Until next time...
Μπορεί την πρώτη ζωντανή επανεμφάνιση των Next Time Passions να την έχασα ελέω Red Snapper, στην δεύτερη όμως, παρόλο που παραλίγο να ξαναγίνει το κακό (για μη μουσικούς λόγους αυτή την φορά), ευτυχώς τα κατάφερα!
Οι Pulse είχαν την τιμή να ανοίξουν τους Αθηναίους popsters και το λίγο απ' όλα ραδιοφωνικό ποπ-ροκ μίγμα τους προσωπικά με κούρασε αρκετά. Παρατηρώντας τους, έβλεπα μια καλοκουρδισμένη και δουλεμένη μπάντα η οποία όμως αναπαρήγαγε σαν σε καρμπόν όλα τα κλισέ των ηρώων της επί σκηνής και υστερούσε εμφανώς σε τραγούδια. Ίσως το συγκεκριμένο live να μην τους πήγαινε και τόσο. Ηχητικά και αισθητικά. Για την ιστορία, διασκεύασαν και το It's No Good των Depeche Mode.
Από την άλλη, με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή οι Next Times Passions, δύο ήταν τα κύρια συναισθήματα που κατέβαλαν, φαντάζομαι, όσους (κι εγώ μαζί) δεν είχαν προλάβει να τους δουν live στην ώρα τους. Πρώτον, μια κάποια συγκίνηση, μιας και κάμποσα από τα καλύτερα pop κομμάτια που γράφτηκαν στην ημεδαπή και με τα οποία ξημεροβραδιαστήκαμε ουκ ολίγες φορές, θα είχαμε την τιμή να τα απολαύσουμε με σάρκα και οστά. Δεύτερον, μια κάποια επιβεβαίωση της υποθετικής ως τώρα εικόνας που είχαμε για ανάλογα γκρουπ, μιας και πράγματι, ούτε ψήγμα πόζας, επιτήδευσης ή ανάλογων εκδηλώσεων δεν έκανε την εμφάνισή του. Αντιθέτως, το αυθόρμητο τρακάρισμα, η έμφυτη ευγένεια και η φιλικότατη επικοινωνιακή διάθεση της μπάντας επιβεβαίωνε περίτρανα κάθε σχετικό παρεΐστικο και εύθραυστο στερεότυπο, το οποίο -καλώς ή κακώς- έχει χτιστεί γύρω από τα γκρουπ της Sarah, τους Go-Betweens, τους Belle And Sebastian, τους Saint Etienne ή αν θέλετε τους Impossible Tymes, τον Crooner, τους One Night Susan, τους Pillow και φυσικά τους Next Time Passions.
Για πρώτη φορά όπως μας ενημέρωσε ο κάτι παραπάνω από συμπαθής τραγουδιστής τους, αλλάξανε τα live δεδομένα τους και δεν ξεκινήσανε με το Angel Flower, το οποίο παίξανε αργότερα. Φυσικά καθόλου δεν μας πείραξε μιας και ήταν όλα εκεί. Και το Sunday Sore, και το Feeling So Real, και το Not Here Anymore, και το She, και το 25 Bats και μερικά καινούρια με εξέχον το υπέροχο All I Want που πρώτη φορά παρουσιάστηκε ζωντανά. Εκεί ήταν βέβαια και οι ιστορίες γύρω από τα τραγούδια, και οι "Μακίτσες", οι φανατικές θαυμάστριες του κιθαρίστα Μάκη δηλαδή, και οι "παλιοί" που ζήταγαν κάτι από Impossible Tymes (βάλτε ένα dreambrushpaint στο σετ κι εσείς ρε παιδιά...), και οι αναμνήσεις από το Avant Guarde, το Plan B, το Mad στη Συγγρού, το Decadence, και όλες εκείνες οι κλισεδιάρικες λέξεις που αγαπάμε να μισούμε όπως: ονειρικά, μελαγχολικά, χαρμολύπη, μαγευτικά και δεν συμμαζεύεται.
Να μην ξεχάσω ότι αντί για Television Personalities που ακούστηκαν το Δεκέμβρη στο Tiki ως διασκευή, το μενού περιελάμβανε Sunnyboys και Alone With You, γεγονός που προκάλεσε έντονο ενθουσιασμό.
Μέχρι το Σεπτέμβρη λοιπόν που οι Next Time Passions μπαίνουν στο στούντιο για ηχογράφηση, δεν έχει άλλο live, συνεπώς καλά που προλάβαμε. Επί της ευκαιρίας, συνιστώ σε πολλούς νεόκοπους αστέρες της πρωτεύουσας και όχι μόνο, όταν ανακοινωθεί ξανά κάποια ημερομηνία για ζωντανή εμφάνιση των Passions, να περάσουν καμιά βόλτα για να διαπιστώσουν τι σημαίνει μοιράζομαι τη σκηνή με τον κόσμο (μεταφορικά πάντα...) και όχι τα λέω από 'κει πάνω για τους από κάτω.
Να 'στε καλά ρε παιδιά κι ευχαριστούμε! Ραντεβού στον Harvey Williams.