Can΄t get enough!

Όλα ξεκίνησαν με τον Gerald Toto που ξεπρόβαλλε ολομόναχος στη σκηνή με μοναδική του συνοδεία μια ακουστική κιθάρα. Είπε πως είχε ξανάρθει στην Ελλάδα πριν δυο χρόνια και το cd του θα πωλείται στην έξοδο. Δεν τον αναγνώρισε κανένας -είναι μέλος των Νouvelle Vague- αλλά είχε σχετική επιτυχία ως ένας πολύ κεφάτος και χαμογελαστός τύπος που τραγουδούσε συμπαθητικά μείγματα λάτιν, reggae και ροκ. Ιδίως με το ρεφραίν "chocolate cake with cream and raspberries" κατάφερε να αποσπάσει τη φωνητική συμμετοχή και τα χειροκροτήματα όλων των παρευρισκομένων καθώς και να ανοίξει την όρεξη για ό,τι θα επακολουθούσε.

Σχεδόν αμέσως μετά η Olga Kouklaki έκανε μεγαλοπρεπέστατη ηλεκτρονική είσοδο με το "Getalife" και συνέχισε με ένα εικοσιπεντάλεπτο περίπου πρόγραμμα αποτελούμενο από δικές της εμπνεύσεις, μετρημένες και πανέμορφες. Επαγγελματική δουλειά φυσικά αφού η εν λόγω καλλιτέχνιδα πέρα από το ταλέντο που διαθέτει, έχει συνεργαστεί με τον Marc Collin για την παραγωγή του πρώτου της προσωπικού δίσκου. Γι' αυτό πιθανότατα, παρότι το μουσικό προφίλ της διαφέρει από των Nouvelle Vague, έκαναν από κοινού το λάιβ.

Ωστόσο ο κόσμος παρέλυσε όταν πάτησαν με απίστευτη ενέργεια και ζωηράδα τα αναμφίβολα ωραία πόδια τους στη σκηνή δυο από τις Νουβέλες τραγουδίστριες. Οι εγκέφαλοι Marc Collin (πλήκτρα) και Oliver Libaux (κιθάρα), κάθισαν ευλαβικά στις θέσεις τους και άφησαν το σόου στα χέρια (και τα πόδια) των καλλονών. Εκτός από πλήκτρα και κιθάρα υπήρχαν ακόμα ντραμς και βιόλα. Από την πρώτη νότα κιόλας φάνηκε ότι αυτή η (sold-out) συναυλία θα μείνει σε όλους αξέχαστη. Θα έλεγε κανείς ότι ως σόου ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό -του τύπου "περνάμε καλά και αυτό βγαίνει και προς τα έξω"- με σημαντικότερα ίσως τα εξής σημεία:

Πρώτον, η μουσική ήταν σχετικά διαφορετική από αυτή στην οποία μας είχαν συνηθίσει. Κρίνοντας και από τον τελευταίο τους δίσκο, δείχνουν να βαρέθηκαν λίγο το λάτιν και τη σάμπα και να προσπαθούν να αποκτήσουν νέο, πιο ροκ ύφος. Με μια τέτοια λογική, η bossa nova αν και υπαρκτή -όπως και στην τελευταία δουλειά τους- δεν ήταν κυρίαρχη. Για παράδειγμα από το "Human Fly" έλειπαν τα νάζια που του είχαν προσθέσει στο Bande A Part. Εδώ αντιθέτως το έντυσαν με μαύρα χρώματα, μια διασκευή μάλλον πλησιέστερη στην πρωτότυπη εκτέλεση. Το "Bella Lugosi's dead" επίσης θύμιζε περισσότερο την goth στάχτη των Bauhaus. Ωστόσο την ισορροπία και τον απόλυτο θαυμασμό έφεραν οι πιο δροσερές διασκευές τους όπως το "Love will tear us apart", το "Just can't get enough" και το "Don't go".

Δεύτερον ζήσαμε την ασυνήθιστη περίπτωση, όπου το support, τουτέστιν ο Gerald Toto, εμφανίζεται κάπου στη μέση και συνοδεύει τις τραγουδίστριες με κιθάρα και φωνή σε μερικά τραγουδάκια... Αρχικά όλοι αναρωτηθήκαμε τι κάνει τέλος πάντων ο τυπάκος εκεί. Μετά ζητήσαμε περισσότερο κέικ σοκολάτα. Και μετά μα... Mα φυσικά! Ο Gerald Toto που συμμετέχει και στο "Bande A Part"! Ελάχιστοι τον θυμήθηκαν (αυτή η ξανθούλα είχε επισκιάσει τα πάντα).

Τρίτον η Nedeah Miranda -γνωστή και ως η ξανθούλα- που έκανε ασήμαντο οτιδήποτε άλλο γινόταν επί σκηνής και σαν αφέντρα πρόσταζε και έπαιρνε από τον κόσμο αυτό που ήθελε, ήταν ο άσσος στο μανίκι των παραγωγών. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς γίνεται να χορεύει με τέτοια μανία, να φτύνει πάνω στον "ξαναμμένο" κόσμο το νερό που μόλις είχε πιει, να κατεβαίνει κάτω και να τρέχει ενώ έχει προστάξει το κοινό να τραγουδάει μαζί της "too drunk to fuck", να ανεβαίνει στο μπαρ που βρίσκεται απέναντι από τη σκηνή, να επιστρέφει τρέχοντας και παρόλα αυτά κάθε νότα που έβγαινε από το στόμα της να διακρίνεται από απίστευτο βάθος, τονικότητα, ζωντάνια. Και τέλος πάντων πώς γίνεται να κάνεις μμμμμζζζζζζζζζζ (human fly) τόσο δυνατά και για τόση πολύ ώρα και να μην πονέσει για πάντα το κεφάλι σου;

Με αυτά και με άλλα η μαγική μιάμιση ώρα έμοιαζε με τοσοδούλικο δεκάλεπτο όταν πλέον μας αποχαιρέτησαν και η επιθυμία για "λίγο ακόμα" έγινε, με χειροκροτήματα και επίμονο ποδοβολητό, απαίτηση. Τελικά η συναυλία έκλεισε με τρία ανκόρ. Το ένα από τον αγαπημένο μας πια Gerald Toto και τα άλλα δυο από τους Nouvelle Vague. Με μια υπέροχη ζαλάδα και μια γλυκιά πικρία για την ατιθάσευτη ρευστότητα του χρόνου, in a manner of speaking, όλα τελείωσαν.

φωτογραφίες: Μαρία Ανεζάκη