Live στο AN Club

Μηδενική αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και υστεροφημία για το ελληνόφωνο ροκ. Κανείς (σχεδόν, υπάρχουν και καλοί άνθρωποι και ευτυχώς έχουν άμεση σχέση πλέον και με τον Σαδίκη) δεν απασχολείται ούτε και με τη διάσωση της μνήμης του, ακόμη και μετά τον θάνατο του, κάπου στις αρχές της προηγούμενες δεκαετίας, για τον οποίο έχουμε μιλήσει, κατόπιν έχουμε λοιδωρηθεί, οπότε ας μην το ανοίξουμε και πάλι το ζήτημα.

Ας σημειωθεί πάντως ότι για αυτήν την γενική αδιαφορία για οτιδήποτε μιλάει ελληνικά στην εγχώρια ροκ σκηνή, ίσως τελικά να μη φταίνε τόσο (ή αποκλειστικά) οι διάφοροι Δαναοί, Αχαιοί και Πράσινα Άλογα, που λέγαμε και τότε, αλλά μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι εκλεκτοί των εκπροσώπων του. Στα δικά τους τα live πλέον - ή έστω σε ότι απέμεινε από αυτούς- μαζεύεται κυρίως ο κόσμος για να επιβεβαιώσει την άγνοια του και για το τι γίνεται παραέξω δεν δείχνει να απασχολείται κανείς. Όχι ότι γίνεται και τίποτε δηλαδή. Όταν θέλησα να πω ότι το ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΙΙ θα είναι το καλύτερο ελληνόφωνο ροκ άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει φέτος, η αλήθεια είναι ότι με μια πρώτη σκέψη δεν βρήκα ποιο θα είναι το άλλο ελληνόφωνο ροκ άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει φέτος. Καλό ή κακό. Και αν δεν σου έρχεται, δεν αξίζει και να το ψάξεις μάλλον.

Συνεπώς, θα είναι ίσως ομοίως άστοχο να κάνω λόγο από τώρα για το καλύτερο ελληνόφωνο ροκ live της χρονιάς. Ο Ντίνος ο Σαδίκης βέβαια ως γνωστόν κάνει παρέα με τους 'εκλεκτούς'. Και μάλιστα λοιδωρείται και αυτός με τη σειρά του για την λαϊκότροπη στροφή τους, τους μπαγλαμάδες, τα τέλια, την έλλειψη ηλεκτρισμού, εντός και εκτός εισαγωγικών. Από την μία πλευρά οι λαϊκές ροκ μάζες που δεν πτοούνται από κάτι τέτοια και από την άλλη η αυτοπροσδιοριζόμενη ροκ ελίτ, που κύρια ενοχλείται. Σε πείσμα όλων και όχι μόνον των πολλών, ο Σαδίκης του 2015 έχει παραπάνω ηλεκτρισμό από όσο μπορούν να αντέξουν και οι μάζες (λόγω λαϊκότητας) και η ελίτ (λόγω ηλικίας, μιας και δεν ανανεώθηκαν οι συμμετέχοντες αυτής εδώ και αιώνες), έχει συγκεντρώσει γύρω του μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς της ημεδαπής ροκ πιάτσας και όταν τελειώσει το live δεν αισθάνεσαι κανένα απολύτως κενό, που δεν πρόλαβες να δεις (ή και να ακούσεις) τους ΕΝ ΠΛΩ στην ώρα και στις μέρες τους. Και αφού έχει ειπωθεί αυτό, θεωρώ ότι περιττεύουν οι λεπτό προς λεπτό περιγραφές του αγώνα.

Στο παραπάνω πλαίσιο ανισοτήτων, το βράδυ του Σαββάτου το ΑΝ δεν ήταν γεμάτο, δεν ήταν μισογεμάτο, συνεπώς ούτε και μισοάδειο. Ήμασταν - δεν ήμασταν 150 άτομα, ίσως και λιγότεροι. Δεν ξέρω να μετράω ως γνωστόν πάνω από το 10 όταν πρόκειται για καταμέτρηση κόσμου. Βετεράνοι οι περισσότεροι. Από τον Αιμίλιο Κατσούρη μέχρι δεν ξέρω κι εγώ ποιον είδα, αλλά δεν τον αναγνώρισα. Έβλεπα και δύο κοριτσάκια σε στυλ πρωτοετείς φοιτήτριες, συμπαθέστατες με μαύρες αρβύλες κλπ, σαν κι αυτά που κατά εκατοντάδες συναντούσαμε σε αντίστοιχα live της χρυσής δεκαετίας του ελληνόφωνου ροκ, όταν βέβαια κι εμείς συμπαθή αγοράκια με μαύρες αρβύλες ήμασταν. Με συγκίνησαν, ως μόνες εκπρόσωποι της απροσδιόριστα νέας γενιάς και πρόσθεσαν και μία καλώς εννοούμενη (μην παρεξηγηθούμε κι όλα) νεανική σεξουαλικότητα στην όλη βραδιά, χωρίς καν να το προσπαθήσουν. Καμία ανανέωση κοινού θέλω να πω, κανείς εκπρόσωπος της φυλής των hipster, που όσο και να πεις και αυτοί λοιδωρούνται πολύ εσχάτως, οπότε ίσως και να κρύβονται από κάτι τέτοια.

