Narrow Paths & Mr. Highway

Όταν επιστρέφεις από "ζωντανά" καλλιτεχνικά δρώμενα και επιζητάς έναν επίλογο αυτών διατυπωμένο απ' την δική σου σκοπιά, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια απέλπιδα προσπάθεια τακτοποίησης των σκέψεών σου. Ξέρετε, αυτών των συλλογισμών που αυθόρμητα κατέφθαναν κατά τη διάρκεια της παρουσίας σου στον χώρο τέλεσης, ενίοτε προβληματίζοντάς σε, κι άλλοτε επιδοκιμάζοντας (σιωπηρώς) νοητά τα όσα διαδραματίζονταν εμπρός σου. Βέβαια, είναι πιθανό και να μην στριφογύριζε τίποτα στο μυαλό εκείνη την ώρα, μιας και αποτελεί σεβαστή επιθυμία η αποφυγή κάθε είδους εγκεφαλικής εμπλοκής όταν, επιτέλους, δύνασαι να ξεφύγεις απ' την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Πιστός στο πρώτο σκέλος των άνωθεν διαπιστώσεων, οδηγήθηκα σιγά σιγά στο οικείο περιβάλλον του σπιτιού μου, ύστερα απ' την ολοκλήρωση του live set των εγχώριων σχημάτων Narrow Paths και Mr. Highway στο KooKoo, με μια διάθεση συγκέντρωσης των όποιων σκόρπιων εντυπώσεων. Και στάθηκε, μάλιστα, εύκολη η συλλογή και κατ' επέκταση καταγραφή τους, σε βαθμό που με παραξένεψε ευχάριστα. Αφενός διότι όταν πραγματεύεσαι την ανεπιτήδευτα αυθεντική blues παρουσία των Mr. Highway, δεν καταφεύγεις σε δεύτερες αναλύσεις, κι αφετέρου επειδή οι Narrow Paths πρεσβεύουν ως σύνολο κάτι σχεδόν παγιωμένο ηχητικά που σου αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά. Απ' τη μία, λοιπόν, επελαύνει ο ακραιφνώς αμερικάνικος ήχος των Mr. Highway, κι απ' την άλλη έρχονται με βρετανικές (κυρίως) pop/rock εμμονές τα παράγωγα της φαντασίας του κουιντέτου των Narrow Paths.

Αυτή ήταν η δεύτερη κοντινή επαφή μου με τους Mr. Highway, το μουσικά εκφραστικό μέσο του Γιάννη Αφένδρα, που διαπνέεται από μια θαυμαστή ηλεκτρακουστική retro αύρα. Εν έτει 2011, με τα σύνορα ανάμεσα στα ποικίλα μουσικά ιδιώματα να έχουν καταρριφτεί και την έννοια της "σύγχρονης" συνθετικής οδού να μην ευσταθεί πλέον, αφού το παρελθόν δανείζει και το παρόν δανείζεται ανενδοίαστα, στα τραγούδια του Αφένδρα αναδύεται μια καλαίσθητη και επιμελώς τοποθετημένη στο σήμερα παρελθοντική ροκ λαγνεία. Ζωντανά αυτή φανερώνει σε κάθε της νότα την αφομοίωση των επιρροών της, σε ένα αποτέλεσμα που μοιάζει να παρασύρει τόσο τις μνήμες των απανταχού κλασικοροκάδων, όσο και εκείνων που προτιμούν να φιλτράρουν εξονυχιστικώς ακομπλεξάριστα τις ηχητικές εκπομπές πριν τις προσλάβουν μια για πάντα.

