One Hour Before the Trip

Βράδυ Παρασκευής και ενώ οι τρόποι διαφυγής ήταν ήδη δεδομένοι, την τελευταία στιγμή πήρε το αυτί μου για κάποιο live που θα γινόταν στο Bios, με πρωταγωνιστές μια post rock μπάντα. Στην αρχή οι αντιδράσεις μου ήταν έντονα αρνητικές στο να επιστρέψω σε έναν κλειστό χώρο με ελλιπή κλιματισμό, όπου λίγες ημέρες πιο πριν, άνθρωποι κάτω από συνθήκες σαρδελοποίησης λιποθυμούσαν στα πόδια μου, κατά τη διάρκεια του live του Peter Murphy. Ευνόητο είναι να δυσανασχετείς με τέτοιους υποτυπώδεις συναυλιακούς χώρους, που αν πρόσεξα καλά, δεν διαθέτουν ούτε καν τη στοιχειώδη ηχομόνωση και που στο τέλος της συναυλίας ο ιδρώτας σου έχει δημιουργήσει μια ξενόφερτη ευάρεστη οσμή, ύστερα από την ανάμειξη του με τόσους άλλους... Ευτυχώς όμως, γιατί οι εκλεκτοί της βραδιάς ήμασταν λίγοι, έχοντας έτσι την πολυτέλεια (;) του ν' αναπνέουμε και να κινούμαστε ελεύθερα, απολαμβάνοντας κάτω από ανθρώπινες συνθήκες τη συναυλία.

Και έπειτα Ελληνική post rock; Χμμμ... Για πολλούς αποτελούσε και αποτελεί αγαπημένο κίνημα (μεταξύ αυτών και του γράφοντος), και αυτό επειδή μπόρεσε ν'αλλάξει τα μουσικά δρώμενα στην εναλλακτική ροκ σκηνή, εκεί γύρω στα μέσα του '90, με τη δημιουργία μιας πιο εγκεφαλικής, ταξιδιάρικης μουσικής, συνήθως ορχηστρικής. Για μια ακόμη φορά θα πω το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από την καθοδική πορεία που έχει πάρει το είδος και πιο συγκεκριμένα τα γκρουπ που φαίνεται να ξεπηδούν ασταμάτητα, σαν τα κινέζικα μαγαζιά της γειτονιάς (!), αναμασώντας δυστυχώς τα ίδια.

Μέχρι εκεί όμως, γιατί κάθε φορά που φαίνεται να με πιάνουν οι πεσιμιστικές μου τάσεις, όλο και κάτι θα γίνεται που θα μου θυμίζει ότι πάντα υπάρχει και η ελπίδα στη ζωή, που θα με κάνει να αναθεωρώ τις καταστάσεις. Φωτεινή εξαίρεση στην εγχώρια post rock σκηνή, είναι οι One Hour Before the Trip. Και δεν είναι λίγοι οι λόγοι που θα έκαναν το γκρουπ να καταταγεί κάτω από τη μετά-ροκ ταμπέλα. Πρώτα απ'όλα, είναι το μεγάλο και επιβλητικό όνομα του συγκροτήματος, εμπνευσμένο από τις οδηγίες χρήσης μιας δραμαμίνης, να θυμίζει τίτλο ποιητικής συλλογής. Δεύτερον, είναι η αποκλειστικά ορχηστρική μουσική τους, τρίτον, το δοξάρι στη κιθάρα και τέλος... το μαλλί του κιθαρίστα, ίδιο με αυτό του Efrim από τους καθοδηγητές στο είδος, Godspeed You! Black Emperor.

Με διακριτική σκηνική παρουσία, οι One Ηour Βefore the Τrip αρκέστηκαν στο να παίξουν ατμοσφαιρική μουσική, χωρίς να επιδιώξουν οποιαδήποτε επαφή με το κοινό. Μας ήταν όμως αρκετό, μόνο και μόνο το γεγονός ότι τα παιδιά μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα είχαν καταφέρει να χτίσουν την πιο επιθυμητή γέφυρα μεταξύ των Godspeed You! Black Emperor, των Mogwai και των Silver Mt. Zion. Με πραγματικά δουλεμένες τις επιρροές τους, μπορούσαν με μαγικό τρόπο να ακροβατούν μεταξύ του θορύβου και της ησυχίας, δημιουργώντας συγχρόνως την αίσθηση ότι όλα περνούν αργά, μα σύντομα μπορούν ν'αλλάξουν την ταχύτητά τους. Όλες αυτές οι διακυμάνσεις στην ένταση και τις διαθέσεις, σου προκαλούσαν ένα ρίγος που δεν περίμενες ποτέ ότι θα βιώσεις από ένα γκρουπ που είναι κοντά στο να ηχογραφήσει το πρώτο του demo. Θετικό, ήταν επίσης και το γεγονός ότι οι κιθάρες δεν είχαν την τάση να γεμίζουν τον ήχο τους με ανεξέλεγκτες, γεμάτες βαβούρα παραμορφώσεις, που θα κατέληγαν στο να καλύπτουν οτιδήποτε άλλο, όπως συνηθίζουν να κάνουν πολλοί συνάδελφοί τους τελευταία (βλέπε Mogwai). Ούτε βέβαια σ'έκαναν να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκες εκεί, από τις απέραντες και υποτονικές συνθέσεις. Η μουσική τους, κυρίως μινιμαλιστική, σε λύτρωνε με τον επερχόμενο τρόπο κορύφωσης και ύστερα πάλι απ'την αρχή. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι πολλές μελωδίες, ιδιαίτερα από τους GY!BE ακούστηκαν αρκετά οικίες στ'αυτιά μου, ενώ επίσης φαινόταν σε μερικά σημεία επιτακτική η ανάγκη για δυνατότερα κιθαριστικά ριφάκια, ώστε να δώσουν την απαραίτητη ορμή και στον ντράμερ.

Αν και ο χρόνος θα δείξει τί θα επακολουθήσει, τα παιδιά δείχνουν προς το παρόν να είναι αποφασισμένα και κυρίως φαίνεται να έχουν το πάθος, προκειμένου να μας κάνουν ν'αρχίσουμε τις περιπλανήσεις μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.

Όσες δραμαμίνες και αν μας δώσετε One Ηour Βefore the Τrip, εμείς θα συνεχίσουμε να ζαλιζόμαστε...