God is good. Om are great
Πως περιγράφουν ένα live; Θεωρητικά σε μία συναυλία δεν συμβαίνει τίποτα παραπάνω από καλή ή κακή μουσική οπότε και η περιγραφή αφορά κυρίως την μουσική. Τι γίνεται όμως όταν συμβαίνει κάτι άλλο εκτός της μουσικής άξιο αναφοράς; Πως τα χωράς και τα συνδυάζεις; Θα πω την αλήθεια. Δεν είμαι έμπειρος γραφιάς. Δεν μπορώ να τα συνδυάσω. Οπότε θα κάνω δύο περιγραφές. Η πρώτη σαν να μην συνέβη τίποτα. Η δεύτερη πιο κοντά στην πραγματικότητα.
(σαν να μην συνέβη τίποτα):
Την βραδιά άνοιξαν οι "δικοί μας" Sun of Nothing. Μοντέρνος σκληρός ήχος με αρκετά δουλεμένα μέρη. Τα φωνητικά είναι δίχως στίχο -νομίζω- και αποτελούνται κυρίως από άναρθρα ουρλιαχτά που άλλες φορές λειτουργούν ως μέρος των συνθέσεων, άλλες φορές ακούγονται επιπόλαια τοποθετημένες. Όχι, δεν θα πω "για Έλληνες καλοί είναι". Μπορούν και καλύτερα από αυτό.
Συνέχεια δόθηκε στον Lichens, ψευδώνυμο του Robert Lowe, τρίτο μέλος των OM του οποίου όνομα αγνοούσα την προηγούμενη φορά που τους είχα δει. Αγνοούσα επίσης τις σόλο εξορμήσεις του στα αυτιά μας. Η μουσική του Lichens ανήκει στην κατηγορία "drone" .Συνεχόμενες λούπες, σε αυτή την περίπτωση κιθάρας και κυρίως φωνής. Καθιστός σε καρέκλα και η καρέκλα πάνω σε διάφορα χαλιά που είχε στρώσει ο ίδιος, σαν να δημιουργούσε έναν δικό του μικρόκοσμο για την εμφάνιση του. Κατά την διάρκεια της, ο Lichens άφηνε μοναχικές νότες να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους στο χώρο και τις συνόδευε με απόκοσμες φωνές, άλλοτε πολύ μπάσοι ψαλμοί άλλοτε πολύ πρίμες τσιρίδες. Όλα τα στοιχεία καθώς το ένα γινόταν επίστρωση του άλλου, έμοιαζε να δημιουργούν έναν χώρο γύρω σου.
Η έξοδος από τον περίεργο χώρο αυτό έγινε αιφνίδια από τον ίδιο τον Lowe όταν τελείωσε το σετ του με μια τελευταία ,απογυμνωμένη από λούπες και μικρόφωνο, κραυγή που είμαι σίγουρος ότι ακούστηκε σε ολόκληρο το club. Μέρος της εμπειρίας ήταν και ο ίδιος ο Lichen. Παρόλο που έκανε ελάχιστες κινήσεις και πολύ αργές, τα χαρακτηριστικά του συσπαζόταν από ένταση με κάθε κραυγή και έμοιαζε να έχει μπει σε κάποιου είδους έκσταση. Μετά την τελευταία του κραυγή σηκώθηκε με δυσκολία και αποχώρησε παραπατώντας, για να επιστρέψει λίγο αργότερα να ετοιμάσει το πόστο του για τους Om, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Οm, είναι το σύμβολο του θεού στον Ινδουισμό. Συμβολίζει την μοναδικότητα του θεού και ταυτόχρονα το άπειρο που τον χαρακτηρίζει. Επί σκηνής, είναι σαν να ακούς dub εκτελέσεις κομματιών της ιδανικής all star stoner μπάντα που έχεις φανταστεί τόσες φορές, παιγμένες από Ινδουιστές σοφούς. Ο χαρακτηρισμός downtempo που τους αποδίδεται μερικές φορές (γιατί;) δεν θα πρέπει να σας φοβίζει. Αν και όντως οι ρυθμοί τους είναι αργοί, το απλό της σύνθεσης τους (ντραμς, μπάσο κυρίως), τους δίνει την δυναμική να σε κλειδώσουν σε ένα μόνιμο "swing" για το υπόλοιπο βράδυ. Επιβλητικός επίσης στην μουσική τους είναι και ο ίδιος ο ήχος τους διαμορφωμένος κυρίως από τις φανταστικές χροιές του μπάσου του Al Cisneros. Αφιερώθηκαν κυρίως σε κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους και προς το τέλος ο Robert Lowe αποχώρησε, για να αφήσει χώρο σε μεγαθήρια κομμάτια από το διάστημα που το ντουέτο Cisneros - Hakius ηχογραφούσαν ως Om. Μετά και από αυτή την δεύτερη φορά που τους βλέπω ζωντανά, μπορώ να το πω: Oι Om είναι η αγαπημένη μου post metal μπάντα.
