Ντίνος Σαδίκης + Terry Lee Hale
Hale hail rock 'n' blues
Κάθε [μα κάθε] ζωντανή εμφάνιση του Ντίνου είναι από μόνη της ένα σημαντικό γεγονός. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αυτοθεραπεία, αυτοκάθαρση και αυτό- επαναπροσδιορισμό όλων και όλων, μέσα και γύρω μας. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή μεταμορφώνεται και απελευθερώνει πάντα μια τρομακτική ενέργεια. Σαν ένα ηφαίστειο που κοιμάται και ξάφνου εκτοξεύει πύρινες φλόγες, μάγμα και λάβα. Αυτή τη φορά ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακός και μας επεφύλαξε πολλές εκπλήξεις.
Καταρχήν μαζί με το από γενέσεως εκπληκτικό τρίο Ντουέντε, που τον συνοδεύει μόνιμα πια, ανέβηκαν στη σκηνή και δυο νέα μέλη, ένα βαρύτονο σαξόφωνο κι ένα κεφάτο φαγκότο. Το πνευστό δίδυμο αποτέλεσε μια δημιουργική αντίθεση, ένα νέο άνεμο που ανέβασε και ανέδειξε τις νέες υβριδικές ενορχηστρώσεις των πασίγνωστων πια τραγουδιών των πάλαι ποτέ Εν Πλω.
Δεύτερη έκπληξη ήταν ο ήχος του νέου σχήματος: πιο ακουστικός, πιο πειρα[γ]ματικός, πιο περιπετειώδης, ενίοτε αβανγκάρντ, κάποτε πιο φρι και πιο τζαζ. Το δημώδες βουκολικό "Χθες βράδυ" πιο θεατρικό και το ρεμπέτικο "Αντιλαλούν δυο φυλακές" μακριά τόσο κοντά στο πνεύμα του Μάρκου, με τον μπαγλαμά [ο φαγκοτίστας ξέρει και έγχορδα] να συναγωνίζεται τα ροκ περάσματα. Τρίτη [και το λουρί της μάνας] έκπληξη της βραδιάς ήταν ένα καινούργιο τραγούδι, που ενθουσίασε εξίσου το φανατικό κοινό του φτωχού και όχι πια μόνου 'χωρίς κανόνα' ποιητή. Η ωριαία εμφάνιση έκλεισε μ' έναν καταιγισμό από μπιζ και παλαμάκια, αλλά ο Σαδίκης αρκέστηκε να παρουσιάσει τον βασικό καλλιτέχνη της βραδιάς. Όλοι αναρωτήθηκαν πότε θα βγάλει δίσκο [σιντί εννοώ]. Ο υπεύθυνος της Lazy Dog ελπίζω να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις.
Και να που βγήκε ορεξάτος ο Terry Lee Hale, ένας τεξανός κάντρι ροκ κιθαρίστας και μπλούζμαν. Η υποδοχή του κόσμου ήταν θερμότερη από την αντίστοιχη περσινή εμφάνισή του. Ξεκίνησε με τρεις ροκ μπαλάντες που κατέβασαν τους τόνους και χαμήλωσαν αρκετά τον παλμό του κοινού. Συνέχισε με πιο δυναμικές συνθέσεις, προσδοκώντας να ξανανεβάσει [μόνος εναντίον όλων] το δείκτη της διασκέδασης. Μεστές συνθέσεις, στίχοι πότε καυστικοί και πότε μελαγχολικοί, αναμφίβολα ένα απόσταγμα ζωής που μας μεταδόθηκε με ταπεινότητα και πάσα ειλικρίνεια. Με τα ενδιάμεσα σχόλιά του περί επικαιρότητος [και ηχοληψίας], το τεξανικό του χιούμορ, την ενθουσιώδη παρουσία του και την απαράμιλλη τέχνη του στο παίξιμο της κιθάρας, κατάφερε να δημιουργήσει μια αρκετά θετική ατμόσφαιρα.
Στο δεύτερο μέρος ήταν πιο χαλαρός, πιο ουσιαστικός και πιο αυτοσχέδιος, στοιχεία που ενθουσίασαν και ανανέωσαν το ενδιαφέρον. Κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο και να τον κάνει να γυρίσει γύρω του. Κάλεσε θαμώνες να τον συνοδεύσουν. Έναν φουμαδόρο τυμπανοκρούστη [το τύμπανο που καπνίζει], συνοδό στο τουμπελέκι. Τον κιθαρίστα των Ντουέντε που έπιασε τις σκούπες και τα κρόταλα κι έδωσε πάσα στον ρυθμό. Αλλά και τον Στέφαν - Big Sleep, που έπαιξε δεύτερη κιθάρα και πρώτη φωνή σε τρία κομμάτια [το ένα δικό του, καινούργιο]. Μας αφιέρωσε - χωρίς να θυμάται όλα τα λόγια - και το κομμάτι "Fire Exit", που έγραψε ειδικά για τους γάμους του φίλου του, Chris Eckmann [των Carla & Walkabouts].
Το κοινό τον χειροκρότησε και τον ανέβασε δις για ανκόρ. Κι αυτός έκλεισε μ' ένα πολύ δυνατό κομμάτι αφιερωμένο στους αγαπημένους του συμπατριώτες Z.Z. Top. Όσοι είπαν ότι ο Χέηλ έπρεπε να παίξει σαπόρτ στον Σαδίκη, μάλλον δεν ξέρουν καλά τον Ντίνο. Εξάλλου γιατί να πρέπει οπωσδήποτε το σαπόρτ να βγαίνει πάντα πρώτο;
ΥΓ: Ο Λη Χέηλ [αυτοσαρκαζόμενος;] ζήτησε παραγγελιές απ' το κοινό. "I'll play anything for you. Ask me, if there's any... Except from Dinos' songs". Όλα τα παίζω, όλα τα μαχαιρώνω. Μόνο μη μου ζητάτε τραγούδια του Ντίνου. Το χιούμορ σέσωκε σε Τέρι [εν μέρει].
