Open Jazz Σάκης Παπαδημητρίου
Ο άνθρωπος που συνεχίζει να γράφει 'τζαζ ιστορίες και ανησυχίες'. Σε βιβλία, σε δίσκους και φυσικά επί σκηνής. Του Κώστα Καρδερίνη
Πολλαπλή έκπληξη η εκκίνηση του 2ου Open Jazz Festival, στο πλαίσιο των Δημητρίων. Τη φετινή διοργάνωση άνοιξε πανηγυρικά ο αειθαλής [81 ετών!!!] Σάκης Παπαδημητρίου με το σόλο πιάνο του. Ένα πρώτο ξάφνιασμα ήταν σίγουρα η ακουστική της αίθουσας. Εξαίρετη και μάλιστα ακουστικά μελετημένη και εργονομικά σχεδιασμένη, αν συνυπολογίσουμε ότι το πιάνο του Σάκη ακουγόταν «καμπάνα» με ελάχιστη ή χωρίς καθόλου ενίσχυση, σύμφωνα με τις οδηγίες του ιδίου προς τους τεχνικούς ήχου.
Δεύτερο ξάφνιασμα η ακμαιότητα και η διαύγεια του μουσικού αυτοσχεδιαστή, παρά τις [φευγαλέες ευτυχώς και περαστικές όπως αποδείχθηκε] περιπέτειες που βίωσε τον τελευταίο χρόνο. Μας μίλησε για τη θητεία του στο Ναυτικό, ενθυμούμενος ότι έκανε τρεις βάρδιες εβδομαδιαία στον ναύσταθμο που βρίσκεται φόρα απέναντι από την αίθουσα της αποψινής συναυλίας και μετά κοιμόταν στον θάλαμο που βρισκόταν παραπλεύρως του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Κι όλοι νόμιζαν τότε ότι είναι ένστολος λιμενικός.
Μας θύμισε ότι εδώ, σ’ αυτές τις αίθουσες, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ [2018] η πολύ σπουδαία ταινία-αφιέρωμα στον ελεύθερο τζαζ αυτοσχεδιασμό [in Situ] των Άκη Κερσανίδη και Χρύσας Τζελέπη, ένα οδοιπορικό ανά τον κόσμο του αυτοσχεδιασμού με προέκταση στο σήμερα και το αύριο του μουσικού αυτού «κινήματος». Κάνοντας ο ίδιος παρουσίαση των κομματιών του, μας πρόσφερε αποστάγματα σοφίας προσωπικής [Καθώς μεγαλώνουμε, τέχνη και ζωή γίνονται ένα (Μπρακ)], φιλοσοφίας ζωής [Ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ὡυτή (Ηράκλειτος)], έμπνευσης συγκλονιστικής [...εμάς φρένας δονούσα (εις Μούσαν)].
Οι μουσικές συνθέσεις του και το ερωτικό αγκάλιασμα του πιάνου κατάφεραν να μαλακώσουν τον ήχο του οργάνου [που στην πρόβα του είχε φανεί «κάπως σκληρός»] και μας χάρισαν απανωτές εκρήξεις ευδαιμονίας και αγαλλίασης. Οι αναφορές του σε αγαπημένες ανά τις εποχές μορφές [Erik Satie / John Cage που ξεθέωσε πιανίστες και εκτέλεσε 840 επαναλήψεις της μουσικής-φράσης-έργου του πρώτου, Steve Lacy / Georges Braque, Samuel Beckett] μετασχηματίστηκαν σε ταξιδιάρικες «φαντασίες» που μας απογείωσαν νοερά και μέχρι ενθουσιασμού. Το κλείσιμο με το απόσπασμα από την Λούλου [το θέμα του δρόμου], παιγμένο με περισσότερη ένταση ήταν ιδανικό φινάλε.
Υπάρχουν και δυο καλά νέα που ευαγγελίζονται τη λαμπρή συνέχεια. Πρώτον ο Σάκης έχει προσκληθεί σε μεταμοντέρνο φεστιβάλ πιάνου της Στοκχόλμης [MonoPiano] με αφορμή τον δίσκο του Piano Voices [ToPikap records], στο οποίο θα ταξιδέψει του χρόνου. Δεύτερον το ιστορικό και θρυλικό του πιάνο, που βρισκόταν σε αποθήκη τα τελευταία 6 χρόνια, θα φιλοξενηθεί στον νέο υπόγειο μουσικό συναυλιακό χώρο που ετοίμασε η πολυχώρος κολεκτίβα Το Πικάπ [To Pikap Kato].
