Patrik stuck in my heart

Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι πάει κατά διαόλου εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Απανωτές οι ακυρώσεις ονομάτων με ενδιαφέρον, λόγω χαμηλής προπώλησης. Φαίνεται ότι η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει με σκανδαλώδη ακρίβεια τους ανθρώπους με καλό γούστο. Δε μου κάνει εντύπωση. Αν εξαιρέσεις τις αμερικανικές ταινίες, στην πραγματική ζωή πάντα οι καλοί χάνουν. Ο Patrik Fitzgerald για παράδειγμα...

Τo ταλέντο δεν του έλειπε, τα κομμάτια του είναι μικρά διαμάντια γυμνής αλήθειας. Ποίηση της καθημερινότητας για κανονικούς και μη ανθρώπους. Folk μελωδίες, λιτές, αφτιασίδωτες. Punk ερμηνεία ευθεία, μετρημένη, συναισθηματικά φορτισμένη...

Ούτε η εποχή ήταν στραβή. Έζησε το punk στην ακμή του, εκεί που εκπληκτικοί άνθρωποι άφηναν κληρονομιά που δε θα σταματήσει να εξαργυρώνεται, να κλέβεται, να μετουσιώνεται. Κι αυτός ήταν ένας από αυτούς.

Τι πήγε στραβά και παρέμεινε παραγνωρισμένος, "για λίγους", θεόφτωχος; Στο κομμάτι "All the years of trying" σε αφήνει να κρυφοκοιτάξεις στην άλλη μεριά της σκηνής, εκεί που ο καλλιτέχνης πεινάει για αναγνώριση, ανταμοιβή και αξία. (Το κομμάτι έδωσε και τον τίτλο στο ντοκιμαντέρ του 2009 για τον Patrik Fitzgerald από τους www.anonymousfilms.co.uk).

Ο συγκεκριμένος τα εισέπραξε από λίγους. Ένας από αυτούς τους λίγους ήταν και εκείνος που με "μόλυνε" με την αγάπη του για τον Patrik. Οι σοβαρότερες ασθένειες τελικά είναι οι μεταδοτικές. Ο Μπάμπης Αργυρίου και η Lazy Dog έβγαλε το "Pillow Tension" το 1995 και έβαλε τον Patrik Fitzgerald σπίτι μας με την αίσθηση ανακάλυψης που συνόδευε κάθε κυκλοφορία της θρυλικής εταιρίας.

Το βρήκα σχεδόν σημαδιακό που ο Patrik Fitzgerald ήρθε σε αυτή τη χρονική συγκυρία για συναυλία στο υπόγειο του Skull Bar στην Αθήνα. Σε μια κρίση αισιοδοξίας βλέπω τη δικαίωση της απανταχού μειοψηφίας. Η εποχή είναι καταδικαστική άλλωστε για τον τρόπο ζωής της πλειοψηφίας, την αυταπάτη της κατανάλωσης, της αέναης ευμάρειας, του λαμπερού lifestyle. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή μιας εμπόλεμη οικονομικής ζώνης και τα θύματα είναι κλασικά οι άμαχοι. Και από την άλλη, ο κόσμος ξαφνικά μιλάει για πολιτική και η αριστερά έφτασε στο κατώφλι της εξουσίας. Η μειοψηφία που πίστεψε σε άλλα πράγματα και αμφισβήτησε το υπάρχον δεν είναι πια οι τρελοί και οι γραφικοί (κι άλλες μειοψηφίες λιγότερο ελκυστικές αναδύθηκαν, αλλά ας μην ανοίξουμε αυτή την κουβέντα). Για να το φέρω στα μέτρα μας, θα παρομοίαζα τον Patrik Fitzggerald με το κομμάτι της γενιάς του πολυτεχνείου που δεν έγινε ΠΑΣΟΚ για να τα κονομήσει, δεν έγινε το σύστημα που κάποτε κατήγγειλε...

Ιρλανδέζικης καταγωγής, είναι παιδί της θατσερικής σκοτεινής εποχής, όπου τα χτυπήματα της νεοφιλεύθερης πολιτικής της τσάκιζαν αμετάκλητα την εργατική τάξη στην οποία και ανήκε. Έζησε σε κοινόβιο, τα παράτησε, μετανάστευσε, τα ξανάπιασε και δεν θυσίασε την αξιοπρέπεια του για να γίνει pop star, δεν άλλαξε τη μουσική του ούτε καν για να αρέσει στους πάνκηδες που γουστάρανε θυμό και γκάζια Ναι, η αλήθεια είναι ότι μπορεί να άργησε να έρθει, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ και καλύτερη στιγμή για να τον συναντήσουμε.

