Ωραίες ημέρες

Θα βάλω τίτλο "ωραίες ημέρες", και αφού ξεπεράσω το ψάρωμα από το site των Broken Seals θα ξεκινήσω μ΄ αυτούς...

Broken Seals, Πέμπτη 15/02/07 στο
"Το Θυμωμένο Πορτραίτο, Που και Που Road Movie Και τις Κυριακές Τίποτα"
Γιάννενα
Είχα την αίσθηση ότι κάτι είχα ακούσει, πλέον είναι τόσο πιο έντονη η εντύπωση από το live που δεν έχει σημασία... Επιτέλους frontman, κανονικός frontman (George Λαζαρίδης), σε διαρκή ακρόαση και συναλλαγή με αυτά που παίζει και τραγουδάει, που του αρέσει που παίζει κιθάρα και τραγουδάει αυτά που γράφει (αυτή είναι η αίσθηση...), που του αρέσει που τα παίζει μ' αυτούς που τα παίζει, που τους αρέσει που παίζουν μαζί και για αυτό άλλωστε και παίζουν... Άλλωστε, υπάρχει καλύτερος λόγος για να παίζεις σ΄ ένα συγκρότημα...;

Επιτέλους, κιθαρίστας (Πάνος Παπάζογλου) που ακόμη κι όταν σολάρει δεν - μου - θυμίζει - τύπους - με - μουστάκια - και - τρίχες, ιδιοκτήτες - πλέον - καντίνας - στα - highways - του - Texas - του - Bush - που - μερακλώνουν - και - με - Lynyrd Skynyrd... Επιτέλους, μπασίστρια (Jo Τζιατζοπούλου) με όσο attitude χρειάζεται..., και ωραίο ντράιβ παρεμπιπτόντως. Πιανίστας (Χρήστος Παππάς) και drummer (Λάζαρος Πλιάμπας) χάνουν σε στιγμιότυπα, καθότι καθιστοί, η αλήθεια είναι όμως ότι είναι καθοριστικοί στον ήχο των Broken Seals... Τον ήχο...: για πολύ ώρα είχα κολλήσει στο "...να πώς θα έπρεπε να παίζουν οι Black Heart Procession για να μ' αρέσουν", για κάποια άλλη "ότι τους αξίζει support στους Firewater (του Tod A)" - και αυτά (αν με ρωτάτε) είναι μεγάλα κομπλιμέντα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Αγνοώ αν έχω πράγματι δίκιο (και όσον αφορά τα προηγούμενα), υπάρχει όμως ένα διονυσιακό στοιχείο, στον ήχο;..., στην εικόνα τους στην σκηνή;..., σε όλα

μάλλον που με κάνει να έχω την αίσθηση ότι αν βρεθούν σε λίγο περισσότερο και κάπως εκδηλωτικότερο κοινό και με λίγο καλύτερο ήχο (απουσίαζε ο ηχολήπτης τους Γιώργος Κωστόπουλος) είναι ικανοί όχι μόνο να σε "ταξιδέψουν", όπως κατά βάση έγινε εκείνο το βράδυ, αλλά και να τινάξουν το όποιο μπαρ-κλαμπ-θέατρο-γήπεδο-στάδιο-ΣΥΜΠΑΝ ολόκληρο στον αέρα (...κι ο Πάνος να επιχαίρει πάνω από τα ερείπια, τραγουδώντας το "When I burn this place down"). Ιδανική homeband λοιπόν, για όποιο live-άδικο εκτιμά το απρόβλεπτο των θαμώνων του (-αλήθεια υπάρχουν τέτοι-α/οι από όλες τις μεριές...). Μικροί Θεοί (όλοι μαζί ...) και η Jo μια Θεότητα μόνη της. Θέλω πραγματικά να ακούσω το δίσκο τους (Olon Music - 2005) - (το Bound by Fear που μόλις κατέβηκε συναινεί ασυναίσθητα, αλλά με τρόπο απόλυτο). Συνεχίζουν να παίζουν σε Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Καβάλα αν θυμάμαι καλά, κρίμα να μην τους δείτε.

Ντίνος Σαδίκης, Παρασκευή 16/02/07 στο
"Το Θυμωμένο Πορτραίτο, Που και Που Road Movie Και τις Κυριακές Τίποτα"
Γιάννενα
Έχω ξαναδεί τον Σαδίκη δυο φορές, η πρώτη σε μια συναυλία στήριξης σε Τυφλά Άτομα σε κάποια αποθήκη στο Λιμάνι της Θεσ/νικης και η δεύτερη ως support του Terry Lee Hale, πάλι στην Θεσ/νικη, στον Μύλο. Οι "εντυπώσεις" (άστοχη λέξη... - αλλά δεν είναι εκεί το ζητούμενο) από αυτές είναι ακόμη τόσο έντονες που στιγμιότυπά τους μπορώ να τα "διηγηθώ" (άστοχη λέξη... - αλλά...) ως στιγμές ευτυχίας. ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
Δεν ήθελα/μπορούσα/ενδιαφερόμουν να προβλέψω πώς και τι θα ακούσω στο soundcheck, μετά από λίγο έφυγα - ...με τη σιγουριά ότι μια χαρά θα ήταν το βράδυ... Και δυο και τρεις και όσες θέλω... Έχω την αίσθηση ότι ο Ντίνος είναι τυχερός άνθρωπος, γιατί του αξίζουν απόλυτα αυτοί οι τύποι με τους οποίους παίζει. Τυχερός, γιατί παίρνω όρκο ότι είναι φαν του, τόσο που δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν ποτέ να "ξεπέσει". Γιατί απλά δεν θα αντέξουν ότι συντέλεσαν σ' αυτό κι ίδιοι. Και για αυτό είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα - γιατί όταν αγαπάς κάποιον θες κι αυτός να πάρει από εσένα. Είναι απίστευτο το αλισβερίσι αυτών των τύπων με τον Σαδίκη και τα τραγούδια, έχω την πίστη, κι ας γίνω λίγο στενάχωρος, ότι όποιο μέλος των Εν Πλω και αν σταθεί απέναντί τους αποκλείεται να μην του αρέσουν, όχι για το πώς παίζουν τα Εν Πλω, αλλά για το τι έχει καταφέρει ο φίλος τους με αυτό το group που στους περισσότερους ρίχνει κάμποσα χρονάκια ηλικιακά, πώς συνδιαλέγεται και αυτός κι αυτοί με πράγματα που 'χει γράψει και τραγουδήσει 15-20 χρόνια πριν, ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ όμως από αυτά τα 30 πάνω κάτω τραγούδια - γιατί αυτό είναι

