Open Air Festival : Sun of Nothing, Rotting Christ, Type O Negative, Paradise Lost
Αν εξαιρέσεις την αρκετά μεγάλη απόσταση που έπρεπε να διασχίσει όποιος έφτανε με μέσα μαζικής μεταφοράς στο συναυλιακό χώρο, έχουμε να μιλήσουμε για μία από τις καλύτερες διοργανώσεις που έχουν περάσει ποτέ από τη χώρα μας. Απλός, φιλικός έλεγχος εισιτηρίων, σε αντίθεση με το κλασικό: "Πάμε παιδιά, πάμε" (όλοι στριμωγμένοι σαν τα γίδια). Άπειρες επιλογές από πού θες να δεις την αγαπημένη σου μπάντα, στην πρώτη γραμμή κάνοντας headbanging, στη μέση του πλήθους, αραχτός στο γκαζόν (ό,τι απέμεινε τέλος πάντων) κάνοντας πικ-νικ ή τέλος στις αναπαυτικότατες κερκίδες που δεν βρίσκονταν 10km μακριά. Όπως και να το δεις, αυτή ήταν από τις πιο άνετες συναυλίες που είδαμε εδώ και καιρό. Μιας και ακόμη και να ήθελες να δεις μόνον ένα σχήμα όρθιος μπροστά και μετά να ξαναγυρίσεις στις θέσεις σου, είχες την άνεση να το κάνεις. Τέλος, όπως τόνισε ο Αντώνης, πολύ άνετη πρόσβαση στα μπαρ. Α, ναι παιδιά και κανονικές τουαλέτες και ξεκλείδωτες όχι όπως στις χημικές κάποιου άλλου "μεγάλου" φεστιβάλ που την πρώτη μέρα είχαν τις μισές κλειδωμένες. Απολαύσαμε λοιπόν την κληρονομιά των ολυμπιακών μια φορά να δουλεύει για μας.
Τους Sun of Nothing ήθελα αρκετά να τους δω. Τους είχα χάσει κάνα δύο φορές ως support στο Αν και έτσι το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο. Όπως και για 100-200 άλλους που άκουγαν τα ουρλιαχτά του τραγουδιστή για αρκετή ώρα. Δεν μπορώ να πω ότι με άφησε ευχαριστημένο η εμφάνισή τους, όχι επειδή όπως έλεγαν οι γύρω "σκούζουν" κ.λπ., σέβομαι κάθε μορφή έκφρασης, απλά δεν πιστεύω ότι είναι οι εκπρόσωποι του ήχου της Neurot Recordings στη χώρα μας. Να σημειώσω εδώ ότι είδα περίπου το μισό set τους λόγω της ώρας άφιξής μας στο χώρο.
Κάποια σχόλια ακούστηκαν στις κερκίδες μετά το πέμπτο-έκτο "Ευχαριστούμε Αθήνα!" του Σάκη (τραγουδιστή των Rotting Christ). Δεν νομίζω ότι το έκανε για να τονίσει κάποια σημασία της πόλης ή περιοχής, ήταν απλά ένα τυπικό "Thank You Berlin, Reykjavik, Sao Paolo" που θα έλεγε σε οποιαδήποτε συναυλία στο εξωτερικό. Με το είδος που παίζουν οι Rotting Christ δεν είναι αρκετοί φίλοι, παρόλα αυτά οι φαν τους ήταν εκεί. Το όλο συγκρότημα πλέον είναι κάπως πιο επαγγελματικό, μετράει και μερικά χρόνια στην πλάτη του. Όπως και να' χει πάντως είναι ιδιαίτερα αξιόλογο και στάθηκε αντάξιο των ξένων συμμετεχόντων. Αναμενόμενος ο χαμός στο "King of The Stellar War" (άτομα στις κερκίδες είχαν σηκωθεί όρθια) καθώς και μια παρουσίαση κομματιών από τον τελευταίο τους δίσκο "Theogonia" ("Xaoeteneto", "Nemecic"). Παρέμειναν στη σκηνή για περίπου μία ώρα.