Σε όλη τη διάρκεια του live σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και ότι όλα τα σημαντικά ροκ συμβάντα θα τα παρακολουθούν αιωνίως ελάχιστοι άνθρωποι. Συνεπώς, τα 17 και κάτι άτομα στη συναυλία των Sex Pistols στο Manchester δεν πρέπει να είναι απλά ακόμη ένας αστικός μύθος. Βέβαια όλο αυτό δεν ταιριάζει με την ιστορία του Σαδίκη, όπως αυτή επιβεβαιώνεται μέσα από τη σημερινή αυταξία της μουσικής του, της σκηνικής του παρουσίας και του συγκροτήματος του. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα. Δεν είναι σωστό βέβαια να μην έχει και τίποτε, γιατί κάπως έτσι ξεκινάνε οι διάφορες επαναστάσεις.

Η σημερινή επανάσταση του Ντίνου Σαδίκη στο χώρο του εγχώριου ροκ, ελάχιστες διαφοροποιήσεις έχει πάντως από αυτήν που προ πολλών ετών επιχείρησε και πέτυχε και πάλι ο ίδιος τότε, με τα όρια της 'επιτυχίας' να αποτελούν υπόθεση του καθενός ξεχωριστά, από όσους έχουμε πιστέψει στη μουσική του. Το ελληνικό- ελληνόφωνο ροκ του Σαδίκη, σου αφήνει πάντοτε την αίσθηση (αν όχι την βεβαιότητα) ότι είναι τόσο στέρεο και σίγουρο για το περιεχόμενο, την αισθητική και τους σκοπούς του, που αν προέρχονταν έστω και από μια χώρα όπως η Ιταλία (δεν μιλάμε για Αγγλία και Αμερική), θα είχε καταφέρει να επιβληθεί στο περιβάλλον του και να δημιουργήσει μία κάποιου είδους σχολή. Εμπνέεται χωρίς να δανείζεται και προπορεύεται χωρίς να υπερηφανεύεται άσκοπα. Χαράσσει ατόφια την ελληνικότητα του, χωρίς να προσκολλάται στις αδυναμίες της και φιλοσοφεί πάνω στην οργή του, χωρίς να απαξιώνει την χρηστικότητα της κραυγής, η οποία πάντοτε πρέπει να παρακολουθεί τα ροκ τεκταινόμενα. Οι 'Λαμαρίνες' είναι ένα καινούργιο τραγούδι του Σαδίκη, που πέρα από το ότι αποτυπώνει με σχεδόν οριακό τρόπο την εποχή του, πάει και στέκεται όχι απλά ισάξια, αλλά ίσως και λίγο πιο πάνω από όλες τις προηγούμενες σπουδαίες στιγμές του. Ναι, και σε αυτές των ΕΝ ΠΛΩ.

Όλα τα παραπάνω πήραν ορθή σάρκα και οστά στη σκηνή του ΑΝ, έστω και αν δεν έγινε το αδιαχώρητο που θα μπορούσε να μας κάνει να (παρά) μιλάμε για μία συναυλία ζωής. Το ροκ σήμερα -ελληνόφωνο ή μη, εγχώριο ή αλλοδαπό - επιμένει ως γνωστόν να τελειοποιεί τον φορμαλισμό του, και δεν απασχολείται με τραγούδια, που μπορεί και να αφήσουν καμία αμυχή στον ακροατή τους, αν όχι να τον ματώσουν ανεπανόρθωτα. Ο Σαδίκης ως γνωστόν εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία και μόνον. Ίσως λοιπόν να είναι και αυτός ένας λόγος που δεν τον ακολουθούν οι ορδές του κόσμου. Συνεπώς, μη σώσουν και τον ακολουθήσουν. Όλα τα υπόλοιπα γίνονται σωστά. Και επί σκηνής και στα δύο πρόσφατα βινύλια της Labyrinth Of Thoughts, που είναι οι δύο καλύτεροι ελληνόφωνοι ροκ δίσκοι, που θα ακούσουμε φέτος. Χωρίς -λέμε και πάλι- να μειώνει την αξία τους το γεγονός ότι μπορεί να είναι και οι μοναδικοί.