(Τι πραγματικά συνέβη)
Τα καλύτερα μέρη της μουσικής των Sun of Nothing μετατράπηκαν σε άμορφη βαβούρα χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του ηχολήπτη.
Η μουσική του Lichens, από επιλογή του ίδιου νομίζω, δεν ήταν σε εκκωφαντικά επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από την μουσική του άκουγες και τον ενοχλητικό θόρυβο του μεγαλύτερου μέρους το κοινού που αποφάσισε ότι η εμφάνιση του Lichens είναι διάλειμμα για... κουβεντούλα. Οι υποψίες μου ότι η μουρμούρα του κοινού μπορεί να επικαλύψει την μουσική επιβεβαιώθηκαν, όταν άκουσα κάποιον να φωνάζει "σκάστε ρεεεε". Αναρωτιέμαι πότε θα καταλάβουμε ως κοινό ότι η μουσική σε χαμηλές εντάσεις θέλει την προσοχή μας για να την καταλάβουμε, δεν είναι χαμηλά για να μην ενοχλεί!
Ο Αl Cisneros των Om κατά την διάρκεια ολόκληρου του live ζητούσε να ανεβεί η ένταση στο μικρόφωνο του. Η απαίτηση του δεν εισακούστηκε ποτέ, ώσπου νευρίασε και πέταξε το μικρόφωνο μαζί με την βάση κάτω και συνέχισε να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο. Έπρεπε να ζητήσει ο ίδιος από την τεχνική υποστήριξη να το ξανασηκώσει όσο έπαιζε. Στο ενδιάμεσο επίσης, o ντράμερ των Om έπεσε από την θέση του ενώ τελείωνε ένα ακόμη γύρισμα. Θεώρησε τα ντραμς υπεύθυνα για αυτή την πτώση και πέταξε το σκαμπό πάνω τους. Για φινάλε, ενώ αρχίζουν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς καίγεται ένας από τους ενισχυτές μπάσου. O Al αφήνει το μπάσο και πάει να δει τι έχει, ζητώντας από την τεχνική υποστήριξη κατσαβίδι (!). Κατσαβίδι δεν βρέθηκε, βρέθηκε όμως άλλος ενισχυτής μπάσου και αφού οι Om έδωσαν οδηγίες στον ηχολήπτη για το πώς να τον ρυθμίσει, αποτελείωσαν το live.
Ειδικότερα τα συμβάντα κατά την διάρκεια του live των Om, δημιούργησαν μικρές "κοιλιές", σαν να βεβηλώθηκε η ιεροτελεστία που είναι συνήθως οι εμφανίσεις τους. Χωρίς να μειώσουν την όλη εμπειρία της βραδιάς σημαντικά, άφησαν μικρά ενοχλητικά στίγματα και προβληματισμούς για το ελληνικό σύστημα διοργανωτές-κοινό-χώροι.