Ενώ οι Rotting Christ ακόμη έπαιζαν, την προσοχή του κοινού την είχε τραβήξει ένας τύπος που κυκλοφορούσε με μ' ένα μαυροπράσινο σωβρακάκι παρέα με τον Josh Silver των Type O Negative. Αν κάποιος κοίταζε το merchandise των προηγουμένων θα έβλεπε ότι το σωβρακάκι διατειθόταν προς πώληση. Με το πρώτο σκοτάδι, επίσης, είδαμε τον εν λόγω κύριο να παίρνει τη θέση του ως ηχολήπτης του σχήματος. Έτσι πήραμε και εμείς τη δική μας, αναμένοντας τον Peter Steele ν' ανέβει στη σκηνή. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα τους βλέπαμε μετά το 1999, μεγάλη περίοδος αποχής από ένα τόσο αγαπητό σχήμα. Τουλάχιστον το τελευταίο άλμπουμ είναι ιδιαίτερα αξιόλογο οπότε δεν περιμέναμε ν' απογοητευθούμε. Τελικά, οι μόνες μας απογοητεύσεις ήταν δύο, ότι δεν φόραγε την αλυσίδα γύρω από το μπάσο του και ότι δεν έπαιξαν το "My Girlfriends Girlfriend" και το "I Know You're Fucking Someone Else". Όλο το υπόλοιπο χρειάζεται τουλάχιστον μία ακόμη δική του παράγραφο.
Όπως και το '99, έτσι και τώρα, το σχήμα δεν έπαιξε έτσι ξερά τα τραγούδια του. Αυτό που είδαμε ήταν ένα μουσικό medley με riffs από διάφορα κομμάτια τους, μέσα στα οποία προσάρμοσαν κάποια λίγο πιο ακέραια. Μερικά από αυτά ήταν τα We Hate Everyone, Profits of Doom και Anesthesia. Στο σχεδόν δίωρο σετ τους, η χαλαρότητα και τα αστεία του Peter Steele ήταν μεγαλύτεροι πρωταγωνιστές από τη μουσική κατά περιόδους. Αυτό δεν ενόχλησε κανέναν, μιας και στις σκληρές στιγμές των κομματιών τους είχες την άνεση να ξεδώσεις με το παραπάνω. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που φώναζαν για το Black No.1, οι οποίοι δεν έμειναν παραπονεμένοι μιας και παίχτηκε στο encore μετά από ένα ποτ-πουρί (πως σιχαίνομαι αυτήν τη λέξη που μπλέκει τα φυτά με τη μουσική) κλασικών ριφ από μπάντες τύπου Jethro Tull και Black Sabbath. Στο τέλος λοιπόν άκουγες αρκετό κόσμο να τραγουδάει και να χτυπιέται πιο έντονα απ' ό,τι στη διάρκεια της συναυλίας. Λογικό, αν σκεφτείς τη φύση της μουσικής των Type O Negative και το γεγονός ότι δεν έπαιξαν σύντομα χιτ. Προσωπικά, τα Love You To Death και Christian Woman ήταν τα κομμάτια που απόλαυσα περισσότερο από την ουσιαστικά καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τα υπόλοιπα σχήματα.
Παρά το γεγονός του ότι οι Paradise Lost για μας είναι κάτι αντίστοιχο των Cult, όπου αλλάζουν μουσικό ύφος ανάλογα με τις προσταγές του καιρού, μεγάλο μέρος του κοινού είχε έρθει για αυτούς. Είχαμε λοιπόν αρκετό κόσμο από κάτω να διασκεδάζει και να περνάει καλά, παρά το γεγονός του ότι το όλο σχήμα και οι ατάκες του τραγουδιστή ήταν κάπως μονότονες. Σαν παρουσία σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη της βραδιάς, σαν headliners όμως ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογοι και μοίρασαν μουσική ευχαρίστηση στους θαυμαστές τους και από τις δύο περιόδους με κομμάτια όπως το "So much is lost" και το "Gothic". Λογικά θα τους ξαναδούμε κάπου σύντομα (προσωπικά ήταν η τρίτη φορά μετά του 1996 εδώ και του 2002 στο Λονδίνο), μιας και οι καλοί επαγγελματίες χωράνε παντού.
Περισσότερες φωτογραφίες από όλα τα σχήματα θα βρείτε εδώ.
Φωτογραφίες: Anna Kweskin
