Nouvelle Vague
Την έχω βρει τη συνταγή, ένα κοκτέιλ πρώτο...
Φτάσαμε γύρω στις 11 παρά. Οι παρευρισκόμενοι λιγότεροι απ' ότι στους dEUS. Και πάλι νεαρόκοσμος και χάρηκα πολύ γι' αυτό. Διαφορετικά πρόσωπα από την προηγούμενη βραδιά. Κάτω στην πίστα ψηλά σκαμπό και τραπέζια μπαρ.
Στη σκηνή ένα ελληνικό σχήμα με τ' όνομα Love Lab. Αρκετά καλοκαιρινοί και πολύ light. Μάλλον επίπεδοι αν και έκαναν μεγάλη προσπάθεια να δώσουν ότι καλύτερο είχαν. Μετά ακολούθησε ο καλτ Ξάξακας Νάστας με τη συνοδεία κάποιου δεύτερου κιθαρίστα. Τέσσερα πέντε άσματα, πολύς καπνός, με λίγο Πρίσλεϊ για γαρνιτούρα δεν ήταν κι άσχημα. Δεν ήταν όμως και κάτι πρωτότυπο πια. Ούτε καν η ολόσωμη φόρμα του ΟΫΚά που φορούσε.
Σα να ήρθανε λίγοι ακόμη. Κάπου γύρω στις εντεκάμιση σκάσανε μύτη τρεις. Ο ένας κάθισε πίσω απ' τα τύμπανα, ο άλλος πίσω από κάτι αρμόνια M-Audio κι ένα 12άρι powerbook. Ο τρίτος σ' ένα σκαμπό βαστώντας μια κλασσική κιθάρα που δεν ήταν καν δωδεκάχορδη. Χωρίς μπάσο. Βγήκαν και δυο καλλίγραμμες. Μια αφρατούλα και μια μις Τουίνγκι.
Άρχισαν να λικνίζονται και οι φανς μαζεύτηκαν μπροστά τους. Ωραίες φωνές, κάπως ακατέργαστες, πολύ γοητευτικές με μια βραχνάδα γαλλική. Σχόλια ακούγονταν κυρίως απ' τον ανδρικό πληθυσμό. Οι διασκευές παίρναν και δίναν. Αυτό είναι εξάλλου και όλο τους το εύρημα. Διασκευές χαμηλότονες σε κομμάτια από διαφορετικούς μουσικούς χώρους, εποχές, ρεύματα και κινήματα.
Όλα μινιμαλιστικά και αφαιρετικά, σχεδόν χωρίς ενίσχυση, χωρίς ορμή, με χάρη και τσαχπινιά. Έκαναν πολλά τσαλίμια οι δυο μούσες. Χόρεψαν αντικριστά, ξυπόλητη η μια, μάζεψαν μπουκάλια και ποτήρια για να τα κάνουν κρουστά, ήπιαν ενίοτε απ' αυτά. Κυλίστηκαν ακόμη και στο σανίδι της σκηνής χάριν της τέχνης τους. Προσπάθησαν και κάποτε κατάφεραν να ξεσηκώσουν. Να θυμίσουν παλιές επιτυχίες με νέο αέρα.
Αυτό βέβαια μπορεί να είναι ωραίο μέχρι ενός ορίου. Μετά από κάποια κομμάτια κουράζει. Μάλλον φταίει κι ο τόπος και η εποχή. Θα προτιμούσα να τους δω καλοκαιράκι σε ανοιχτό μέρος, σε πιο lounge περιβάλλον, πιο εξωτικό, πιο φευγάτο. Σε στιλ πιο ανέμελο, πιο ξένοιαστο. Να μπορώ να αφεθώ στη περιρρέουσα μαγεία της φάσης. Να μπορώ να δώσω άφεση στην όποια αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μου.
Κρατώ μόνο ένα Too Drunk To Fuck γιατί κατάφερε να συντονίσει ακόμη κι αυτούς που δεν το νοιώθανε. Γιατί ξέφυγε ωραία στο παιχνίδι του με τον κόσμο. Και γιατί πέτυχε να σηκωθεί, έστω και στιγμιαία έστω και ελάχιστα, από το έδαφος. Δεν ξέρω αν ακούστηκε κάτι καλύτερο στο ανκόρ γιατί δεν ήμουν πια εκεί.
