Death whispered a lullaby
Σάββατο 11 Απριλίου, βρέθηκα στην Αποθήκη του Μύλου με αρκετό κόσμο ακόμη περιμένοντας να δω live τους Opeth. 9.15 περίπου η ώρα και, αν και νωρίς ακόμη, τα φώτα σβήνουν. Μεγάλοι προβολείς ανάβουν και το συγκρότημα βγαίνει στη σκηνή. Για δυόμισι ώρες επρόκειτο να τραγουδήσουν οι heavy metal-άδες για το κοινό τους και το έκαναν!
Πώς ήταν η συναυλία; Τα συναισθήματα που προέκυψαν ήταν ανάμεικτα. Από τη μια πλευρά, οι Σουηδοί προσέφεραν ένα από τα καλύτερά τους live, εξαιρετική μουσική, πολύ καλή φωνή, και διακριτική σκληρότητα για τους fan του είδους. Από την άλλη, το κοινό δεν ήταν τόσο θερμό όσο θα περίμενε κανείς. Φυσικά, το είδος της μουσικής των Opeth δεν ευνοεί ακρότητες, πολλά ουρλιαχτά και «χτυπήματα», όπως μας έχουν συνηθίσει άλλα metal συγκροτήματα. Κάτι τέτοιο, όμως, δε δικαιολογεί το άτονο χειροκρότημα, το κάλεσμα στη σκηνή –ξανά μετά το τέλος του live-του συγκροτήματος από μια μικρή, σχεδόν ελάχιστη μερίδα ατόμων.
Κατά τη γνώμη μου, όλη αυτή η υποτονικότητα οφειλόταν στο γεγονός ότι το συγκρότημα δεν ανταποκρίθηκε με ιδιαίτερη θέρμη στις «παραγγελιές» των fan. Δηλαδή, έμεινε τόσο αυστηρά προσκολλημένο στο πρόγραμμα που επρόκειτο να ακολουθήσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάθε φορά που το κοινό ζητούσε επίμονα κάποιο τραγούδι να το ακούει μονάχα στο refrain του ή στα δυο πρώτα του λεπτά. Κάτι τέτοιο απογοήτευσε-λογικά κατά την προσωπική μου άποψη- τους fan, οι οποίοι αρκέστηκαν σε μια σύντομη ακρόαση των αγαπημένων τους κομματιών.
Όσον αφορά το «περιτύλιγμα» της συναυλίας, αυτό ήταν όπως ακριβώς έπρεπε να είναι. Κατεβασμένα κεφάλια, ανακατεμένα μαλλιά, «χειρονομίες του διαβόλου» και βωμολοχίες. Ο ίδιος ο τραγουδιστής άλλωστε αφιέρωσε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του live αφηγούμενος στο κοινό προσωπικές του εμπειρίες από την Ελλάδα (και όχι μόνο) σε σκληρή γλώσσα, προκαλώντας άφθονο γέλιο.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια αρκετά καλή συναυλία, όσον αφορά τη μουσική και την ποιότητά της. Έλειπε όμως η ζωντάνια και το αίμα που μόνο το κοινό μπορεί να προσδώσει σ’ ένα live. Λοιπόν, « Η υπόσχεση τους εκπληρώθηκε», όμως, « η καρδιά τους δεν ανήκε στο κοινό» ( «My promise is made, but my heart is thine»- Face of Melinda)