(Ν)its a beautiful time

Αρχίζω αντίθετα. Από το Ω προς το Α. Από το τέλος προς την αρχή.

- Η μονοτονία σκοτώνει.
Kαι μάλιστα σκοτώνει με επαναληπτικούς ρυθμούς. 3 encores. Τι κακή συνήθεια; Μαζεύονται στην μέση της σκηνής, υποκλίσεις, χαιρετούρες, bye-bye και τα συναφή. Μπαίνουν μέσα. Αρχίζει το κοινό. Παλαμάκια, ποδοβολητά, "Ιn the Dutch mountains" o ένας, "τα λεφτά μας πίσω" o άλλος, αργούν λίγο, ξαναβγαίνουν. Λένε ένα κομμάτι, ξανά τα ίδια. Κέντρο της σκηνής, φιλιά, μαντήλια αποχαιρετισμού, άντε πάλι μέσα. Το κοινό τα ίδια. Άντε ξαναματαβγαίνουν. Δύο κομμάτια λένε, πάλι τα ίδια. Ε πια, το παραξεφτιλίσατε. Κι εσείς και το ανόητο κοινό...

- Ποικιλία.
Η οποία ευτυχώς δεν υπήρχε στον ύψιστο βαθμό. Ο συνειδητοποιημένος φίλος των Nits θέλει να ακούσει τον τελευταίο δίσκο. Έχουν έρθει στην Ελλάδα δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ότι το κοινό που έχει μαζευτεί στο Μετρό για να τους δεί, έχει μέσο όρο ηλικίας πεντακάθαρα άνω των 30. Σκεπτόμενος λογικά συμπεραίνεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού θα τους έχει ξαναδεί. Θα έχει παρακολουθήσει την δισκογραφία τους από παλιά. Γιατί να είναι τόσο εύκολο να μισήσεις ένα τραγούδι; Γιατί όλος αυτός ο κόσμος να ζητά μετά μανίας και συνεχώς το "In the Dutch mountains"; Οι άλλοι παίζουν και δίνουν την ψυχή τους στην σκηνή και ο ανεγκέφαλος διπλανός σου, ουρλιάζει τον τίτλο του τραγουδιού που θέλει ν'ακούσει και προφανέστατα είναι και το μοναδικό που ξέρει. Θυμήθηκα την συναυλία των Radiohead με το "Creep" και το "Street Spirit". Των Apollo 440 με το "Stop The Rock". Να ένας καλός λόγος να επιχειρηματολογήσεις πάνω στην ξεκάθαρη δήλωση σου ότι δεν σου αρέσουν τα live. Γιατί δεν μου δίνεται η δυνατότητα να τα παρακολουθήσω μόνος μου ή με καμιά 100αριά ακόμα το πολύ. Γι'αυτό.

- Αφθονία.
Aπό εκεί και μετά υπήρξε αφθονία. Αφθονία λόγων από τον Henk Hofstede (καλά ρε γαμώτο, στο President τους βάλατε να μείνουν τους ανθρώπους;), αφθονία νέων τραγουδιών, εκτελέσεων από την παλαιότερη δισκογραφία, αφθονία ήχων από τις διασκευές με αμερικάνικα και ολλανδικά δημοτικά τραγούδια, jazz ψιλοπροσέγγιση, 'Dance me to end of love' του Cohen και παύσεις των λοιπών οργάνων για να εκτονώσει την τρέλλα του στα ντραμς ο παθογενώς σχιζοφρενής Rob Cloet.

- Επιλογές.
Μετά την συναυλία, ακούω κόσμο να συζητά ότι τους έχει ξαναδεί τους Nits και ήταν πιο ζωντανοί τότε, αχ πως περνάνε τα χρόνια, ο νέος δίσκος είναι πολύ χαλαρός κλπ. Ίσως να είχαν και δίκιο.
Σ'αυτήν την περίπτωση έχεις μία επιλογή. Επαφίεσαι στην σίγουρη σκέψη ότι κάπου υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται Nits, που τίμησε σε όλες τις εκφάνσεις της την μουσική και το μόνο που σου μένει είναι να χαίρεσαι γιατί υπάρχουν. Μόνο αυτό φτάνει.

Απόστολος Γρηγορόπουλος

----

Nits live στο Μύλο 5/2/2000

Έχω το κείμενο του Απόστολου για τη συναυλία των Nits πάνω από το κεφάλι μου και αισθάνομαι καλυμμένος. Άσε που έχω την εντύπωση ότι το ίδιο live είδαμε... δε νομίζω να υπήρξε καμιά σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο βραδιές. Τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη ο κόσμος άρχισε να ζητάει το 'In The Dutch Mountains' αφού πέρασε καμιά ώρα από την έναρξη της συναυλίας. Απόστολε σε σας υπήρξε το ίδιο εντυπωσιακή η ξανθιά Ολλανδή που πήγαινε κι ερχόταν δίπλα στον ηχολήπτη και όλο κάτι του έλεγε στο αυτί, ή μόνο εμείς είχαμε αυτό το προνόμιο;