Ως δυναμικό πενταμελές όχημα, οι Mr. Highway διασχίζουν τους americana δρόμους με χαρακτηριστική ευκολία, διακατεχόμενοι από μια συναρπαστική ερμηνευτική προσέγγιση. Τόσο σε ό,τι αφορά τα γρεζάτα φωνητικά και τις κιθάρες, όσο το funky μπάσο που δρα καλοδεχούμενα ανεξέλεγκτα, τα ντραμς που δεν περιορίζονται σε ανούσιες κορυφώσεις και τα πλήκτρα που προσδίδουν art rock χροιά. Κατορθώνουν να ξεπροβάλλουν ως αβίαστα πραγματικοί διασκεδαστές, διαμέσου και του επικοινωνιακού οίστρου του τραγουδιστή τους, δίχως να εξοκείλουν σε πομπώδεις φιοριτούρες. Τι, όμως, ξεχωρίζει μοναδικά εδώ; Μην είναι ο φόρος τιμής τους με το καταπληκτικό κομμάτι τους "If you don't" στον Elvis και την ασυδοσία του που προσέβαλε επανειλημμένα, ευτυχώς, τα χρηστά και καθωσπρέπει ήθη της τότε πουριτανικής αμερικανικής κοινωνίας; Μην είναι η ιδιαίτερη reggae αναδόμηση του διασκευαστικά καταπονημένου "Paint it black", ή το δικό τους, επίσης, "Story οf my life" που περνά αλώβητο τις εξετάσεις του rock n' roll hit, ή μήπως η λατρεία για τον Hendrix που αντιπροσωπεύεται επάξια στο ξέσπασμα του "Hey Joe"; Για να μην πλατειάσει άλλο ο λόγος, συνοψίζω με το εξής: Προς εκείνους που αναρωτιούνται για το που φωλιάζει το πραγματικό σθένος της ροκ εμφάνισης, οι Mr. Highway επιστρατεύουν μια πειστικότατη απάντηση. Το κοινό στο KooKoo το αντιλήφθηκε αμέσως και επικροτούσε παρατεταμένα...

Αφού οι "καλεσμένοι" απάλλαξαν την σκηνή απ' τον εξοπλισμό τους, οι "οικοδεσπότες" (βλέπε Narrow Paths) εγκατέστησαν τάχιστα τον δικό τους. Αν και ότι κατέθεταν επί σκηνής αντηχούσε μεθοδικότητα, γνώση του αντικειμένου με το οποίο καταπιάνονται και σαφές πλάνο, τους έλειπε μια γενναία πρωτοβουλία, που μπορεί να προσομοιάζει είτε μια ποικιλόμορφη σύνθεση, είτε μια περισσότερο εμπνευσμένη ενορχήστρωση, είτε ένα τραγούδι κορυφής που ανατρέπει τα όποια συμπεράσματα περί της αξίας που δεν ξεπερνά τον σκόπελο της αναπαραγωγής των προτύπων. Κοντολογίς, οι Narrow Paths καταφέρνουν να εκπονήσουν βιβλιογραφική διατριβή πάνω στην κιθαριστική ποπ του "Μεγάλου Νησιού", εντούτοις, δεν φαίνεται να μπορούν να αφήσουν έργο κατά κάτι αυτόνομο και αυθύπαρκτο. Επιβάλλεται, κατ' εμέ, όχι να εντείνουν την προσπάθεια απεμπόλησης των αναφορών τους, αλλά να επικεντρωθούν στο να εντάξουν αυτές κριτικά στο ύφος τους.

Πέραν των ιδιόκτητών τους - με το αλά Smiths "I should have known" να δεσπόζει - απέδωσαν δίχως να προβούν σε τομές, τα "No Surprises" (Radiohead) και "Narc" (Interpol). Πώς να κριθούν σε αλλιώτικη βάση όταν δεν προσθαφαιρούν συστατικά, κι απ' την στιγμή που δεν ενδιαφέρονται για να παρουσιάσουν μια εκδοχή των καταβολών τους μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα; Εάν το θάρρος της γνώμης τους αφιχθεί ενισχυμένο στο υλικό που θα απαρτίζει το επερχόμενο πρώτο τους άλμπουμ, τότε, ασφαλώς κι οι ενστάσεις θα αποχωρήσουν. Το ταλέντο ρέει, φτάνει στο αυλάκι να κυλίσει και η ευρηματικότητα.

Φωτογραφίες - Γιώργος Κονιδάρης