Live στο Principal

«Ο αλγόριθμος του Spotify είναι τόσο καλός, που θα ήθελα να μπορούσα να τον βάζω να παίρνει αποφάσεις για τη ζωή μου», έχει γραφεί στο Twitter. Όχι από μένα, αν και θα μπορούσε. Γιατί όταν ανακάλυψα τους Gunship (και ανακήρυξα και το “Dark All Day” τους ως τον καλύτερο δίσκο του 2018 εδώ), ξεκίνησε στις Εβδομαδιαίες Ανακαλύψεις να μου βγάζει ονόματα όπως τον Carpenter Brut, τους Dance with the Dead και τους Midnight.

Στην meta/post/βάλτε όποιο πρόθεμα θέλετε εποχή, όπου εύλογα πιστεύουμε ότι όλα έχουν ειπωθεί στο παρελθόν, είναι δύσκολο ίσως να φανταστούμε τη δημιουργία ενός νέου μουσικού είδους. Εμ έλα όμως που εδώ μιλάμε για το synthwave, ένα νέο μουσικό ρεύμα που συνεχίζει να δημιουργείται αυτή τη στιγμή που μιλάμε (μπορεί ο Kavinsky να έγινε γνωστός το 2011 με το soundtrack του “Drive”, αλλά είναι ενεργός από το 2005), το οποίο πηγάζει μεν από την ρετρό ανακύκλωση ήχων κι αισθητικής των 80’s, ταυτόχρονα όμως είναι τόσο φρέσκο και ορμητικό που μπορεί να ενώσει μεταλλάδες, indie kids, ροκάδες και clubbers και να τους κάνει να χορεύουν ασταμάτητα. Όλα αυτά μόνο με έναν κοινό παρονομαστή: την αγάπη για την νέον ατμόσφαιρα των πολιτισμικών προϊόντων της δεκαετίας του ‘80. Δεν είναι καθόλου τυχαίο θεωρώ που πολλοί μουσικοί του synthwave υπήρξαν πρώην μέλη metal συγκροτημάτων – όπως ο εκ Γαλλίας ορμώμενος Perturbator, κατά κόσμον James Kent (ναι, ο γιος του γνωστού μουσικοκριτικού Nick Kent).

Με άλλα λόγια, αυτό που βίωσα στο Principal την περασμένη Τρίτη ήταν μια metal συναυλία – απλά επί σκηνής υπήρχαν synths αντί για κιθάρες. Και για καλή μας τύχη, πλέον ο James χρησιμοποιεί και ντραμς επί σκηνής, κάτι που γεμίζει ακόμα περισσότερο τον ήχο του. Είναι απίστευτα εντυπωσιακός ο όγκος ήχου που μπορούν να ξερνούν μόνο δυο άτομα επί σκηνής, κι αυτό εντείνεται ακόμα περισσότερο από το εντυπωσιακό light show. Το set είναι ίσως υπέρ το δέον επιθετικό – με την εξαίρεση του άκρως αισθησιακού “Vantablack”, η ένταση δεν πέφτει ούτε για μια στιγμή. Κρίμα, γιατί οι πιο τρυφερές στιγμές του Perturbator έχουν τη δική τους μαγεία. Για την ώρα θα μείνω με την ελπίδα ότι την επόμενη φορά που θα έρθει από τα μέρη μας θα φέρει μαζί του και την Isabella Goloversic των Memory Ghosts να τραγουδήσει ζωντανά το “Hard Wired” και το “Naked Tongues”. Ή και την Greta Link να ερμηνεύσει το “Venger” και το “Desire”. Όσο ζω θα ελπίζω.

Στο ενδιάμεσο πάντως απολαμβάνω το σφυροκόπημα. Αυτό που κάνει ο Perturbator είναι να επικοινωνεί το σκοτάδι και την ένταση του metal μέσα από άγρια beat και αναφορές στο cyberpunk των 80’s. Καμιά κουβέντα από το συγκρότημα – μόνο headbanging, υψωμένες γροθιές εν είδει ευχαριστίας και λίγα χαμόγελα ενίοτε. Και από εκεί και πέρα, sample από ταινίες και μουσικές (ο μονόλογος του Michael Biehn από τον «Εξολοθρευτή» στην εισαγωγή του “Humans are such easy prey” γίνεται σύνθημα για έκρηξη του κοινού), δυστοπική αίσθηση και neon-noir αισθητική παντού. Το Principal έχει γίνει το TechNoir του «Εξολοθρευτή» όταν ο Κάιλ Ρις βρίσκει επιτέλους τη Σάρα Κόνορ, το ανώνυμο club του “Matrix” όταν ο Νίο συναντά πρώτη φορά την Τρίνιτυ, το “Snake Pit” του “Blade Runner” όταν ο Ντέκαρντ παίρνει στο βιντεόφωνο τη Ρέιτσελ και της ζητάει να έρθει να τον βρει εκεί. Κάποια στιγμή γυρνάω το κεφάλι μου πίσω και κοιτάω. Ο χώρος σαφώς και δεν είναι γεμάτος, όσο βλέπει το μάτι μου όμως, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην χτυπιέται. Μέχρι και mosh pit δημιουργείται κάποια στιγμή. Σκέφτομαι ότι αν κάποιος έμπαινε στον κόπο να ντύσει σκηνές από το “Akira” ή την «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» με τη μουσική του Perturbator, εύκολα κάποιος που δεν έχει δει τις ταινίες αυτές θα πίστευε ότι αυτό είναι το πραγματικό τους soundtrack. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό σαν σκέψη.

Μία ώρα και ένα τέταρτο μετά, το σετ κλείνει με το “The Cult of 2112”, τα φώτα ανάβουν, είμαι ξεπνοϊσμένη από τον χορό, το φανελάκι μου στάζει ιδρώτα και ο αυχένας μου ήδη πονάει από το ανελέητο headbanging. Κοίτα να δεις που τελικά μπορεί να είμαι και metalhead και να μην το έχω πάρει χαμπάρι ακόμα.