Ο Alexandre Desplat διηύθυνε την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης
Ένας σπουδαίος συνθέτης δεν είναι κατά κανόνα κι ένας σπουδαίος μαέστρος. Ενίοτε όμως οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους. Του Κώστα Καρδερίνη
Ένας πολύ διακριτικός ήρωας, είναι ο ιδανικός τίτλος τιμής για αυτόν τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη ελληνικής καταγωγής. Η συμφωνική συναυλία που βιώσαμε στο πλαίσιο των 57ων Δημητρίων μας απέδειξε περίτρανα ότι ο Ντεπλά είναι επιπλέον πολύ σπουδαίος ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας. Οι ενορχηστρώσεις του είναι πολυεπίπεδες με ιδιαίτερη και ανορθόδοξη χρήση των εγχόρδων, γεμάτες εναλλαγές και ανατροπές, γεμάτες κρυφές συγκινήσεις. Η διεύθυνσή του επί της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης ήταν εξίσου απολαυστική [σωματική] και γεμάτη ευχάριστα μαεστρικά απρόοπτα.
Ο ίδιος είναι άνθρωπος με εξαίρετη αίσθηση του χιούμορ. Έκανε αρκετές παύσεις για να ευθυμήσει με τα λεπτά του σχόλια το κοινό, να μας αφήσει να χαλαρώσουμε και να γελάσουμε, σπάζοντας την αυστηρότητα και την πιθανή παγερότητα μιας συνηθισμένης συναυλίας κλασικής μουσικής. Η ορχήστρα συντονίστηκε πλήρως με τη στάση του μαέστρου της. Απέδωσε με κέφι, ανταπέδωσε ευθυμία και χάρη, ανταποκρίθηκε στις δύσκολες εναλλαγές. Οι εκάστοτε σολίστες [βιολί, φλάουτο, πιάνο, κρουστά, μπουζούκι, τζουράς, μπαγλαμάς, ακορντεόν, ξυλόφωνο, όμποε κ.ά.] συνεισέφεραν πολύ θετικά και απόλαυσαν τα εύσημα του Ντεπλά και το χειροκρότημα του κοινού ακολούθως.
Εκτός από την ταινία που ανέφερα ως τίτλο τιμής, ακούστηκαν κομμάτια και από τις εξής [με κάθε επιφύλαξη διότι δεν μοιράστηκε πρόγραμμα]: Ένας προφήτης [Οντιάρ], Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι [Γούεμπερ], Η βασίλισσα [Φρίαρς], Αόρατος συγγραφέας [Πολάνσκι], Το παιχνίδι της μίμησης [Τίλντουμ], Ο λόγος του βασιλιά [Χούπερ], Μπέντζαμιν Μπάτον [Φίντσερ], Η γαλλική αποστολή [Άντερσον], Αι ειδοί του Μαρτίου [Κλούνεϊ]. Και φυσικά συνθέσεις από τις δυο οσκαρούχες επιτυχίες του, Ξενοδοχείο Grand Budapest [Άντερσον] και Η μορφή του νερού [ντελ Τόρο]. Στο θέμα της Μορφής μάλιστα, συνόδευσε την ορχήστρα με το επιμελημένα ατημέλητο σφύριγμά του. Θέμα ακούσαμε και από την πρόσφατη ταινία του Γαβρά, Ενήλικοι στην αίθουσα, συνεργασία για την οποία μίλησε με πολύ καμάρι.
Ο Αλέξανδρος Ντεπλά δεν παρέλειψε να αποτίνει φόρο τιμής στον αρχετυπικό Μάρκο Βαμβακάρη, στον «δάσκαλό του» Μάνο Χατζιδάκι και στην Καταστροφή της Σμύρνης [παραγγελιά, όπως είπε, 100 χρόνια γαρ]. Την τελευταία αυτή αφιέρωση την χάρηκε ιδιαίτερα η ελληνίδα μητέρα του, η οποία καθόταν στην πρώτη σειρά και καμάρωνε τον γιο της, μητέρα από την οποία ο υιός είχε ακούσει ιστορίες για τη μεγάλη πυρκαγιά και τον κακό χαμό αυτής της πλούσιας πόλης.
Η διάρκεια της συναυλίας ήταν δίωρη-και-βάλε αλλά ούτε που καταλάβαμε πως κύλησαν οι ώρες. Τα χειροκροτήματα στο τέλος ήταν θερμά. Στο δεύτερο ανκόρ ο μαέστρος κοίταξε το ρολόι του [23:45] και είπε: το συμβόλαιό μου λήγει τα μεσάνυχτα οπότε μπορώ να σας παίξω κατιτίς ακόμη. Άρχισε να ψάχνει στις παρτιτούρες του το Ξενοδοχείο Grand Budapest, αλλά το είχαν παίξει στο πρώτο μέρος, βγήκε από την πλάγια έξοδο, έφερε βόλτα τα παρασκήνια και ξαναμπήκε από την πίσω είσοδο των κρουστών μουσικών στο βάθος της σκηνής, διέσχισε διαγώνια τους μουσικούς του και εντωμεταξύ ένας βοηθός είχε φέρει στο πόντιουμ τη σωστή παρτιτούρα, οπότε κλείσαμε γλυκά τη βραδιά με το παιχνιδιάρικο αυτό θέμα.