το φυσικό. Θα ήθελα πολύ να ακούσω το 424, (...κάποια στιγμή ίσως πρέπει να του το αφιερώσω του Μένιου), αλλά έχω την αίσθηση ότι θα ήταν τόσο άστοχη επιλογή, όσο και καθένα από τα υπόλοιπα που δεν έπαιξαν... Και τι έπαιξαν; Το "Σπασμένο Κέρμα", τόσο γυμνό και ηλεκτρισμένο και την "Θάλασσα", τόσο μουντά και ασυγκέντρωτα και φουρτουνιασμένα, που δίνουν άλλες διαστάσεις στο πλούσιο κι ευθύβολο "Κέρμα" και στην τέλεια εξυφασμένη /εξιστορημένη ηχητικά, αλλά ανάστατη, "Θάλασσα" του "Γέλιου των Πολλών" - τέτοιες όμως που χαίρεσαι που τις άκουσες. Τον "Χορό" και τα Μυγάκια, τόσο μανιασμένα (και ενάντια σε θεούς και δαίμονες το πρώτο) και το "90-60-90", τόσο avant-something που δίνουν..., κ.τ.λ., κ.τ.λ., κ.τ.λ., - τέτοιες όμως που χαίρεσαι που τις άκουσες... Δεν έχει νόημα να συνεχίσω έτσι... - καταλήγω ότι τα τραγούδια του Σαδίκη με έναν (όχι-και-τόσο-) μυστήριο τρόπο μεγαλώνουν μέσα μου, και αυτό δεν είναι άσχετο με το πώς τα ακούω κάθε φορά - συμπεριλαμβανομένων και των όποιων -λίγων γαμώτο- φορών έχει συμβεί live... Μπορεί να φαίνεται έως και ανιαρό, αν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι τέτοιο για έναν μουσικό που την 1η φορά που τον είδα live ήταν με τρεις ακουστικές - (πολλά διπλά) φωνητικά - ηλ. βιολί και λίγα τύμπανα (Φάμελος, Μπαντούκ, Σιώτας, Σαδίκης) και τη δεύτερη με κάποιους "νεαρούς" με κάτι περίεργα όργανα (κρουστά, πνευστά, έγχορδα και... αυτοί ξέρουν ποια και τι...).
Νομίζω ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, αυτοί οι "νεαροί" είναι και τώρα στην μπάντα, η οποία με τύμπανα (Λάζαρος Πλιάμπας), δυο κιθάρες (Dani Joss και Πάνος Παπάζογλου) κι ένα μπάσο (Χρήστος Παππάς), παίζει rock, μεγάλο rock, rock καταρακτώδες και διάστικτο από κάθε λογής εμμονές.
Εν κατακλείδι: Ήταν -όντως- τόσο όμορφα... Όποιος όμως θελήσει να "βάλει" και την κραυγή στο τέλος, ας αποφασίσει αυτός και "πώς" θα ακούγεται.

Duente, Σάββατο 17/02/2007 και Κυριακή 18/02/2007 στο
"Το Θυμωμένο Πορτραίτο, Που και Που Road Movie Και τις Κυριακές Τίποτα"
Γιάννενα
Τύμπανα (Λάζαρος Πλιάμπας), κιθάρα (Πάνος Παπάζογλου) και μπάσο (Χρήστος Παππάς), πολύ διάθεση -και υπομονή...- από μέρους τους για να περάσουν όλοι καλά, την Κυριακή που δεν ήμουν εκεί τα κατάφεραν και το τίναξαν το "...Πορτραίτο" στον αέρα, θα μπορούσαν όμως από το Σάββατο να φωνάξουν "Τα πήραμε τα Γιάννενα" και αν βρισκόταν άνθρωπος να φέρει αντίρρηση να είστε σίγουροι ότι πρόκειται για ανέραστο, αγέλαστο, αγ... κ.ο.κ. Τέσσερις κοντά ώρες από χρυσές επιτυχίες (από Clash, Smiths, Beck, Kennedys,..., μέχρι Lost Bodies και Πίσσα και Πούπουλα), χορέψτε κόσμε, διασκεδάστε, περάστε καλά... Κοιτάξτε τον Πάνο για να εμπνευστείτε, rock 'n' roll σάτυρος αυτός και η κιθάρα του, το απόλυτο machine gun, χαζέψτε την Jo που μπορεί και το κάνει (χορεύει, διασκεδάζει, περνάει καλά), ακόμη και σε συνθήκες "Όμηρος Ευστρατιάδης", αλλάξτε γνώμη για το τι σημαίνει cover band - εγώ το έκανα.
Επειδή την 2η ημέρα όλοι ομονοούν ότι ήταν ακόμη καλύτερα, ας βρεθεί κάποιος να τα εξιστορήσει... Εγώ, μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα ένα έχω να πω (και να ξαναπώ και να 'χω να θυμάμαι): Ωραίες Ημέρες.-