Neurosis & Godflesh live

Τα πάντα φέτος έδειχναν πως αν ήταν να γίνει ένα ταξίδι για live στο εξωτερικό μέχρι το τέλος της χρονιάς, αυτό θα έπρεπε να είναι για τους Swans. Παρότι όμως ακόμη και σήμερα θεωρώ ότι το The Seer είναι ένας αντικειμενικά πιο ολοκληρωμένος δίσκος από το Honor Found In Decay, εν τούτοις οι Neurosis τελικά είναι αυτοί που έχω την αίσθηση ότι πηγαίνουν το όλο πράγμα λίγο παρακάτω (και σε αυτό το όλον, περιλαμβάνονται και τα κατορθώματα των Swans, από τα οποία σαφώς και αντλούν έμπνευση και ρότα) και αφήνουν επιπλέον και μια αγωνία να πλανάται για το μέλλον, ενώ ο Gira, θριαμβευτικά μεν, αλλά δείχνει πάντως να ολοκληρώνει τον κύκλο (ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια).

Οι "νεότεροι" του Αμερικάνοι όμως, έχοντας ως έξυπνο backup την πίστη και την αφοσίωση του μεταλλικού κοινού, και κυρίως έχοντας καταφέρει από καιρό να απεξαρτήσουν την μουσική τους δημιουργία από κάθε τρίτο παράγοντα, ανοίγουν με εντυπωσιακό τρόπο πολλούς νέους κύκλους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην Neurot Recordings, αλλά και στο ότι οι ίδιοι οι Neurosis πλέον δεν αποτελούν rock 'n' roll μπάντα με την τυπική του όρου έννοια -bunch of brothers κλπ- αλλά μία ομάδα βετεράνων, πλην κάθε άλλο παρά κουρασμένων, μουσικών που κάνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα ακόμη και για να βρεθούν μεταξύ τους, ζουν διαφορετικές ζωές και σχεδόν παράλληλες για τον καθένα τους, σε σχέση με τη ζωή τους ως μέλη της μπάντας. Neurosis το λοιπόν, στο παρά πέντε πριν λήξει η χρονιά και παρά το απείρως ακριβότερο Λονδίνο, σε σχέση με Βερολίνο - Βαρκελώνη που ήταν οι επιλογές για Swans, με μία μικρή αγωνία μην μετανιώσουμε για την επιλογή, μέρες (κρίσης) που είναι. Η προσθήκη των Godflesh δεν μπορώ να πω ότι ήταν αυτή που έγειρε τελικά τη ζυγαριά υπέρ αυτού του live, αλλά πάντως ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενη, για ευνόητους λόγους, έστω και αν οι περισσότεροι αναζητούνται πολλά χρόνια πίσω.

Όπως πριν από δύο χρόνια με το Brixton Academy, έτσι και αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που βρέθηκα στο HMV Forum, και παρότι αν είχα να διαλέξω μάλλον θα προτιμούσα το πρώτο, έμεινα το ίδιο εντυπωσιασμένος και με το δεύτερο. Το οποίο κερδίζει περισσότερους πόντους εξαιτίας και της θεμιτά παραδοσιακής αγγλικής pub που υπάρχει ακριβώς δίπλα και καθώς ήταν γεμάτη μέταλλους την Κυριακή το απόγευμα, έκανε την όλη ατμόσφαιρα ακόμη πιο ιδανική. Το live έγινε sold out μέσα σε περίπου ένα μισάωρο από τις 07:00 μμ που άνοιξαν οι πόρτες και με αρκετή τύχη (και κυρίως τη βοήθεια του Γιώργου που δουλεύει στο Forum, τον οποίο και ευχαριστούμε άπαντες) βρέθηκα στις πρώτες σειρές μάλλον εύκολα (και όχι στον εξώστη, όπως περιέργως τα είχα κανονίσει από μόνος μου...), σε αντίθεση με τους υπόλοιπους της παρέας, που όμως δεν τους πείραξε και πολύ αυτό.

