Right Time, Wrong Place
Τα όνειρά σου μην τα λες
γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι αφρομπιτιές
να 'ρθουν στην εξουσία
Έστω ότι ως αγνός μουσικόφιλος και εραστής του είδους θέλησες να δεις την Orchestra Baobab που έπαιξε την Κυριακή και τη Δευτέρα που μας πέρασαν στο Gazarte. Για να το επιτύχεις:
1) Διαπίστωσες ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να κλείσεις από πριν εισιτήριο, μια και η διαδικασία προπώλησης του Gazarte είναι σαν τις χειρότερες γραφειοκρατικές εμπειρίες του δημοσίου.
2) Έσκασες τουλάχιστον 35 Ευρώ. Τόσο έκανε το εισιτήριο των ορθίων (οι οποίοι όρθιοι ή είναι κυριολεκτικά κολλημένοι στον τοίχο, ή στέκονται ΠΙΣΩ από τους καλλιτέχνες).
3) Αν αποφάσισες να πάρεις τραπέζι στην 'Β ζώνη', για ν' αποφύγεις την ταλαιπωρία που περιμένει τους 'όρθιους', τότε έσκασες 45 Ευρώ. Όταν όμως μπήκες μέσα (αφού περίμενες ΣΑΡΑΝΤΑ ολόκληρα λεπτά στην ουρά) διαπίστωσες ότι τραπέζια δεν υπήρχαν -αλλά ούτε και λογική και καλή συμπεριφορά από το προσωπικό, το οποίο επιλεκτικά και με καθυστέρηση προσπαθούσε να επανορθώσει τα χωροταξικά λάθη. Εδώ να πούμε ότι Β' ζώνη ίσον ένα τραπέζι "εκεί πάνω" που κάνει τα μάρμαρα του Ηρωδείου να φαντάζουν ξαφνικά σαν άνετες σεζ λονγκ κι όπου κινδυνεύεις να πάθεις την φλεβίτιδα εκείνων που πετάνε συχνά μ' αεροπλάνο - αλλά χωρίς την προοπτική μιας πιθανής αποζημίωσης.
4) Αν θέλησες να πιεις και κάτι, τότε διαπίστωσες ότι η τιμή τού ποτού ΔΕΝ περιλαμβάνεται στα 35/45/55 Ευρώ του εισιτηρίου. Κι ότι οι τιμές των ποτών ξεκινούν από 10 Ευρώ. Τζάμπα πράμα.
5) Δεν κατάφερες να λύσεις το αίνιγμα του κοινού που γέμισε μαζικά την αίθουσα. Πάντως σίγουρα δεν είχαμε την a la μπουάτ νταλκαδορεμπετάδικη φάση του half note. Ξέρετε, εκεί που ακόμα κι αν η μπάντα τα δίνει όλα, οι κατατονικοί των πανάκριβων μπροστινών τραπεζιών καθαρίζουν τα δόντια τους με την οδοντογλυφίδα της φρουτοσαλάτας - κι αυτή είναι η μόνη κίνηση που υποδηλώνει ότι δεν έχουν πεθάνει ακόμα από μια ισχυρή δόση lexotanil. Στους Baobab όλοι σηκώθηκαν όρθιοι στο τέλος και τους αποθέωσαν, ακόμα κι άτομα που αν τα έβλεπες έξω δεν θα το πίστευες. Όχι, δεν πρόκειται για εξ-Αφρικανισμό του mainstream κοινού. Οι περισσότεροι από αυτούς πιθανότατα θα κάνουν το ίδιο κι αύριο στο Ρέμο, στο γήπεδο, στο Ηρώδειο, στην προεκλογική συγκέντρωση - όπου τους υπαγορεύει η εφημερίδα, το κανάλι ή οι συνάδελφοί τους να πάνε τέλος πάντων.
