Melanie & Liset

Ας ξεκινήσω καθιστώντας σαφές ότι λατρεύω τις διασκευές. Θεωρώ ότι το πιο ουσιαστικό στοιχείο της μουσικής που αγαπώ/ αγαπάμε/ αγαπάτε και αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό είναι ο πειραματισμός και η διάθεση εξερεύνησης των ορίων της, ανεξάρτητα από το αν το αποτέλεσμά της θα αρέσει ή όχι. Εξάλλου, τα ιερά και τα όσια στη μουσική υπάρχουν όχι για να μένουν στο ράφι του μουσείου, αλλά για να τα πειράζουμε και να τους δίνουμε νέα μορφή. Αν και ελαφρώς ελαφριά, η μουσική προσέγγιση εμβληματικών κομματιών του post punk και του new wave από τον Olivier Libaux και τον Marc Collin στους δίσκους τους δεν παύει να είναι ενδιαφέρουσα. Η δε γαλλική βραχνή προφορά των chanteuses που χρησιμοποιούν είναι όσο σέξι και παιχνιδιάρικη πρέπει, ώστε να μη χαθεί (εντελώς) η σκοτεινιά του πρωτότυπου κομματιού μέσα σε έναν σιροπιαστό ωκεανό από bossa nova, latin και jazz. Όσον αφορά την live παρουσίαση των διασκευών αυτών ωστόσο, το ερώτημα είναι αν τα παραπάνω στοιχεία αρκούν, έτσι ώστε στο τέλος της βραδιάς να μην καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα: "είδαμε ακόμα ένα καλό cover band, αλλά πέραν τούτου ουδέν".

Η απάντηση είναι ότι αυτά καθαυτά σε καμία περίπτωση δεν επαρκούν. Ούτως άλλως η μουσική των Nouvelle Vague, όπως έγραψα και πριν, δεν είναι παρά απλώς "ενδιαφέρουσα". Όταν όμως έχεις δυο performer/entertainer σαν τη Melanie Pain και τη Liset Alea (ειδικά τη δεύτερη), τα πράγματα αλλάζουν. Τα κορίτσια χόρεψαν, έπαιξαν παλαμάκια, χρησιμοποίησαν ντέφι, μελόντικα, τύμπανο και κρουστά, έκαναν τσαλίμια και νάζια, είχαν πολύ ωραία αλληλεπίδραση με το κοινό και έδωσαν πραγματικά νέο αέρα στις διασκευές που ακούστηκαν στο Principal.

Θα έλεγα ότι η κάθε ερμηνεύτρια αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό, ίσως και εσκεμμένα: η γαλλίδα Melanie είναι το φινετσάτο, γλυκό, ναζιάρικο και παιχνιδιάρικο στοιχείο, ενώ η κουβανοαμερικανή Liset έχει κάτι πιο σκοτεινό, πιο προκλητικό, πιο πρόστυχο, πιο παθιασμένο. Η πρώτη λικνίζεται, χορεύει, χαμογελάει, ενώ η δεύτερη χτυπιέται, βογκάει, κυλιέται επί σκηνής. Αν τις συνδυάσεις μεταξύ τους, ιδού η τέλεια περιγραφή των Nouvelle Vague επί σκηνής: τραχύτητα και τρυφερότητα μαζί. Ως καλύτερη στιγμή του live κρατώ την εκτέλεση του "I can't escape myself" των τραγικά παραγνωρισμένων Sound από την Liset Alea, η οποία το μετέτρεψε από έναν κλειστοφοβικό, εντοσθιακό ύμνο σε ένα παθιασμένο και αισθησιακό κομμάτι. Και όχι, σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσο ιερόσυλο όσο φαίνεται.

Συμπερασματικά, θα κλείσω με μια προσωπική παρατήρηση. Στο live των Nouvelle Vague αποφάσισα να πάω την τελευταία στιγμή, μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη εβδομάδα, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Ενώ λοιπόν πίστευα ότι θα παρακολουθούσα μια lounge εμφάνιση ενός "κοσμικού" πια συγκροτήματος, εντυπωσιάστηκα ευχάριστα από την ένταση και τη δυναμική του live και πέρασα πολύ καλά, κάτι που πραγματικά δεν το περίμενα. Η Melanie Pain και η Liset Alea κατάφεραν να με κάνουν να σηκωθώ από το κάθισμα, να χορέψω και να τραγουδήσω μαζί τους. Είμαι απολύτως σίγουρη ότι χωρίς αυτές, οι Nouvelle Vague θα ήταν ένα αδιάφορο συγκρότημα στις live εμφανίσεις τους. Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι στο Principal τόνισαν αρκετά τη σκοτεινή όψη των κομματιών, σε σημείο που ενίοτε να αναρωτιέμαι πότε αποφάσισαν να παραγκωνίσουν τη bossa nova για χάρη του punk. Για παράδειγμα, το "Human Fly" ξεγυμνώθηκε από κάθε τσαχπινιά και πιο πολύ έτεινε προς το πρωτότυπο τραγούδι των Cramps, παρά προς την εκτέλεση που του είχαν κάνει στο "Bande a part". Και αυτό μόνο προς τιμήν του συγκροτήματος μπορεί να είναι. "In a manner of speaking", εν κατακλείδι, η ελαφρότητα των Collin και Libaux δεν είναι πάντα αβάσταχτη-αρκεί να σου την σερβίρουν ζωντανά επί σκηνής η Melanie και η Liset. Ή έστω κάποια από τις εν nouvelle vague αδερφές τους.