Night On Earth & Mary & The Boy
Δεν ξέρω τελικά, τι στο διάολο ακούτε εκεί έξω; Ακόμη κοιτάτε τα ταβάνια και μουρμουρίζετε "Take me out tonight..."... ή μήπως εξελιχθήκατε και βουτάτε ηθελημένα στον κόσμο της χυλόπιτας για να ηδονίζεστε με το "Τώρα που δεν έχω κανένα" των Κόρε Ύδρο; Αρχίσατε να βάζετε και πάλι eyeliner στα μάτια δέκα χρόνια μετά το τέλος της εφηβείας σας συγκινημένοι από όσα σας θύμισε η σκοτεινιά των Editors ή μήπως είστε ο πιο έξυπνος μουσικόφιλος άνθρωπος στον κόσμο και έχετε αποφασίσει ότι δεν αξίζει τον κόπο οτιδήποτε δεν ηχογραφήθηκε από τον υπέρτατο όλων David Sylvian;
Ότι κι αν ακούτε τελικά έχετε συναίσθηση του ότι η μουσική χωρίζεται σε παθιασμένη και μη; Σε ψυχωμένη και νεκρή; Σε μουσική θεατών και σε μουσική συμμετεχόντων. Αν ήσασταν την περασμένη Τρίτη το βράδυ στο Residents μια από τις παραπάνω έννοιες σίγουρα θα πέρασε από το μυαλό σας. Δύο μέρες μετά την εμφάνιση της Monika η οποία με ξεχειλωμένη ευαισθησία υποστήριξε τα τραγούδια της απέναντι σε ένα κοινό που επέμενε να επικοινωνεί υψηλόφωνα και να μην συγκεντρώνεται στον σκοπό για τον οποίο συγκεντρώθηκε εκεί πέρα, δύο από τα zeitgeist ονόματα της ελληνικής σκηνής ανάγκασαν αρκετούς ενοχλητικούς συζητητές να το βουλώσουν και να κοιτάξουν ψηλά.
Μελετημένοι, προσεχτικοί εκτελεστές μια άναρχης δομής και συνειδητοποιημένα εχθρικοί απέναντι στον μέσο ακροατή, οι Night On Earth εμφανίστηκαν με αφορμή κυρίως τη συμμετοχή τους στη μουσική της ταινίας Ροζ του Αλέξανδρου Βούλγαρη, για την οποία περισσότερα θα σας πει φαντάζομαι ο Κώστας ο Καρδερίνης. Στρωμένοι για τα καλά σε θορυβώδη όσο και ambient ηχοστρώματα ξεδίπλωσαν μουσικές ζόρικες για ακροατές που κρατάνε σημειώσεις και δεν χαζεύουν γκόμενες όταν παίζει η μπάντα (με την ευκαιρία να πω ότι τόσες καλές γκόμενες μαζεμένες στο Residents καιρό είχαμε να δούμε...). Με αρκετά μέλη της μπάντας να απουσιάζουν, η εκπληκτική τραγουδίστρια με την ακαδημαϊκού επιπέδου minimal υστερία στη φωνή πήρε το πράγμα πάνω της και σάρωσε. Όπως σάρωσε και ο τύπος στα πνευστά... Άψογοι!
Τους Mary And The Boy τους περίμενε πολύ καιρό η Θεσσαλονίκη. Και αν δεν ισοπεδώθηκε από την εμφάνιση τους, κακό δικό της. Δεν είναι ούτε ντεμέκ προκλητικοί, ούτε στυλιζαρισμένα διαφορετικοί, ούτε ανόητα ασεξουαλικοί. Καμιά τέτοια μαλακία δεν ισχύει για την πάρτη τους. Είναι ένα γκρουπ που αποδεικνύει ότι ξεκίνησε να παίζει μουσική επειδή ακριβώς από τα πριν ήξερε τι ακριβώς θέλει να παίξει, είχε ανάγκη να το παίξει και για αυτό βγαίνει και βαράει με ύποπτο πάθος, που ερμηνεύεται ως "στημένο" από τους συνήθεις καλοθελητές. Δεν ψάχνουν την rock n roll κάθαρση και για αυτό και την πετυχαίνουν, έστω και αναφερόμενοι σε ένα τυπικά νεκρό μουσικό είδος όπως το cabaret.
Τα πράγματα έτσι είναι. Αν γουστάρεις με χίλια να παίξεις σκυλάδικα, βγες να το κάνεις και θα είσαι μεγαλύτερος καλλιτέχνης και από τον David Sylvian. Αν έχεις λίγη ψυχή μέσα σου. Αν αντί για ψυχή έχεις απλά φίλους, εξαφανίσου!
Οι Mary And The Boy δεν σοκάρουν επειδή "ουρλιάζει" η Μαίρη και βαράει αλύπητα το πιάνο ο Boy. Ούτε το πριόνι είναι που προσθέτεί punk αφορμές στην αισθητική τους. Σοκάρουν γιατί παίζουν την απόλυτα δική τους μουσική ακόμη και όταν ερμηνεύουν τις φημισμένες διασκευές τους. Στην απόδοση του τραγουδιού της Βέμπω το ανυποψίαστο κοινό σκιάχτηκε, ρίγησε και αρκετοί τα χρειάστηκαν για καλά. Στον Prince δεν πείστηκα και τόσο... ακόμη περιμένω το Milkshake παλικάριαααα (και κοπελιά).
