταν πολύ απλά αγνοούν πως αυτά που κάνουν τώρα, έχουν γίνει από τις αρχές του αιώνα από κάτι "γεροντάκια" και κυριούληδες που προφανέστατα αγνοούν όπως ο Russolo, o Ξενάκης, o Wolf, o Cage, o Stockhausen και άλλοι πολλοί. Αλλά τότε όχι μόνο ήταν προβοκατόρικο και πρωτότυπο, αλλά το κυριότερο πάταγε σε βάσεις, θεωρητικές, μαθηματικές και μουσικές. Ήταν ξέσπασμα στο συντηρητισμό, της φτωχής μεταπολεμικής Ευρώπης, και όχι παιχνίδι και χαβαλές. Δυστυχώς δεν φόραγαν αρβύλες και σκισμένα τζιν για να είναι "επαναστάτες" στα μάτια των νεότερων και έτσι στις μέρες μας, που ότι δηλώσεις είσαι, οι 50 ας πούμε παγκόσμιες προσωπικότητες έχουν αντικατασταθεί από χιλιάδες παιδαρέλια που κάνουν θόρυβο. Θόρυβο χωρίς παύσεις, θόρυβο που του λείπει η πνευματικότητα, ο στόχος, θόρυβος που είναι ίδιος μιας και τα μέσα που τον παράγουν είναι τα ίδια πετάλια, μικρόφωνα και ηχεία. Η παύση, η πίεση και η αποσυμπίεση, ο αέρας που λέμε, όροι γνωστοί για όσους ασχολούνται και δεν δηλώνουν απλά, είναι τόσο σημαντικά και τα αγνοούν. Μόνο μέσα από την εναλλαγή με την σιωπή, ο θόρυβος αποχτά σημασία και νόημα. Αλλιώς είναι μόνο θόρυβος. Αλλά πώς να μην τα αγνοούν όταν σε 3 δρώμενα που έτυχε να παρακολουθήσω φέτος, Cage, Wolf, Ξενάκη και Stockhausen δεν είδα κανένα από αυτούς τους κυρίους που μας πήραν τα αυτιά χθες το βράδι.

Τελειώνοντας θα ήθελα να παραθέσω κάτι που έκανε εντύπωση και επαληθεύει - συμπληρώνει τα λεγόμενα μου. Οι φίλοι των support έφυγαν αφού είδαν τους δικούς τους, αλλά και οι ίδιοι οι "καλλιτέχνες" όταν έπαιξαν οι My cat is an alien είχαν πάει πίσω και μιλάγανε... τέτοια η αγάπη και το ενδιαφέρον... Που πάμε ρε...