Too drunk to photograph

α) Σκέψεις πριν τη συναυλία

Τι λόγο ύπαρξης έχει μια μπάντα με διασκευές, αποκλειστικά, στο ρεπερτόριο της; Κατά πόσο μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού σε όλη τη διάρκεια της ζωντανής εμφάνισης, όσο καλές και αν είναι αυτές; Μα εδώ δεν μιλάμε για ένα ακόμα από τα χιλιάδες γκρουπ που ξεφυτρώνουν καθημερινά και που όπως όλοι κάναμε κάποτε, εκτελούν (κυριολεκτικά η μεταφορικά) επιτυχίες άλλων. Μιλάμε για μισό εκατομμύριο πωλήσεις παγκοσμίως, επιτυχημένες εμφανίσεις, τραγούδια σε soundtracks, βραβεία και glamour..

Εντάξει, δεν λέω, συμπαθητικές οι διασκευές με την ευφυή και δημιουργική παρέμβαση των Marc Collin και Olivier Libaux και την παιχνιδιάρικη, όπως ακούγεται στο δίσκο, φωνητική ερμηνεία κάποιων τραγουδιών που όλοι αγαπήσαμε από τους Joy Division, Clash, Cure, Depeche Mode, Dead Kennedys κλπ, σε bossa nova η λάτιν ρυθμούς (μπλιαχ) και αισθητική... όμως πως είναι δυνατόν να μου κρατήσουν όλα αυτά το ενδιαφέρον, χωρίς το βασικό τους πανκ-ροκ στοιχείο να κυριαρχεί στον αέρα;

Με βλέπω στο μπαρ να πίνω μπύρες και να χασμουριέμαι μετά το πρώτο μισάωρο αφού θα έχω βγάλει τις φωτογραφίες μου και να πιάνω κουβεντούλα με κανέναν γνωστό/η, άσε που γενικά με πιάνει αλλεργία με τις περισσότερες διασκευές που γίνονται για να γίνονται (υπάρχουν και εξαιρέσεις), χωρίς να έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούργιο στο (ήδη επιτυχημένο) τραγούδι... Για να δούμε..

β) Σκέψεις μετά τη συναυλία

1) Τι έγινε τώρα;

2) Πως έγινε και πέρασα τόσο καλά; Όχι μόνο εγώ αλλά και ο κόσμος που φρόντισε να γεμίσει το Principal και που ανάγκασε το γκρουπ να βγει και τρίτη φορά πριν εγκαταλείψει οριστικά; Ιδού η εξήγηση:

Κατ' αρχήν, η όποια επιτυχία των Nouvelle Vague, οφείλεται τόσο στην διαφορετικότητα των ενορχηστρώσεων των τραγουδιών σε σχέση με τις αυθεντικές, όσο και στην εντελώς "αφελή" και ανάλαφρη ερμηνεία των γυναίκειων φωνών που κατά καιρούς χρησιμοποιούνται στο project, συν τη γαλλική, ναζιάρικη προφορά στην αγγλική γλώσσα. Όλα αυτά "βγήκαν" στη συναυλία.

Σκεφτείτε ότι οι περισσότερες τραγουδίστριες που συμμετείχαν στους 3 δίσκους του γκρουπ, σε πολλές περιπτώσεις δεν είχαν ακούσει τις αρχικές εκτελέσεις των τραγουδιών και αυτό είναι το μυστικό! Η νέα, η φρέσκια πνοή που "περνάει" σε κάτι ήδη γνωστό στα αυτιά μας και του δίνει αυτή τη ζωντάνια.. Αναγέννηση, ανακαίνιση, αναδιάρθρωση; Η μήπως ιεροσυλία και διαστροφή; Όσο και να ήθελα (που δεν ήθελα) να διαλέξω το δεύτερο, η έντονα γοητευτική και θηλυκή παρουσία αλλά και ερμηνευτική δεινότητα των κοριτσιών με ώθησε στο πρώτο, έστω και για 2 ώρες..
Φτάνει μόνο αυτό όμως; Όχι!

Γιατί το κερασάκι στη τούρτα (και το ροκ στοιχείο που λέγαμε πιο πριν) ήρθε να το προσθέσει η εμφάνιση, για πρώτη περιοδεία απ ότι μαθαίνω, της Nadeah Miranda, της αυστραλιανής front woman των Love Gods (ποιοι είναι αυτοί;). Σε αντίθεση με την Marina (στιλάτη, φινετσάτη γοητευτική αλλά και παιχνιδιάρα με τις εκτελέσεις) η Nadeah κατάφερε και έστρεψε τη περισσότερη προσοχή (και τον φακό μου) πάνω της, τόσο με την πιο τραχιά, γεμάτη πάθος και δύναμη ερμηνεία, όσο και με την όλη παρουσία και κινήσεις (σέξι, προκλητική, η "τσούλα" δηλαδή της υπόθεσης)! Ενσαρκώνοντας το θρυλικό attitude του Iggy σε θηλυκή έκδοση (τρόπος του λέγειν), μας άφησε άφωνους αφού όταν έπρεπε, έτρεξε, χόρεψε, εκστασιάστηκε, πήδηξε μέσα στο κοινό, ανέβηκε, κατέβηκε, έφτυσε, έπεσε, ούρλιαξε.. Πως αλλιώς άλλωστε μπορείς να ακούσεις το "Too drunk to fuck"; Να μου το θυμηθείτε, η ξανθιά έχει μέλλον και θα την ξανακούσουμε σύντομα..

3) Ποτέ θα ξανάρθουν;

4) Να πάω για ποτάκι ή να τρέξω να φορτώσω και να δω τις φωτογραφίες που τράβηξα (και να στείλω αμέσως τις καλύτερες), φυσικά όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να είμαι σωστός και συνεπής προς την διεύθυνση του περιοδικού;

Γ) Σκέψεις κατά την διάρκεια της συναυλίας

Με πάγο, ή χωρίς το whiskey;
_____

Περισσότερη Nadeah Miranda και ολίγη Marina, στη gallery.