Ageless, ageless

Την Τρίτη το βράδυ το twitter της μπάντας γέμισε από μηνύματα που τους προειδοποιούσαν να μην εμφανιστούν ποτέ στο Ράδιο Αρβύλα (...). Την Τετάρτη η Θεσσαλονίκη κατά βάση προτίμησε το ελ κλάσικο, αλλά ο απόηχος από το Τείχος του Θορύβου απλώθηκε στα social media και έτσι όλοι τράβηξαν για την Αβραμιώτου την αμέσως επόμενη ημέρα. Τα μέλη της μπάντας διάλεξαν την πιο ακατάλληλη εποχή και πόλη για να δηλώσουν χορτοφάγοι, αλλά τελικά έφτασαν στο νότο χορτασμένοι από το vegetarian menu του Ισμαήλ και έτσι όλα ήταν στη θέση τους.

Την ώρα που έπαιζαν οι Zebra Tracks ψάχναμε τρόπο για να βρεθούμε μέσα, ενώ το sold out είχε ήδη οριστικοποιηθεί λίγο μετά τις εννιά. Οι Monovine ήταν γύρω στις έντεκα παρά όταν βγήκαν στη σκηνή και ενώ όλοι οι χώροι που εν ευρεία έννοια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως 6 dogs ήταν ασφυκτικά γεμάτοι.

Το πολλά υποσχόμενο ροκ των Πατρινών, επί σκηνής είναι ακόμη πιο συναρπαστικό. Ξερό και γεμάτο ταυτόχρονα, αδιάκοπο και αβίαστα να έρχεται από παντού. Αν οι Last Drive χρειάστηκαν αρκετούς δίσκους μέχρι να σταθούν επαρκώς πάνω στη σκηνή, τούτοι εδώ οι υποψήφιοι διάδοχοι τους το κάνουν με περισσή άνεση σε λιγότερο από ένα μήνα από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους. Κατά τα λοιπά λίγα διαφοροποιούνται σε σχέση με όσα είπαμε ήδη για το Cliche. Έχω απλά την αίσθηση ότι αν κάποιος κάρφωνε κάποιο recorder στην κονσόλα χθες το βράδυ, θα είχε μία ηχογράφηση του άλμπουμ τους εξίσου άψογη και αψεγάδιαστη με την στουντιακή που κυκλοφορεί στην αγορά, κι αυτό σίγουρα λέει πολλά για τις ικανότητες της μπάντας. Αναμένουμε κατά μόνας εμφάνιση το συντομότερο.

Ήρθαν τα μεσάνυχτα, ανέβηκαν οι No Age στη σκηνή και ήδη από τα πρώτα τρία τραγούδια μπορούσες να καταλάβεις πως ο ισχυρισμός τους ότι πρώτα κάνουν τέχνη και έπειτα μουσική, δεν είναι μια εξυπνάδα για να εντυπωσιάσουν. Παρότι δεν έχω ιδέα περί ζωγραφικής, κολάζ, τεχνικών, μοντέρνων τεχνών κλπ κουλτουριάρικων ενασχολήσεων, οι No Age μου έδωσαν να καταλάβω πώς γίνονται αυτά τα πράγματα και πως διάφορες ασήμαντες λεπτομέρειες μπορεί να συνθέσουν κάτι το τελικά εντυπωσιακό, αλλά όχι απαραίτητα και ουσιαστικό. Παρότι φαινομενικά βρίσκονται κοντά, ο θόρυβος τους επί της ουσίας απέχει σε μεθόδους και αφετηρία από αυτόν συγκροτημάτων όπως οι A Place To Bury Strangers. Οι No Age γυρίζουν την πλάτη στο Μεγάλο Ροκ και σχεδόν ως ανώνυμοι τεχνίτες κρύβονται γύρω από το Τείχος που χτίζουν και το αφήνουν να Υπάρχει μόνο του.

Τα τραγούδια τους δεν είναι τραγούδια ακριβώς, αλλά από την άλλη είναι ευκολομνημόνευτα για το μικροδευτερόλεπτο που κολλάς μαζί τους και δεν αντιστέκεσαι στο να χορεύεις. Αμέσως μετά τα ξεχνάς και άδικα προσπαθείς να θυμηθείς κάτι από το δίσκο για να το ζητήσεις να το παίξουν. Οι No Age παίρνουν τη noise rock παράδοση και την εξανθρωπίζουν. Παίρνουν τους δεκάδες ενισχυτές των Dinosaur Jr και τους μοιράζουν αφιλοκερδώς στο κοινό τους, δίνοντας του στα χέρια αυτό το οποίο έχουν έρθει για να μοιραστούν και όχι για να πουλήσουν. Ανάμεσα στην μπάντα και στους ακροατές πρώτο μέλημα είναι να μην υπάρχει ούτε ένα εκατοστό από την μικρή ή μεγάλη άβυσσο που συνήθως χάσκει ανάμεσα στο ροκ και τους ακροατές του, με αποτέλεσμα να καταπίνει το πρώτο και να εκμηδενίζει τους δεύτερους.

Έπαιξαν ασταμάτητα, με την ένταση να αυξάνεται όσο περνούσε η ώρα και με τον ιδρώτα να μην τους εμποδίζει από το να επιταχύνουν ρυθμούς και εναλλαγές στα κομμάτια. Δεν το έπαιξαν ήρωες (και ούτε είναι άλλωστε) αλλά σε κάτι παραπάνω από 1 ½ ώρα απέδειξαν ότι το indie ήθος είναι που και πάλι θα σώσει το ροκ από τη μεγαλομανή κατρακύλα που παίρνει καθώς νομίζει ότι ανυψώνεται, αλλά στην ουσία αποτεφρώνεται σε αχανή γήπεδα και εντυπωσιακά light show για όλη την οικογένεια.

Τελικά εκείνο το "ενδέχεται" ακυρώθηκε και αντί να βρισκόμαστε στο L.A., τους υποδεχτήκαμε στην Αθήνα και διαπιστώσαμε για μία ακόμη φορά ότι υπάρχει θόρυβος και έξω από τα νοητά όρια της Νέας Υόρκης. Κάθε χρόνο και δυνατότερα, τους ευχόμαστε!

- - - -

Φωτογραφίες (απ'το live της Θεσσαλονίκης) - Άκης Καλλόπουλος