That's entertainment
Η βραδιά ήταν ιδανική για καλοκαιρινή ανοιχτή συναυλία και το Θέατρο Βράχων απρόσμενα γεμάτο- όχι δηλαδή ότι δεν περίμενα ότι η πρώτη εμφάνιση του Paul Weller στην Ελλάδα θα είχε κόσμο, αλλά πραγματικά, όταν έκλεισαν τα φώτα πριν ανέβει στη σκηνή, δεν υπήρχε κενό σημείο στους όρθιους και στις κερκίδες - ευχάριστη συγκυρία, στους χαλεπούς συναυλιακούς μας καιρούς.
Ο Βρετανός modέρνος δανδής άφησε το κοστούμι του στον γκρίζο βορρά κι εμφανίστηκε στη σκηνή (στις 10 μ.μ.) με αμφίεση ροκ χαλαρότητας (t-shirt + τζιν). Έλληνας συνοδός μάς διάβασε τον χαιρετισμό του στα ελληνικά, δηλαδή την καλησπέρα του, τη χαρά του που θα παίξει για εμάς, ότι θα ξεκινήσει με 6 τραγούδια από τον καινούργιο του δίσκο και μετά θα ακολουθήσουν οι παλιές του επιτυχίες - ευαισθησία απέναντι στο μη αγγλομαθές κοινό (;) ή ευγενής αποστασιοποίηση;
Με ήχο άρτιο και γεμάτο, ο Weller άρχισε να παίζει τα τραγούδια του, ξεκινώντας με ορεκτικό την τελευταία κυκλοφορία του και περνώντας σύντομα στο κυρίως πιάτο: Eton Rifles, That's Entertainment, You Do Something To Me, Changing man. Σε αυτά τα τραγούδια ο κόσμος ανταποκρινόταν, αλλά μέχρι ένα σημείο - στους όρθιους υπήρχε μια σχετική κινητικότητα, σε αντίθεση φυσικά με τις κερκίδες, όπου τα πράγματα ήταν εντελώς πεσμένα. Στα δε υπόλοιπα κομμάτια, το κοινό είχε μείνει κυριολεκτικά σε ρόλο θεατή, χωρίς καμία συμμετοχή πέραν ενός χλιαρού χειροκροτήματος.
Δεν μου έκανε εντύπωση: είναι η φύση της μουσικής του Paul Weller, που δεν προορίζεται για να ξεσηκώσει και να παθιάζει τα πλήθη - ίδια με τη φύση του βρετανικού mod φλέγματος, ολίγον τι μπλαζέ και σνομπ, που αναπόφευκτα πέρασε και στη ζωντανή ερμηνεία των κομματιών.
Αφού τελείωσε και το πρώτο encore σε αυτό το κλίμα η μπάντα αποσύρθηκε, ίσα για να προετοιμαστεί για το κλείσιμο της βραδιάς: Κρατώντας το για το τέλος ως επιδόρπιο, οι μουσικοί ξαναβγήκαν στη σκηνή για να ερμηνεύσουν αυτό που οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε: όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του 'this town called Malice' στο Θέατρο Βράχων συνέβη αυτό που δεν είχε συμβεί την προηγούμενη ώρα: ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ξεσήκωμα, συναίσθηση ιστορικότητας, ο λόγος που πήγαμε να δούμε τον Paul Weller, το momentum της συναυλίας δηλαδή. Όσοι όμως περίμεναν το 'Going underground' έμειναν στα κρύα του λουτρού, αφού ο Weller και η παρέα του μας αποχαιρέτησαν αμέσως μετά, έχοντας προσθέσει ένα αναμφίβολα απαραίτητο, όχι όμως και αξέχαστο κομμάτι στη συναυλιακή μας συλλογή.
* * * * *
Υπολόγισα κάτι σε τριχίλιαρο τους ανηφορήσαντες στο θέατρο βράχων την Τρίτη το βράδυ. Η ηλικιακή καμπύλη έτεινε επικινδύνως προς τα 30something με το something να σημαίνει καλά 40, χωρίς να λείπουν και νεαροί post οπαδοί των jam που ανακαλύπτουν το post punk σε post post punk εποχές. Οι κλασσικές συναυλιόφατσες άπασες παρούσες. Support δεν είχε ευτυχώς κανείς δεν το χρειαζόταν τέτοιες ώρες βασανιστικής αγωνίας για τη συνάντηση με τον Μεγάλο των Mods πατέρα.