Το εντυπωσιακό της συνύπαρξης των δύο σπουδαίων ονομάτων του heavy ήχου από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, φέρει ασφαλώς στην ούγια την σφραγίδα του A.T.P., καθώς άλλωστε λίγες ημέρες πριν οι Neurosis εμφανίστηκαν στο φετινό pre- xmas διήμερο, που επιμελήθηκαν οι Shellac. Το ποιο από τα δύο ονόματα τράβηξε τον περισσότερο κόσμο δεν χρειάζεται να το πούμε, αλλά σε καμία περίπτωση οι Godflesh δεν άφησαν αδιάφορο το κοινό. Δεν θα το επέτρεπε άλλωστε το ίδιο το setlist της βραδιάς, που παρότι δεν ήταν ένα best of για σκληροπυρηνικούς, εν τούτοις περιείχε ουκ ολίγες από τις αιτίες για τις οποίες δεν θεωρούνται απλά, αλλά όντως είναι μεγάλη μπάντα (Like Rats & Christbait Rising διαδοχικά σχεδόν στην αρχή), αλλά και η χρονική στιγμή στην οποία έχουν μάλλον τελειοποιήσει ότι αναζητούσαν ηχητικά ήδη από το ξεκίνημα τους (με κάποια ατοπήματα στην πορεία). H βιομηχανική σαπίλα του ήχου τους, όπως ξερό και υπόκωφο τον έχουν επιτέλους οριοθετήσει, αναδύθηκε μια χαρά μέσα από το (ασφαλώς) εντυπωσιακό ηχοσύστημα του Forum, παρότι οι εντάσεις ήταν σε μάλλον χαμηλά επίπεδα, σε σχέση με το τι θα επακολουθούσε. Περιέργως όμως το γεγονός αυτό τόνισε με χαρακτηριστικό τρόπο τα ούτως άλλως υποχθόνια και από το 'κάπου βαθιά και μακριά' φωνητικά του Broadrick και αν σαν κι εμένα αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που γουστάρεις στους Godflesh, τότε σίγουρα θα έμενες κι εσύ απολύτως ευχαριστημένος αν ήσουν εκεί.

Σε όλη τη διάρκεια του set των Godflesh η αισθητική της μουσικής τους υποστηρίχτηκε, αλλά ποτέ δεν επικαλύφθηκε, από visuals που χωρίς να είναι εντυπωσιακά, ήταν απολύτως λειτουργικά, ίσως και απαραίτητα για να υποβοηθούν την εικόνα μίας μάλλον στατικής πλέον μπάντας στη σκηνή, για τα δεδομένα του είδους που εκπροσωπούν ειδικά. Σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Neurosis η σκηνή φωτίζονταν απλώς με ένα ιδιόρρυθμα εθιστικό τελικά μπλε φως, που όμως δεν είχε κάποιο στοιχείο "αρρώστιας" που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την εμμονή σε αυτό, ήταν απλά ένα μπλε φως, που σχεδόν δημιουργούσε μια ωραία ατμόσφαιρα Λίγες μόνο ημέρες πριν, στο site της μπάντας υπήρχαν εκατέρωθεν ανακοινώσεις για την παύση της συνεργασίας των Neurosis με τον Josh Graham ο οποίος μέχρι τότε ήταν όχι απλά υπεύθυνος για τα visuals του συγκροτήματος, αλλά επί της ουσίας ισότιμο μέλος με τους υπόλοιπους. Η απόφαση να βγαίνει πλέον "γυμνή" στη σκηνή μία μπάντα που έχει στηρίξει μεγάλο μέρος του live θρύλου της σε visuals που είχαν πάντοτε ενεργό ρόλο παράλληλα με τη μουσική, είναι αν μη τι άλλο καταδεικτική του ότι αυτή η μπάντα ήδη πηγαίνει για κάπου αλλού.

Αυτό το "κάπου αλλού" έγινε απόλυτα διακριτό, κατανοητό και τελικά αγχωτικό για το τι θα ακολουθήσει από και με τους Neurosis στις δύο σχεδόν ώρες κατά τις οποίες έμειναν πάνω στη σκηνή του Forum. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε και τις άφησα να περάσουν όχι τυχόν για να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός, αλλά για να διαπιστώσω αν θα υποχωρήσει ως προς κάτι αυτή η πληρότητα που αισθάνθηκα ήδη από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης τους, την οποία χωρίς πολλά-πολλά έχω ανακηρύξει σε ό,τι καλύτερο έχω δει ποτέ. Και κάτι τέτοιο δεν συνέβη στο ελάχιστο. Αντίθετα, συνεχίζω να μην θέλω να δω κάποιο άλλο live τουλάχιστον σύντομα, ούτε και να μου έρχεται στο μυαλό κανένα συγκρότημα ως απωθημένο, επιθυμία, όπως θες πες το, αλλά και να μην έχω να πω απολύτως τίποτε περισσότερο για ό,τι είδα, με τον ίδιο τρόπο που κάθε σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να περιγράψει τη στιγμή που συνάντησε τον έρωτα της ζωής του, που γεννήθηκε το παιδί του, που πήρε ο ΠΑΟΚ το τελευταίο πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο (καλά αυτό δεν το θυμάμαι καν). Εύχομαι και στα δικά σας το λοιπόν, ως προς όλα τα παραπάνω.