Nick Cave & The Bad Seeds + Ed Kuepper & Jeffrey Wagener
"Get ready to shoot yourself..."
...αναστενάζει ο Cave με μισόκλειστα δόντια ενώ πίσω του φουσκώνει η ηχητική καταιγίδα των Bad Seeds. Get ready to shoot yourself και ο Ellis παραδίδει μαθήματα στη δημιουργική χρήση του mandocaster. Με ογκωδέστατο ήχο, εκπληκτικές κιθάρες και τρομερά εφέ στα synthesizer, η μπάντα μεταμορφώνει ακόμη και το πιο αδιάφορο κομμάτι του τελευταίου της album σε αριστούργημα ορμής και τελολογικής παράνοιας.
Τη βραδιά έχουν ανοίξει οι Kuepper και Wagener, θρύλοι της αυστραλέζικης indie, new wave σκηνής (σύμφωνα πάντα με το δελτίο τύπου, μπορεί να είμαι απαράδεκτα αμόρφωτος αλλά μήτε και τους είχα ξανακούσει) οι οποίοι, έχοντας έναν απίστευτα ογκώδη ήχο στο πλευρό τους παρουσίασαν ένα σφιχτοδεμένο σετ που πάντρευε Doors με Joy Division και μια πινελιά από Velvet Underground. Συμπαθέστατοι και ατμοσφαιρικοί, μπορεί να μην είχαν εκείνο το απαραίτητο star quality που θα τους έκανε γνωστούς σ' ένα ευρύτερο κοινό αλλά έπαιζαν με μεράκι, πάθος και ειλικρίνεια, στοιχεία που σπάνια βρίσκεις πια σε μπάντα. Το ατμοσφαιρικό σβήσιμο του τελευταίου τους κομματιού ενώ το φεγγάρι ανέβαινε στον αθηναϊκό ουρανό ήταν η καλύτερη εισαγωγή για το κυρίως event.
Ο Cave όσο μεγαλώνει τόσο δείχνει να καλυτερεύει. Σαμάνος, ποιητής, ροκάς, βαμπίρ, bluesman, crooner, beatnik, διανοούμενος, σχιζοφρενής, επικίνδυνος, τρυφερός και αλλόκοσμος είναι ίσως μαζί με τον Tom Waits ο μοναδικός καλλιτέχνης που σηκώνει επάξια το βάρος ενός Dylan και το πηγαίνει μερικούς -κατά προτίμηση σκοτεινούς- πλανήτες παραπέρα.
Απ' όταν δε, ελέω Grinderman, έμαθε να πιάνει ακόρντα στην κιθάρα, πρόσθεσε μια ανιμαλιστική, φρενιασμένη rock 'n' roll ποιότητα στις ζωντανές εμφανίσεις του, η οποία θυμίζει τις ημέρες των Birthday Party. Η διάθεση, το κέφι, η επικοινωνία με τον κόσμο που κυριολεκτικά τον λάτρευε και το αψεγάδιαστο παίξιμο των Seeds ήταν όλα εκεί. Κλάσεις ανώτερος από την τελευταία του εμφάνιση στον ίδιο χώρο, αυτός ο 50αρης έδωσε μαθήματα διονυσιακού ροκ σε κάθε wannabe 20χρονο πάνκη.
Ο τρόπος που ερμήνευε παλιότερες επιτυχίες όπως το Tupelo ή τον ύμνο αγάπης στα χαμηλά, Deanna, ήταν εμπρηστικός. Συνεπικουρούμενος από τον Ellis, ο οποίος έχει εξελιχθεί στο όχι και τόσο κρυφό όπλο της μπάντας με τα περίεργα όργανα, τους τρελούς ήχους και το παρουσιαστικό δευτεροξάδερφου του Ρασπούτιν ήταν απλά ασταμάτητος.
Ακόμα και τα πιο ήρεμα, "στενάχωρα" κομμάτια του, περασμένα μέσα απ' αυτό το φίλτρο του παθιασμένου, οργασμικού rock 'n' roll τσαμπουκά που δείχνει να γίνεται το σήμα κατατεθέν της τελευταίας ενσάρκωσης των Seeds ακούγονταν θριαμβευτικά, χαρούμενα. Καμιά ήττα, κανένας θάνατος, κανένας πόνος. Μόνο η χαρά του να είσαι στο σανίδι με τους φίλους σου και να παίζεις τη μουσική που έβαλε ο δρόμος στην ψυχή σου.
Έπαιξε γύρω στις δυόμισι ώρες, βγήκε για δύο encore και αποθεώθηκε ξανά και ξανά από όλους μας. Ειλικρινά μου είναι δύσκολο να ξεδιαλέξω συγκεκριμένες στιγμές από τη συναυλία. Το συγκλονιστικό Night of the Lotus Eaters που από πειραματικό βόμβο μεταμόρφωσε σε εκρηκτικό opener; Την ερμηνεία του Deanna που μ' έστειλε κουτρουβαλώντας στην αρένα να ουρλιάζω "I'm down here for your soul..." σαν έφηβος; Το συγκλονιστικό Mercy Seat; Το Moonland με όλη τη νυχτερινή απόγνωσή του να συνοψίζεται στην κραυγή του Cave "I know I'm not your favorite lover"; Όταν δε κάλεσε στη σκηνή μαζί του τους Kuepper & Wagener για μια ασυγκράτητη εκδοχή του Stagger Lee, δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο γύρω μου να μη χτυπιέται, χορεύει, ουρλιάζει ή να μη βρίσκεται σε κάποιου είδους rock 'n' roll εκστατική νιρβάνα τέλος πάντων.
Σπάνια έχω τη χαρά να παρακολουθήσω συναυλία όπου ερμηνευτής, κοινό και περιβάλλον γίνονται ένα. Και το βράδυ του Σαββάτου, για δυόμισι ώρες, όλοι αγναντεύαμε τη γη απ' το φεγγάρι.
Nick, ευχαριστούμε.
Setlist (όχι με τη σειρά, και παίζει να ξεχνάω κάνα δυο αλλά τι να πρωτοθυμηθείς;): Night of the Lotus Eaters, Dig!!! Lazarus, Dig!!!, Tupelo, Midnight Man, Deanna, Today's Lesson, Moonland, Red Right Hand, Stagger Lee, Into My Arms, Far From Me, Wanted Man, Your Funeral My Trial, More News from Nowhere, The Lyre of Orpheus, Get Ready for Love, Let Love In, Hard On For Love, Papa Won't Leave You Henry, The Mercy Seat, The Weeping Song, The Ship Song.