Βγαίνει ένας διερμηνέας με χαρτάκι να μας καλωσορίσει εκ μέρους του, πόσο χαίρεται που ήρθε επιτέλους μπλα μπλα θα παίξει έξι κομμάτια απ' το καινούριο και μετά παλιά, μπλα μπλα.. Ο Weller πίσω να μας γνέφει. Εντάξει μην απαγγείλεις Σαίξπηρ, απλά πραματάκια στα αγγλικά τα καταλαβαίνουμε Παύλε μου, άκου διερμηνέας... Μετά μας λέει για το 22 dreams συμπληρώνοντας ... "αν έχει βγει στην Ελλάδα δεν ξέρω"... Και σκέφτομαι μάγκα ή αυτός δεν έχει ιδέα σε τι χώρα έχει έρθει ή μα την αλήθεια ξέρει παραπάνω απ' όσα πρέπει... Μετά τον καλοζυγίζω. Παντελονάκι σένιο οκ, αλλά για τον άνθρωπο που ντύνεται καλύτερα κι απ' τον Κωνσταντίνο Τζούμα επιτρέπεται να βγαίνει στη σκηνή με T-shirt;
Αλλά αρκετά, το τελευταίο πράγμα που θα 'θελα να κάνω για τη συναυλία του Paul Weller είναι να γκρινιάζω. Με τρεις δεκαετίες μουσικής στην πλάτη του και τη ζωντάνια τριαντάρη φορτίζει τη σκηνή με το ειδικό του βάρος αλλά και μπόλικα γκάζια. Let's go sailing in the wild blue yonder... πρόσταξε ανοίγοντας τη συναυλία και φύγαμε μαζί του. Κομμάτια σαν τα 22 Dreams ή Push It Along στέκονται υπέροχα συναυλιακά ενώ με την αναγγελία here's another song μας έσκασε ένα Shout To The Top για να ζεσταθούμε λίγο περισσότερο. Tα Eton Rifles και That's Entertainment είχαν ρεκόρ μουρμουρίσματος στίχων από τους παλιότερους στις κερκίδες και από τους νεότερους στις επάλξεις γιατί είπαμε Jam και ξερό ψωμί.
Το δεύτερο encore ήταν ένα μόνο κομμάτι, άλλωστε, το Town Called Malice και έγινε της κακομοίρας. Στο μεταξύ άλλαζε τις κιθάρες σαν τις γυναίκες και τα πουκάμισα, άναβε τσιγάρο super cool πάνω στη σκηνή (τόση αντικαπνιστική προπαγάνδα στο βρόντο) έπαιζε με τους πιτσιρικάδες της μπάντας του. Στο You Do Something To Me έκατσε στα πλήκτρα αφήνοντας τον κιθαρίστα να κάνει κάνα σόλο μπας και τον κοιτάξει καμιά θαυμάστρια αλλά μπα, τα μάτια μας δεν ξεκολάγαν από τον 51χρονο με το ντεκαπάζ. Το ίδιο και στο παλιομοδίτικο ψιλοταγκό One Bright Star που θα το χορεύαμε ευχαρίστως γυναίκες άντρες μαζί του αν μας υποσχόταν ότι στο Echoes Round the Sun δε θα εμφανιζόταν κάνας Gallagher από καμιά γωνία, υπόσχεση που τηρήθηκε. Το From The Floorboards Up ήταν σκέτη εκτόνωση, το Porcelain Gods δεξιοτεχνία, το Wildwood συγκίνηση με τον Paul όρθιο να τραγουδάει πίσω απ τους καπνούς του τσιγάρου... Μία ώρα και σαράντα λεπτά, πονεμένα απ τα παλαμάκια χέρια και δύο encore μετά, το μόνο που θα ήθελα ήταν κι άλλο. Α και να μου συμπεριφερθούν το ίδιο ευγενικά τα 51 χρόνια όσο στον κύριο Weller παρακαλώ.