Με αναγραφόμενη ώρα τα τριάντα λεπτά μετά τις εννιά φτάνω με την άνεσή μου κατά τις δέκα και μισή στην Αποθήκη του Μύλου, προσπαθώντας να ξεπεράσω το σοκ της εντός έδρας ήττας του ΠΑΟΚ. Χρειάζομαι λοιπόν μια καλή συναυλία για αναπτέρωση ηθικού. Καθ' όσον θυμάμαι από τις δύο προηγούμενες φορές οι Nits την καλή συναυλία την έχουν στο τσεπάκι! Είδαν και απόειδαν κι οι διοργανωτές, το πήραν απόφαση ότι με τίποτα δε γεμίζει το... τεραίν απόψε και κατά τις 11 χαμηλώνουν τα φώτα, χαιρετιόμαστε με τους Nits (πιστεύω μας αναγνώρισαν φατσικά...) και μάλλον πρέπει να πάρω και δεύτερο ποτό, μέχρι να πάρει μπρος το live.

Γουστάρω τα συγκροτήματα που έχουν πίσω τους τόσα χρόνια καριέρας, στάνταρ λύσεις για να κερδίσουν το κοινό τους κ.λ.π., επιμένουν όμως να παρουσιάζουν το νέο τους δίσκο, και απλές αναφορές να κάνουν στο παρελθόν τους. Οι Nits εδώ και χρόνια το εφαρμόζουν αυτό. Απλά έτυχε την προηγούμενη φορά να έχουν έρθει με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους ('Alankomaat'), ενώ το πρόσφατο 'Wool' (παρα) κινήθηκε ευπρόβλεπτα. Είναι το έργο τους όμως και οφείλουν να το (υπό)στηρίξουν.
Το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Henk πάντοτε ευγενής και χαμηλότονος, πιστεύει στη μουσική του για αυτό και κάθε φορά την αποδίδει με τον ίδιο όμορφο τρόπο. Ντυμένος στα μαύρα, διηγείται (όπως συνηθίζει) την ιστορία που κρύβεται πίσω από κάθε τραγούδι... και είναι σαν να το εκμυστηρεύεται προσωπικά στον καθένα μας. Η soul pop των Nits είχε, έχει και θα έχει ψυχή γαλήνια και ανήσυχη, ερμηνεύεται πάντοτε άψογα από μια μπάντα που αγαπάει τον εαυτό της και έχει «ψηθεί» σε χιλιάδες live όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί όμως τόσες θλιμμένες ιστορίες πίσω από τα νέα τραγούδια; Μπορεί άραγε να είναι πάντοτε ανάλαφρη η ζωή; Μάλλον όχι.
Το δεύτερο ποτό μου πέφτει από τα χέρια λίγο πριν τη δεύτερη γουλιά και... εκνευρίζομαι. Το 'Sister Rosa' πραγματικά υπέροχο κομμάτι, μες στις ήσυχες δυναμικές του και τα πρώτα παλιά αρχίζουν να εμφανίζονται. Δεν έχει κόσμο όμως και υπάρχει απόσταση απόψε ανάμεσα σε εμάς και τους Ολλανδούς. Έχουμε περάσει και καλύτερα βράδια μαζί τους. Πάνω στη μία ώρα κάποιοι έχουν αρχίσει να αποχωρούν. Οι υπόλοιποι πάντως δείχνουν τώρα να μπαίνουν σε διάθεση συναυλίας. Πριν άκουγα και κάποιους ψιθύρους... συζητήσεις, όλα όσα μπορεί να κάνει ένα κοινό για να φανεί αγενές (και ένας δυο συγκεκριμένοι φάνηκαν ιδιαίτερα αγενείς). Είναι το 'Three sisters' το καλύτερο κομμάτι των Nits στα '90ς ή απλά εμένα μου έχει κολλήσει τόσο πολύ;

Τα υπόλοιπα εξελίχτηκαν όπως ακριβώς σας τα περιέγραψε ο Απόστολος... χαιρετηθήκαμε με τους Nits, σιωπηλά ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά, δεν είμαι όμως πλέον σίγουρος αν θα φανώ και πάλι συνεπής. Μη χαλάσουμε τις καρδιές μας στο τέταρτο ραντεβού, κρίμα θα είναι.
Ήταν ένα ωραίο και ήσυχο βράδυ, οι Nits ερμήνευσαν τρυφερά τραγούδια με τρόπο πάντοτε αμιγώς καλλιτεχνικό και με τη γνωστή τους ευγένεια. Τραγούδια που μιλάνε για πράγματα ασήμαντα, για πράγματα σπουδαία, για στιγμές σκληρές, αλλά και ανώδυνες... να το βάλω για πρώτη παράγραφο αυτό τώρα ή να το αφήσω την επόμενη φορά που θα γράψω για τους Nits;

Άρης Καραμπεάζης