Ξέρω ένα μέρος που δε φοβάμαι ποτέ λιγότερο...

Σαδίκης + Duente

... είναι το Ξυλουργείο όταν φιλοξενεί τους φίλους, παλιούς και νέους, του Ντίνου και της παρέας του.

Είναι όλες αυτές οι γνώριμες φυσιογνωμίες που είχες χρόνια ή και ζαμάνια να δεις. Κι αυτές οι φάτσες που βλέπεις σχεδόν παντού.

Είναι αυτή η δύναμη της λήθης που εξωραϊζει πια ό,τι στράβωσε και πόνεσε σε παρελθόντα χρόνο.

Κι ολ' αυτά τα νεαρά πρόσωπα που συνεχίζουν να γουστάρουν και να χτυπιούνται στο κενό και στον καπνισμένο αέρα. Η καταραμένη περσόνα που αναγεννάται από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ και του τσιγάρου τις στάχτες.

Είναι ακόμη - ακόμη το μπλουζάκι που φοράει ο Σαδίκης: λέει FCUK WORK κι εννοώ να διαβάζω σχόλια επάνω του για τη γαμημένη την εργασία κι αυτόν που πιστεύει ότι ελευθερώνει τα πλήθη.

Κι είναι κι αυτό το ίδιο ρεπερτόριο που έγινε ερπετόριο μέσα στο διάβα του χρόνου. Που στοίχειωσε και μεταλλάχθηκε και συνεχίζει να μεταλλάσσεται χωρίς να χάνει ούτε πικογραμμάριο από το ειδικό του βάρος. Κι όσο παλιώνει γίνεται απόσταγμα, γίνεται κρασί που το πίνεις και μεθάς κι αναθαρρεύεις και τα χέρια σου χτυπάς.

Και κάθε φορά που ανοίγεις ένα μπουκάλι και πίνεις απ' το γέλιο των τρελών, κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή ο Ντίνος και νομίζεις πως είναι έτοιμος να ξεσκίσει τις σάρκες του, να ξεψυχήσει εμπρός σου, να σε περιπλέξει και να σε σαβουρντίσει στο σανιδένιο πάτωμα ...χάνεσαι.

Γιατί απλά ξέρεις καλά πως ό,τι δίνει γίνεται όλο και πιο δικό του, μα ταυτόχρονα όλο και πιο δικό μας. Χωρίς εισαγωγικά και χωρίς υποσημειώσεις.