Το Skull Bar μοιάζει να επικοινωνεί με υπόγεια σήραγγα με τη Rebound και να μοιράζεται το ίδιο κοινό σε μεγάλο μέρος! Ο Patrik μικρόσωμος και εξαιρετικά απλός καθόταν σε ένα καναπεδάκι αγκαλιά με την punkοπούλα του με το ημιξυρισμένο της κεφάλι και τα piercing. Δείξε μου τη φίλη σου να σου πω ποιος είσαι. Το Safety-Pin Stuck In My Heart" πραγματικά δικαιούται να το λέει ακόμα!

Τη συναυλία άνοιξαν με ακουστικές κιθάρες που αντίκρυζαν η μια την άλλη, ο δεξιόχειρας Manos K. των Mani Deum και ο αριστερόχειρας Andy των Frequency On - που τον θυμάμαι και σαν το δεύτερο κιθαρίστα των ύστερων Closer. Ακουστικό σετ, λίγο αυτοσχεδιαστικό, μαύρο κατάμαυρο και με το μουσικό προσανατολισμό του καθένα να μπερδεύεται με του απέναντί του. Μονότονο μου φάνηκε να πω την αλήθεια και λίγο τραχύ αλλά ομολογώ πως ήμουν σε εντελώς άλλη διάθεση μουσικά.

Ο Patrik ανέβηκε μόνο με μια ακουστική κιθάρα απέναντι σε ένα κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά το χώρο και σπρωχνόταν για να έρθει μπροστά. Ξεκίνησε με μια ακουστική κιθάρα ενώ πίσω του είχε παρκαρισμένη και μια ηλεκτρική την οποία χρησιμοποίησε στο τέλος. Άρχισε να λέει κομμάτια από τα παλιά κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην κυκλοφορία στη Lazy Dog και ανήγγειλε νέο άλμπουμ. Όταν τραγουδάει μορφάζει σαν να ξαναζεί τους στίχους από την αρχή σαν να αφηγείται την ιστορία πρώτη φορά. Μπορεί να έχει να κάνει με τη θητεία του σαν ηθοποιός. Προτιμώ να σκέφτομαι πως έτσι συμβαίνει με τους στίχους που είναι ποιήματα βιωματικά. Σε ξαναπάνε στα σκοτεινά μέρη όπου ξεκίνησες να τα γράφεις. "Μy Dark Places" που θα 'λεγε και ο ομοϊδεάτης Dan Treacy. Στα "As Ugly As You" ή "Set We Free" ή "Little Fishes" σε πάει στη μιζέρια της άσημης και άσχημης Λονδρέζικης συνοικίας με τα "The Backstreet Boys" που τον μαυρίζαν στο ξύλο. Στα "Safety-Pin Stuck In My Heart" και "Banging And Shouting" σου γνωρίζει την κακή και την καλή πλευρά του έρωτα. Στα "Pop Star Pop Star" και "All The Years Of Trying" σου σερβίρει το πικρό ποτήρι της μουσικής βιομηχανίας. Στα "Tonight" ή "Island Of Lost Souls" ή "No Reason" κάνεις σούμα τις απογοητεύσεις αλλά και τις θηριωδίες του ανθρωπίνου είδους.

Μέσα από τη ψυχή του τα έλεγε ο Patrik Fitzgerald, εκτεθειμένος γυμνός θα έλεγα, με τη κιθάρα να μοιάζει... φύλλο συκής μπροστά του. Το κοινό ήταν μαζί του. Ο κόσμος ήξερε τα κομμάτια, η χαρακτηριστική συναυλιακή βαβούρα ήταν ελάχιστη και σε μια φάση που έβαλε προηχογραφημένα και μπερδευόταν που να "μπεί", με ένα ζεστό χειροκρότημα αμέσως ξεκόλλησε, γιατί λίγη αγάπη χρειαζόμαστε τελικά βρε αδερφέ! Μας είπε και τη ιστορία από το "Moon in the Gutter", ένα ισραηλίτικο κομμάτι, στη μελωδία του οποίου δεν μπορούσε να αντισταθεί. Έκανε ένα encore, όπου προς ευχάριστή μου έκπληξη ένας φώναξε το "Drifting towards violence", ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια που μας είχε "κολλήσει" ο Μπάμπης. Δεν μας έκανε το χατίρι, μιας και δεν το είχε προβάρει, υποσχέθηκε να το παίξει όταν ξανάρθει παρέα με τους συμπατριώτες του Astronauts, ένα νέο που δεν πέρασε απαρατήρητο!

Ήταν από εκείνες τις βραδιές που σε αγγίζουν σε ξεκλειδώνουν και σε κάνουν να νιώθεις ξεχασμένα και καινούρια πράγματα. Αυτά δεν είναι τα ωραία με τη μουσική άλλωστε;