Pains, Flakes & Senses
"15-6-2009: Ημέρα Εθνικής Indie Παλιγεννεσίας"
Μέρες μόνο από την εμφάνιση στο Primavera, επανατεστάρουμε τους Pains of Being Pure at Heart, προκειμένου είτε να το μετανιώσουμε οριστικά εκείνο το μίζερο 6,5άρι ή να επιβεβαιώσουμε δειλά τη ρήση περί του ότι ποτέ δεν θα γίνουν σπουδαίο συγκρότημα.
Στα των συναλλαγών πρώτα: πρόσεξε κανείς ότι αν "ρίξεις" το εισιτήριο στα 20 ευρώ, παρά το καλοκαίρι που ξεκίνησε και θέλει υπαίθρια live, παρότι είναι Δευτέρα και τα βράδια ούτε για τσιγάρα δεν πάει κανείς, παρότι έρχονται 40 ολάκερα φεστιβάλ μπροστά μας, το ψιλογεμίζεις το κατάστημα; Όποιος τυχόν το πρόσεξε ας πράξει αναλόγως και ας αφήσει τα 35άρια στην άκρη αν θέλει να επιβιώσει.
Τα 'χω δεν τα 'χω με τους Flakes είναι η τρίτη- τέταρτη φορά που τους βλέπω live και ακόμη να επικεντρωθεί κάπου το ενδιαφέρον μου. Τείνω να πιστέψω ότι η υπερβολική δράση στην σκηνική παρουσία της Yodashe, εμποδίζει πλέον υπερβολικά την ανάδειξη των ορθών θορυβικών αντιδράσεων του υπολοίπου γκρουπ. Και πόσες Karen O να χωρέσει τούτος ο κόσμος ο καλός; Με την μία και μόνη κορέστηκε, θα έλεγα εγώ...
Οι Common Sense ήρθαν από το όμορφο παρελθόν τους για να εγκατασταθούν και πάλι σε έναν ροκ κόσμο, που εσχάτως αδιαφορεί για την ομορφιά. Άνευ Αλεξόπουλου ασφαλώς, αλλά στα δικά μου αυτιά το ίδιο πειστικοί και ειλικρινείς. Ο κόσμος γύρω μίλαγε ακατάσχετα, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να απολαύσω ένα αναλοίωτα αιχμηρό και "ζόρικο" 16 ways to kill the master, έστω και άνευ ΤΩΝ πλήκτρων αυτού. Θα ήθελα ένα live τους με ακόμη περισσότερους να ασχολούμαστε μαζί τους.
Και το κυρίως πιάτο όμως φρεσκότατο, ούτε καν έχει προλάβει να χρονίσει και δείχνει να διαγράφει κάθε άλλο παρά ελλειπτικά τον κύκλο της πρόωρης αποθέωσης που οδηγεί στην συνετή αποδοχή ή στον αφανισμό. Από τον τελευταίο προς το παρόν απέχει.
Ρε, πραγματικά καθαροί, και σκάρτα αιχμηροί μόνο όποτε τους έβγαινε πραγματικά και όχι από πόζα. Μαθαίνουν τα σωστά ακόρντα την Κυριακή το βράδυ και τα φτύνουν εύμορφα την Δευτέρα το μεσημέρι. Μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας τα έχουν κάνει ολότελα δικά τους και έχουν και τον κόσμο που τους περίμενε "χρόνια" να έρθουν κατά 'δω. Μας επιφύλαξαν ένα από τα καλύτερα "κλεισίματα" των τελευταίων ετών με το Α Teenager In Love να ξεφεύγει από τους Field Mice και να ακρωτηριάζεται στα χέρια των Indigo Girls. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρξαν νέοι, ενθουσιώδεις, κάποτε δεμένοι, κάποτε όχι και επίμονα αδιάκοποι. Από εκεί και μετά έγιναν σχεδόν σπουδαίοι. Σίγουρα πιο αυθόρμητο από τους Franz του 04, το live των Pains επανιδρύει την ατόφια ελληνική indie κοινότητα, που όλοι αρνούνται, μα κάποιοι προσδοκούμε.
Παίζοντας στο απόλυτα αφοσιωμένο "εδώ" που μάλλον το έχει στη μοίρα του να μην τραβήξει για πολύ ψηλά (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια). Έδειξαν ειλικρινή έκπληξη για την αποθεωτική υποδοχή, αποδοχή και παραδοχή που τους περίμενε εντός των συνόρων μας, απογείωσαν τα καλύτερα τραγούδια τους, υποστήριξαν επαρκώς τα μέτρια, και μας αποκάλυψαν ότι η τελευταία τους "υποκλοπή" έρχεται από το ριφάκι του Friday I'm In Love, σε τόνο κατά τί βαρύτερο.
Έσπειραν τον σπόρο της επόμενης indie γενιάς ή μήπως νεκροφίλησαν τη μεταλλαγμένη ευαισθησία την παλαιάς στο οριστικό ταξίδι προς την μουσική ωριμότητα; Ε, θα δείξει ο χρόνος, δε λέμε συνήθως...
Φωτογραφίες - Θάνος Σιόντορος
