Ο Bruce Dickinson στη Στοκχόλμη

Δευτέρα 10/06/2024, έξω βρέχει (ρίχνει καρέκλες για την ακρίβεια) ενώ εμείς βρισκόμαστε στο Sound Pollution, ΤΟ μέταλ δισκάδικο της Στοκχόλμης, και συνομιλούμε με τον άνθρωπο πίσω από το ταμείο.

- Αύριο παίζει ο Bruce Dickinson εδώ;

- Ναι και θα περάσει κι από το μαγαζί.

- Ναι αλλά έξω βρέχει και παίζει σε ανοιχτό χώρο;

- Ναι ναι, σ ‘ένα Λούνα Παρκ εδώ πιο κάτω

- Και οι ομπρέλες και οι τσάντες απαγορεύονται;

- Ναι φίλε μου, θα φοράς το πόντσο σου και θα είσαι μια χαρά

Είναι τρελοί αυτοί οι Σουηδοί μονολογούσα μέσα στην βροχή και τους άφησα στην πλάνη τους μέχρι την επόμενη που βρέθηκα στο Gröna Lund. Το οποίο είναι κάτι αντίστοιχο με το Allou! Fun Park στημένο στην άκρη της πόλης δίπλα στο νερό και στο μουσείο των ABBA. Στην είσοδο του λοιπόν ακολούθησε αγορά ενός πόντσο μιας και έπρεπε ν’ αποχωριστούμε την ομπρέλα που είχα αγοράσει επίσης μόλις μια μέρα πριν και παρά το γεγονός ότι εκείνη την ώρα δεν έβρεχε πλέον είπα για μια φορά στην ζωή μου να είμαι προνοητικός.

Στο μυαλό μου είχα πλάσει ιστορίες ότι το Λούνα Παρκ θα ‘ναι τεράστιο και η σκηνή αντίστοιχα και τελικά ήταν όλα πολύ πιο μικρά. Σε σημείο που ρώτησα ένα ζευγάρι εξηντάρηδων σουηδών δίπλα μου αν όντως εδώ θα παίξει ο Bruce.

- Βεβαίως και αμέσως μετά από το Sweden Rocks, το χέβι φεστιβάλ της Σουηδίας όπου έπαιξε σε πόσες χιλιάδες κόσμο και τον είδαμε πριν τρεις μέρες

- Και εγώ θα τον δω ξανά τον Ιούλιο στην Ελλάδα

- Όσες φορές και να δεις τον Bruce δεν είναι αρκετές

- Σ ’αυτό δεν θα διαφωνήσω

Μετά μου εξήγησαν ότι για να πιω μια μπίρα έπρεπε να πάω 30 μέτρα μακριά πίσω από το κορδόνι στην επιτρεπόμενη περιοχή, τελικά επέλεξα ένα χοτ ντογκ και μια κόκα κόλα για να μπω ακόμη περισσότερο στο κλίμα του Λούνα Παρκ.

Ε και κατά τις 8 ακριβώς βγήκε ο αρχηγός και ταυτόχρονα άρχισε να βρέχει. Σαν άλλο Καράτε Κιντ έτρεχε πάνω κάτω κάνοντας ένα νον στοπ κάρντιο ενώ τραγουδούσε. Του πήρε 3 κομμάτια για να παίξει το πρώτο χιτ, το “Afterglow of Ragnarök” από τον καινούργιο δίσκο και πατούσε παντού. Δεν έχανε νότα και δεν σταμάτησε λεπτό να ανεβάζει τον κόσμο.