Άρα και να πούμε ότι αν οι Baobab είχαν παίξει κάπου αλλού (π.χ. στο Fuzz) θα ήταν διαφορετικά, ναι θα ήταν, αλλά όχι για το λόγο που φαίνεται εκ πρώτης όψης. Γιατί ο μέσος επισκέπτης του Gazarte απλά ΔΕ θα πήγαινε εκεί, πράγμα που δικαιώνει και τη λογική του Gazarte να τους/μας τα πάρει χοντρά. Κι επίσης επιβεβαιώνει γι' άλλη μια φορά πόσο λιγότερο κοσμοπολίτες είμαστε εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" απ' όσο θέλουμε να νομίζουμε. Γιατί πάμε κάπου όχι γιατί έτσι μας υπαγορεύει το μουσικό ένστικτο αλλά για να μας δουν και να τους δούμε, ασφαλείς από τους "άσχετους" λόγω του υψηλού εισιτηρίου. Και καθισμένοι γιατί με τέτοιες γόβες (οι γυναίκες) και τέτοια υπερτασικά προκοίλια (οι άντρες) πού να στέκεσαι τώρα... Καθισμένοι όχι σε καμιά εξέδρα ή καρέκλα, αλλά σε τραπέζι με τα παγάκια, τα μπουκάλια και τα ούλα του.
Τελεία και παύλα: για να "πιάσει" κάτι στην Ελλάδα πρέπει να έρθει στα μέτρα των εχόντων αλλά τίποτα κατεχόντων. Κάτι σαν τα Λάτιν και τα ρεμπέτικα του Νταλάρα. Ως γνωστόν πάντως, η Κόλαση δεν είμαστε ποτέ εμείς, είναι οι Γάλλοι, στη χώρα των οποίων είχα δει (χρόνια πριν) το εξής που μου θύμισε gazarte: Βραζιλιάνικο καμπαρέ στο Παρίσι γεμάτο με κυριλέδες τραπεζωμένους να τρώνε κοψίδια τα οποία έρχονται με τη σούβλα στο τραπέζι ενώ σε απόσταση αναπνοής εκτυλισσόταν τα μουσικοχορευτικά δρώμενα. Τουλάχιστον εκεί το φιλοθέαμον κοινό τρώει και το κοψίδι του - εδώ με την ίδια τιμή άντε να σου σερβίρουν κανένα μπαγιάτικο στραγαλάκι.
Το μοναδικό μπράβο να το πούμε στο gazarte γιατί 'καπάρωσε' σκηνές που έξω τρέχουν με χίλια κι εδώ αγνοούνται επιδεικτικά. Διότι δεν πρόκειται για μοναδική κίνηση αυτή με τους Βaobab. Λίαν συντόμως θα φέρουν και Alice Russell αλλά και ...Kokolo. Εγώ που φαγώθηκα να δω τους Kokolo να έρθουν, ε ας πρόσεχα. Αν χτες είδαμε την 'καλύτερη μπάντα της Αφρικής', η αφίσα ήδη προαναγγέλει τους Kokolo ως το 'καλύτερο afrobeat του πλανήτη'. Τα γνωστά παπαγαλάκια των Κυριακάτικων πολιτιστικών ενθέτων θα δημιουργήσουν το ανάλογο hype για να δούμε σε παρόμοιες γκαζάρτικες συνθήκες τους Kokolo- οπαδούς, για να μην ξεχνιόμαστε, εναλλακτικών θεωριών με motto το 'live more, consume less...with more joy and less stress''... Μάλιστα.
Υ.Γ. Τώρα τι να σας πω παραπάνω για τη μουσική; Ότι η ορχήστρα Baobab όντως δεν παίζεται επί σκηνής κι ότι το να δεις τον Attisso ζωντανά είναι μια εμπειρία που ξεπερνάει κατά πολύ τους δίσκους; Αφού ακόμα κι έτσι, πάλι καλά κάνατε που δεν πήγατε.
