When God uses it's children

Έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια περίπου για να φτάσουμε από το "ελα μωρέ είναι ελληνικό το συγκρότημα βάλτου κάτι παραπάνω" στο "δεν μπορώ να διαλέξω πιο απ' όλα τα ελληνικά γκρουπ είναι το αγαπημένο μου αυτή την περίοδο". Μέσα σε όλα αυτά οι Nightstalker είναι απλά μια σταθερά, ο Argie δεν το παίζει ντίβα, οκ πλέον είναι πιο αναγνωρίσιμος από τον Αγγελάκα αλλά γι' αυτόν δεν αλλάζει κάτι. Ούτε βγήκε στην Τατιάνα να παραδεχτεί ότι είχε δύσκολα παιδικά χρόνια και μιλάει γι' αυτά μέσα από την μουσική του. Αν υπάρχει κάτι που δηλώνουν στα παιδιά τους σε κάθε τους εμφάνιση είναι απλώς ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ γι' αυτούς, που τους έβλεπαν στα 90s στην υπόγα του Next και ευχαριστώ για όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες που έχουν λιώσει τα τύμπανα τους ακούγοντας το Dead Rock Commandos. Όλοι αυτοί λοιπόν έδωσαν ραντεβού στον χώρο του Gagarin για να απολαύσουν ακριβώς αυτό που ήθελαν. Σε αντίθεση με τις παλιές (απλά παλιές και όχι απαραίτητα καλές) εποχές που το σχήμα έβγαινε γύρω στη 1 την νύχτα. Εδώ κάπου κοντά στις 11 και ήταν επί σκηνής.

Η ιδέα του να παίξουν τον πιο δημοφιλή τους δίσκο εμπλουτισμένο με κάποια από τα πιο γνωστά τους κομμάτια (USE, Superfreak) δεν είναι πρωτότυπη αλλά είναι αρκετή. Αρκετή σε μας που θέλουμε απλά να δούμε τον Argie να κουνάει τα χέρια σαν σαμάνος επί σκηνής και να πίνει μπύρες ανάμεσα στα κομμάτια. Πρόκειται για τον δικό μας Lemmy ή τέλος πάντων ότι κοντινότερο του θα έχουμε ποτέ. Όπως ο κόσμος λατρεύει τους Ramones γιατί είναι το ίδιο σε όλους τους δίσκους τους έτσι και από τους Nightstalker δεν περιμένεις εκπλήξεις, γιατί απλά δεν τις θες. Οκ μας έβγαλαν και πλήκτρα σε κάνα δυο κομμάτια, αλλά ως εκεί. Οι υπόλοιπες συνθέσεις παρέμειναν ίδιες και απαράλαχτες καθώς και οι κινήσεις και η συμπεριφορά του γκρουπ. Θα μπορούσαν να παίξουν το ίδιο και για 10 άτομα όπως και για το τίγκα Gagarin.

Το μαγαζί παρά το sold out ανάσαινε, με εξαίρεση τις πρώτες σειρές όπου κατά περιόδους κολυμπούσαν κορμιά και παρότι μια αναποδιά μας έκανε να φτάσουμε κοψοχολιασμένοι, οι Nightstalker μας έφτιαξαν την διάθεση. This band will never go to 11 (αναφορά στο Spinal Tap) παίζουν χαλαρά για να περνάμε καλά. Προβλήματα στον ήχο δεν είχαμε και η φωνή του Αργύρη είναι αυτή που είναι, χαρακτηριστική και ξεχωριστή. Ο Αντρέας αιώνιος στο μπάσο του, μας χαιρέτησε ίσως και για ένα δευτερόλεπτο, ενώ τα παιδιά στην κιθάρα και τα ντραμς υπήρξαν άξιοι εκτελεστές των συνθέσεων. Το δικό μου αγαπημένο τους album είναι το USE οπότε χαμογελούσα ιδιαίτερα στα Trigger Happy και στο ομότιτλο, και όσο και να θέλω να ξαναδώ τον αρχηγό τους πίσω από τα drums καταλαβαίνω ότι όπως ο Dave Wyndorf από τους Monster Magnet χρειάζεται τον Phil Caivano, έτσι και εδώ η θέση του drummer ανήκει πλέον σε άλλον.

Ένα live λοιπόν χωρίς δηθενιές και υποκρισία, γι' αυτούς που έκαναν μαζί τους παραμονή Χριστουγέννων στο Αν επί τόσα χρόνια, αλλά και για όλους τους νέους φίλους τους. Μιάμιση ώρα πάρτι μπορεί να μην ήταν αρκετό για κάποιους, αλλά για μας ήταν ότι χρειαζόταν. Το κλείσιμο με τον κόσμο να παραληρεί και να τραγουδάει το Children of the Sun είναι ίσως από τις πιο οικογενειακές στιγμές που έχουμε ζήσει εκεί μέσα. And oh yeah, Baby God is Dead!