ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ : Στην παγίδα της αισιοδοξίας

Ως παραδοσιακοί έλληνες θεατές / ακροατές, για άλλη μια φορά ξεπεράσαμε την ώρα έναρξης της συναυλίας και φτάσαμε καθυστερημένα (αλλά με καλή δικαιολογία!) στο club του Μύλου. Στη σκηνή είχε ήδη ανέβει το support group της βραδιάς, οι «Μέντα», ο χρόνος που είχαμε πλέον στη διάθεση μας για να τους παρακολουθήσουμε δεν μας επέτρεψε να σχηματίσουμε ολοκληρωμένη άποψη, οπότε επιφυλασσόμαστε για την επόμενη φορά!

Λίγα λεπτά αργότερα η σκηνή γέμισε κόσμο! Δύο ηλεκτρικές κιθάρες, φωνή και ακουστική κιθάρα από το θηλυκό μέλος του group, πλήκτρα και φυσικά, μπάσο, τύμπανα. Δηλαδή έξι συνολικά μουσικοί, να κρατούν τα νήματα που 'πλέκουν' την Ονειροπαγίδα, και εμείς, πάντα επιρρεπείς στις μελωδικές προκλήσεις, έτοιμοι να πιαστούμε ανάμεσα σε λόγια και ήχους.
Πριν ακόμα ειπωθεί η 'καλησπέρα', το σχήμα ξεκίνησε με ένα αγχολυτικό μουσικό θέμα που το συνόδευαν διακριτικά φωνητικά. Αμέσως μετά το καλωσόρισμα, να και οι πρώτοι στίχοι '...η μουσική θα υπάρχει στη γη όσο εγώ θα σου τραγουδώ...' Αισιόδοξο και ρομαντικό. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτή η αισιοδοξία που χαρακτηρίζει το ύφος του συγκεκριμένου group είναι ένα από τα σημεία που -εκτός του ότι θαυμάζω ιδιαίτερα- τους έχει κατατάξει στο μυαλό μου σαν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ελληνόφωνα σχήματα.
Αυτόν το θετικό τρόπο 'σκέψης' ακολουθήσαμε και στη συνέχεια και υπό την καθοδήγηση των Ονειροπαγίδα αναζητήσαμε 'καλύτερες μέρες'. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους, μας παρέσυρε με τη μελωδία του και ενώ βρεθήκαμε να κοιτάζουμε στο ίδιο σημείο, κάπου εκεί στην γεμάτη χρώματα σκηνή, δεν βλέπαμε την ίδια εικόνα! Τα νοερά ταξίδια που μπορεί να προκαλέσει η μουσική οδηγούν τον καθένα σε διαφορετικά τοπία, να βλέπει τις δικές του εικόνες. Γεγονός που μάλλον έγινε αντιληπτό από τους μουσικούς αφού το δυνατό και ρυθμικό τραγούδι που ακολούθησε έλεγε κάπου στους στίχους του '...θα 'σαι κάπου αλλού'!

Η 'φιλική συμβουλή' «μη σταματάς να χαμογελάς», με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, είναι όντως τόσο απλό! Τόσο απλό είναι επίσης και το να βρεθείς ξαφνικά σε μια καλοκαιρινή νύχτα! Ήταν ένα από τα «Μικρά μυστικά» (τον δεύτερο δίσκο) των Ονειροπαγίδα. Λίγο πριν το τέλος της 'επίσημης' διάρκειας της συναυλίας, ακούσαμε ένα τραγούδι που αδυνατώ να θυμηθώ τους στίχους -κατά συνέπεια και τον τίτλο του- γιατί εκτός του ότι το άκουγα για πρώτη φορά, μου προξένησε ενδιαφέρον η φοβερά ρυθμική μουσική του.
Για το encore, οι Ονειροπαγίδα, μας είχαν κρατήσει, ίσως το πιο αγαπημένο στο κοινό τραγούδι τους. «Θυμάμαι κάθε εποχή» και ήταν ότι καλύτερο για να μας 'βάλει' στο κλίμα της εποχής '...την άνοιξη όλα είναι τόσο ωραία'. Ένα από τα τελευταία κομμάτια της βραδιάς, αν και ...οικολογικού περιεχομένου, υστερούσε κατά πολύ ερμηνευτικά. Και κάπου εδώ μου έρχονται συνειρμικά και τα αρνητικά στοιχεία του συγκεκριμένου live, γιατί υπήρχαν και τέτοια!
Πρώτη, καλοπροαίρετη πάντα, παρατήρηση είναι ότι για κάποιο λόγο 'χανόντουσαν' σε πολλά σημεία, λόγια από τα περισσότερα τραγούδια. Γι αυτό πιθανόν να φταίει και ο ήχος. Όσο για τη φωνή του σχήματος, αν και συμπαθέστατη, πιστεύω πως δεν έχει δέσει απόλυτα ακόμα με το υλικό, ειδικά με το παλιότερο.
Τα τραγούδια στο σύνολό τους δροσερά και αισιόδοξα, όπως προανέφερα, όμως αν και θετικό το να είναι φανερή η ταυτότητα του δημιουργού, είναι επίσης καλό να υπάρχουν ανάμεσα σ' αυτά και κάποια στοιχεία που θα τα κάνουν να διαφοροποιούνται μεταξύ τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτά τα στοιχεία λείπουν από όλα τα τραγούδια του group, λείπουν όμως από αρκετά. Κι είναι αυτά που ως τώρα μένουν στην αφάνεια. Ομολογώ πως από ένα σχήμα με τρεις καλές δισκογραφικές δουλειές, περίμενα μια καλύτερη ζωντανή εμφάνιση. Ίσως να μην ήταν και η πιο αντιπροσωπευτική τους.
Παρ' όλα αυτά δεν άφησαν κανένα πικρό συναίσθημα πίσω τους. Ήταν μια όμορφη, μελωδική βραδιά. Με την 'φρεσκάδα' του καινούργιου ήχου...

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το επίσημο site του group.