I'm glad you've come around
Για χάρη ενός τυπαίου ονόματι Γκαγκαλούδη που επισκέφθηκε το Κλειστό Γυμναστήριο της Νέας Σμύρνης και τον οποίο στείλαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πίσω στην πόλη που έχει την έδρα του το Mic, η προγραμματισμένη εκδρομή με το Τραμ προς ένα άλλο Κλειστό Γυμναστήριο, αυτό του Ελληνικού, καθυστέρησε λίγο να ξεκινήσει, με αποτέλεσμα να φθάσουμε λίγα λεπτά πριν από την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο της άξιας και ξακουστής πολυπληθούς ομάδος με σήμα τον Κακό Σπόρο και ηγέτη έναν βετεράνο των rock'n'roll παρκέ Nick Cave.
Αρκετά με τους μπασκετικούς παραλληρισμούς, γιατί κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Nick Cave και των εκλεκτών συντρόφων του, δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε. Αν και η ισοπέδωση των πάντων είναι συνηθισμένο φαινόμενο των ημερών μας. Μακρηγορώ, αλλά το θέμα είναι ότι δεν κατάφερα να παρακολουθήσω ούτε τους αγαπητούς Sigmatropic του Άκη του Μπογιατζή, ούτε και τους Silver Ray. Για τους πρώτους, πάρα πολύ δυστυχώς, για τους δεύτερους, έχοντας ακούσει το αλμπουμάκι τους δεν θα τα βάψω και μαύρα.
Στα 47 του χρόνια του χρόνια ο Αρχηγός, που έλεγε παλιά στο ραδιόφωνο και ένας πρόσφατα καλεσμένος του Gala του Star Channel, έχει βαλθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όσο μεγαλώνει ηλικιακά, τόσο το καλλιτεχνικό του άστρο γίνεται όλο και πιο μεγαλοπρεπέστερο.
Πρώτα το ανέλπιστα, για να σας πω την αλήθεια, εξαιρετικό νέο διπλό του πόνημα που μας παρέδωσε με την καλύτερη των προθέσεων νωρίτερα μέσα στην χρονιά, ήρθε τώρα και η πάρα πολύ καλή του εμφάνιση στην Αθήνα (και στην Θεσσαλονίκη από ότι μου είπαν κάτι πουλάκια) και έδεσε το γλυκό-μελάνι.
Αν τώρα εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι από αυτούς που είπαν "ε τόσες φορές τον έχω δει, για ποιο λόγο να πληρώσω άλλα 40-45 ευρώ για να τον ξαναδώ;" τότε να σε ενημερώσω ότι όλοι εμείς οι 6.000 που ξανασυναντήσαμε τους Bad Seeds ναι μεν δεν απολαύσαμε κάτι πρωτόγνωρο ή διαφορετικό - πώς είναι δυνατόν άλλωστε; - όμως και μόνο για το πρώτο μέρος της βραδιάς στο οποίο παρουσιάστηκαν ζωντανά 11 από τα 17 τραγούδια του "Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus" άξιζε και με το παραπάνω να καταθέσεις τον οβολό σου (Πρόσφατη ισοτιμία στο Χρηματιστήριο της Αρχαίας Αθήνας: 1 οβολός = €44.95) στον κουμπαρά της διοργανώτριας εταιρίας.
Επιμένω να λέω από την στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά την νέα δουλειά του Cave ότι ίσως ύστερα από αρκετά χρονιά και με την αναγκαία απόσταση που δημιουργεί ο χρόνος, η οποία χρειάζεται για την σωστή αντιμετώπιση ενός έργου τέχνης, όταν αναφερόμαστε στο "Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus" θα είμαστε πεπεισμένοι ότι πρόκειται για το πιο μεστό, ώριμο και χαρακτηριστικό δείγμα δουλειάς ενός από τα πιο ανήσυχα πνεύματα της γενιάς του. Και αυτή η εμφάνιση του θα είναι μία που θα συνοδεύει την σχέση μας με τον Cave ως ένα ακόμα, αλλά πολύ σημαντικό, σημείο αναφοράς.
Ακόμα και αν πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες που τον αδικούν γιατί πολύ απλά τα γήπεδα δημιουργήθηκαν για να βγάζουμε από πάνω μας την πίεση της καθημερινότητας εμείς οι καταπιεσμένοι αστοί και όχι για να γεμίζουν με την πνευματικότητα και την μυσταγωγία που ο Nick Cave ως συνεχιστής της παράδοσης ενός Jacques Brel, ενός Leonard Cohen ή ενός Johnny Cash μπορεί να μεταλαμπαδεύσει στον απλό αλλά ανήσυχο και διψασμένο για συναισθήματα ακροατή. Αλλά εμείς το Μέγαρο Μουσικής το δίνουμε στην Πρωτοψάλτη και στον Νταλάρα...
Ειλικρινά, ακόμα και αν η συναυλία τελείωνε με το που ακούστηκε και η τελευταία νότα του "There She Goes, My Beautiful World", του αστραφτερού διαμαντιού που έκλεισε αυτό που τελικά ήταν το πρώτο μέρος της βραδιάς, θα ήμουν κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος. Έντεκα ζωντανές εκτελέσεις, ίσως και πιο αισθαντικές, πιο φυσικά εκτελεσμένες από ότι είναι ηχογραφημένες, ένας Cave πιο Αρχηγός παρά ποτέ, και μία μπάντα... τι να λέμε τώρα... Το να λες ότι ένα σχήμα αποτελούμενο από τους Sclavunos, Ellis, Harvey, Johnston, Savage, Casey και Wydler είναι "εξαιρετικό" φαντάζει σαν να ανακοινώνεις σήμερα στο σωτήριο έτος 2004 ότι η Γη είναι στρογγυλή.
Στο δεύτερο μέρος βέβαια είχαμε και τα σουξεδάκια του παρελθόντος που πολλούς ενθουσίασαν και σίγουρα κανέναν δεν απογοήτευσαν, αρχής γενομένης από το "Red Right Hand" για να καταλήξει στο encore στο "Mercy Seat", έχοντας περάσει ακόμα και μέσα από το "God Is In The House" και το "City of Refuge", μικρές εκπλήξεις για όσους δεν ήθελαν να ακούσουν για άλλη μία φορά το "Do You Love Me?".
Και για να μην ξεχνιόμαστε από τα όνειρά μας... Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξεφύγουμε από το κοντόφθαλμο πολιτιστικό μας λήθαργο και θα δώσουμε την ευκαιρία σε καλλιτέχνες όπως ο Cave να μας παρουσιάσουν τα έργα τους όπως τους αρμόζει. Σε ένα Μέγαρο Μουσικής ή σε ένα Ηρώδειο... Ok, γυρνάω πλευρό και σας παραδίδω το setlist για διαδικαστικούς λόγους...
Μέρος Α: Ο νέος είναι ωραίος...
Abattoir Blues
Messiah Ward
Hiding All Away
Let The Bells Ring
Easy Money
Supernaturally
Babe, You Turn Me On
Breathless
Get Ready For Love
O Children
There She Goes, My Beautiful World
Μέρος Β: Αλλά ο παλιός είναι αλλιώς...
Red Right Hand
Deanna
The Weeping Song
God Is In The House
City Of Refuge
Stagger Lee
Encore: Εις το επανιδείν αρχηγέ...
The Ship Song
Mercy Seat
[Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος]