Πριν από το “Faith” έκανε αναφορά στο Skunkworks και στο ντισάρισμα που είχε φάει από τον κόσμο όταν έβγαλε τον δίσκο. Του έστελναν μέχρι και απειλές με γράμμα ότι θα τον δείρουν . Όπως και να ‘χει το είπε άψογα και μετά έκανε και μια ιδιαίτερη εισαγωγή στο “Jerusalem” λέγοντας ότι αποτελεί πλέον κάτι σαν τον ύμνο της Αγγλίας. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο προσωπικό μου highlight της βραδιάς. Στην αρχή ανέφερε ότι δεν θα μπορούσε να μην παίξει αυτό το κομμάτι γιατί δεν θα τον άφηνε ο κόσμος να φύγει και μετά εμφανώς συγκινημένος έπαιξε το “Tears of the Dragon” γυρνώντας με 30κάτι χρόνια πίσω να το ακούω παρέα με τον αδερφό μου και να λέμε ότι καλός είναι και σόλο τελικά. Το απίθανο είναι ότι το κόλλησε με το “Resurrection Man” χωρίς να μπορείς να καταλάβεις τη χρονική διαφορά με την οποία γράφτηκαν τα κομμάτια. Αμέσως μετά μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη μιας και το “Rain on the Graves” το είπε παρέα με την χαρντ ροκ χορωδία της Στοκχόλμης (Hårdrockskören Stockholm) και πλέον παρά το γεγονός ότι είχαν ανοίξει όντως οι ουρανοί κανείς δεν έκανε κίνηση να φύγει.

Κάτι που παρατήρησε και ο ίδιος ο Ντίκινσον αρκετές φορές και ευχαρίστησε το κοινό ήταν ότι ο κόσμος δεν έφευγε παρά την βροχή. Έκανε και το αστείο ότι ο καιρός είναι τόσο καλός που μάλλον θα πρέπει να είμαστε στην Αγγλία. Επίσης μας είπε ότι αν μας παρηγορεί καθόλου αυτός είναι βρεγμένος από μέσα, σε αντίθεση με μας που είμαστε λούτσα απέξω. Που να ‘ρθει Ελλάδα σκέφτηκα από μέσα μου, αλλά η βροχή δεν σου άφηνε περιθώρια να σκεφτείς ότι ήταν Ιούνιος, μάλλον για τέλη Οκτωβρίου έμοιαζε.

Στο encore μας είπε ότι αντί να τα δώσουν όλα παίζοντας κάποιο γρήγορο κομμάτι προτιμούν να παίξουν μια σύνθεση η οποία γεννήθηκε σαν ιδέα κάπου στην Αμερική σ’ ένα τουρ. Και ξεκίνησαν το “Navigate the Seas of the Sun”.

Ένα θα πω, όποιος δεν πάει να τον δει τον Ιούλιο πραγματικά θα χάσει. Το γκρουπ που έχει φτιάξει είναι σε απίστευτη φόρμα, προβαρισμένο τέλεια και ο ίδιος ο Ντίκινσον σε μια από τις πολύ καλές του φάσεις. Το γεγονός ότι στη σκηνή δεν τον επισκιάζει το «μεγαλοπρεπές σόου των Μέιντεν», οι συνθέσεις του Χάρις καθώς και τα τσαλίμια των υπολοίπων μελών, του αφήνει χώρο να δράσει και να γιγαντωθεί. Αν σκεφτείτε ότι και στο κοινό δεν θα είναι οι γνωστοί χέιτερς και οι ακόμη πιο γνωστοί wanna be singers, θα απολαύσετε κάτι το λιγότερο μαγικό. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να είχαν μουλιάσει τα παπούτσια μου και να είχα μια ώρα δρόμο μέχρι το ξενοδοχείο, αλλά άξιζε αυτή η φάση μέσα στην βροχή γιατί δημιούργησε (παρά το σκανδιναβικό φως) μια μοναδική γοτθική ατμόσφαιρα που έδινε άλλη αίσθηση στα κομμάτια.

OΚ, αν θέλετε γκρίνιες οι τιμές στο merch είναι απλησίαστες με 50 ευρώ το μπλουζάκι και 90 το φούτερ, αλλά κάπως πρέπει να βάλει καύσιμα στο τζετ του ο άνθρωπος όπως σχολίασε κι ένας φίλος στα σόσιαλ.