Pet Shop Boys live

( ή αλλιώς είδα το θεό και δεν τον φοβήθηκα... Η "ξεδιάντροπη" εξομολόγηση ενός πιστού!)

Εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια βρίσκονται στην πρωτοπορία της σημειολογικής και εικονοκλαστικής λαϊκής κουλτούρας, έχοντας επιλέξει το όχημα της ηλεκτρονικής ποπ μουσικής. Παρότι θεωρούνται κλασσικό προϊόν της "αμαρτωλής" δεκαετίας του 80, έδρασαν και μάλιστα επιτυχέστατα και στη διάρκεια των 90ς (το '91 θυμίζω προέβλεψαν το μέλλον με το "DJ culture"...) και το έτος 2000 τους βρίσκει στο δρόμο για το promotion του άλμπουμ Nightlife. Όταν λοιπόν ένα πρωί ξυπνάς και διαβάζεις ότι η PET SHOP BOYS- SUMMER TOUR 2000 περνάει και από Αθήνα, το μόνο που σου μένει είναι να βρεις ακόμη δύο πιστούς για να συμπληρωθεί η εκδρομή (να έχουμε και χώρο στο αμάξι...), και φυσικά να ονειρεύεσαι!

Ευτυχείς που δεν χρειάζεται να ανεβούμε στο Λυκαβηττό με τα πόδια (που να μας πάρουν και τα χρόνια...), στις 9 και 5 είμαστε ήδη μέσα. Πρέπει κάποτε να καταπολεμήσω το προ-συναυλιακό άγχος, που σε μερικές περιπτώσεις κορυφώνεται επικίνδυνα και γίνεται έως και ενοχλητικό. Οι μνήμες από τα live που έχουμε δει σε video και η απορία αν θα "αντέξουμε" τα κομμάτια που σημάδεψαν τη ζωή μας κάνουν την κατάσταση ψυχοφθόρα. Ο πάλαι ποτέ Κ.Β. με διαφορετική επί σκηνής παρέα από αυτή του περσινού καλοκαιριού φαίνεται και αυτός αγχωμένος και βιαστικός να τελειώνει το σετ του για να "προσκυνήσει" -όπως ο ίδιος είπε-, ευχαριστεί τον κόσμο στο τέλος, άλλα ακόμη περισσότερο τους Pet Shop Boys, και πράττει άριστα! Για το επόμενο εικοσάλεπτο ένα "κακογραμμένο" eurobeat του χειρίστου είδους (έτσι όπως πρέπει να είναι δηλαδή) γεμίζει το ατελείωτο χρονικό κενό και οδηγεί το γράφοντα στο να χτυπήσει τριπλάσιο αριθμό καρδιακών παλμών.
Στο τεράστιο πανί που βρίσκεται πάνω στη σκηνή είναι γραμμένο το "νόημα" του "being boring" και ήδη πάνω στη σκηνή βρίσκεται ο Chris Lowe, πάντοτε... σοβαρός πίσω από τα syntesizer και φορώντας τη γνωστή πλέον πορτοκαλί πανκοπαρανοική περούκα, ενώ μετά και την εμφάνιση των δύο "χορευτών" και της μαύρης ντίβας η παρουσία του κυρίου με το καουμπόικο καπέλο και το κοστούμι που αστράφτει προκαλεί το πλήθος και ενισχύει τις υποψίες που πάντα είχαμε : ο Neil Tennant δεν είναι χαρισματικός performer, δεν είναι ένας ακόμη αμφι-σεξουαλικός αστέρας, είναι ο τελευταίος pop-θεός σε ένα κομπλεξικό μουσικό στερέωμα, η Dusty Springfield, o Bowie και ο Tony Bennett σε συσκευασία του ενός, και αντιμετωπίζει τα πράγματα αφ' υψηλού γιατί έχει το δικαίωμα, μόνο αυτός που ποτέ δε ντράπηκε για αυτό που είναι και ότι δημιούργησε! Ήδη το δεύτερο τραγούδι είναι το 'Suburbia' και έχουμε μπει στα βαθιά... Η δυναμική της αληθινής ποπ μουσικής που δεν ενδιαφέρεται για την εκτελεστική δεινότητα και για τους μύθους της ψυχικής κατάθεσης και της συναισθηματικής αποφόρτωσης.Τα κομπιούτερ -που φοβούνται οι Radiohead-, οι Pet Shop Boys τα αφήνουν να κάνουν τη μισή δουλειά. Ο εφιάλτης του κάθε συνειδητοποιημένου "ροκά", και το τελευταίο ρομαντικό ταξίδι της ζωής μας μέχρι την επόμενη φορά!

Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να αναγγέλλεις έτσι απλά ότι "το επόμενο τραγούδι έχει τον τίτλο 'Rent' και είναι ένα τραγούδι αγάπης από τα 80ς", - (όσο επικίνδυνη ήταν και η no future εκτέλεση του 'White cross' από τους Sonic Youth)... το 'Rent' είναι το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου και το τελευταίο μου συναυλιακό όνειρο αρχίζει να αποκτά διαστάσεις θριάμβου. Το best of the Pet Shop Boys συνεχίζεται και τελικά ακούσαμε σχεδόν τα πάντα, δηλαδή ένα εξωφρενικά πορωτικό 'It's a sin' με ακόμη πιο acid ηχητικό background να το συνοδεύει, το 'Domino Dancing' να αυτοαναδεικνύεται και πάλι στο απόλυτο σύμβολο των 80ς, την πιο ευαίσθητη και αυτοβιογραφική στιγμή του γκρουπ ('Being boring'), το 'Starting point' που διατηρεί άσβεστη τη νοσταλγική αξία που το διακρίνει από την πρώτη φορά που ακούστηκε ('West End Girls'), την οικεία ερωτική οργή του 'Can you forgive her?', την δήλωση παραίτησης του 'Left to my own devices, ...μα πάνω απ' όλα τη μουσική που ποτέ δε γνώρισε την ελάχιστη εσωτερική κρίση και αυτόνομη και απενεχοποιημένη οδήγησε αυτούς που άνοιξαν το μυαλό τους στην ακαταμάχητη γοητεία του αυτονόητου, της απλότητας και της παντελούς έλειψης ελιτισμού, που τελικά μετατρέπεται σε μια απόλυτη εμπειρία σκουπιδοελιτισμού και ειρωνικού ψευδο-συμβολισμού. Κλείσιμο του ματιού στην μουσική-και όχι μόνο- βιομηχανία θα είναι πάντοτε το 'Opportunities', και αφορμή για σαχλές και "γλυκερές" σκέψεις το 'Always on my mind'... θέλετε να τα θυμηθώ όλα;

Μην αναρωτιέστε τι ήταν προηχογραφημένο και τι όχι, δεν είναι θέμα το ότι έχουν αλλάξει οι καιροί... είναι ζήτημα ήθους και ιδεολογίας. Δεν έχουμε ανάγκη από άψογα καταρτισμένους μουσικούς, δεινούς εκτελεστές της ίδιας και της ίδιας παρτιτούρας... έχουμε ανάγκη από ανθρώπους ικανούς για στιγμές εμπνευσμένες, στιγμές αμιγώς POP. Η καθημερινή ευαισθησία των Pet Shop Boys απέχει μίλια από την "στημένη" μελαγχολία και τον προκάτ προβληματισμό, όσο και αν κάποιοι επιμένουν να τους αποκαλούν στυλιζαρισμένους. Αυτό που όλοι χαρακτηρίζουν ως electro-kitch πανηγύρι μήπως είναι η μοναδική ρεαλιστική -και συνάμα βαθιά σαρκαστική- απεικόνιση μιας μπερδεμένης πραγματικότητας; Τελικά σας κάνουν να γελάτε οι Pet Shop Boys και να προβληματίζεστε για το μέλλον του κόσμου όλοι οι υπόλοιποι; Ειλικρινά παρακαλώ...
Οι δύο ευτραφείς μαύροι χορευτές άλλαξαν διάφορες εμφανίσεις και κατέληξαν εργάτες με κίτρινα κράνη στο κεφάλι, πού αλλού παρά στο 'Go West', το πιο ανούσια γοητευτικό κομμάτι που οι Tennant-Lowe πριν χρόνια αποφάσισαν να διασώσουν από τη λήθη. Την μαύρη κυρία στα φωνητικά μπορεί και να την "ψάρεψαν" από το hyper-show ενός καζίνο (ή ίσως απλά έτσι να θέλω να πιστεύω...). Ο γκριζομάλλης Tennant ήταν υπέροχος στο άσπρο κοστούμι, και ο Lowe στιβαρός και απόλυτος στο 'Paninaro' (φοβερό και τρομερό b-side, ουσιαστικά όμως τραγούδι-μύθος για το γκρουπ). Χωρίς ντροπή οι Pet Shop Boys συνεχίζουν να ακολουθούν αυτόνομη μουσική πορεία και δείχνουν γοητευμένοι και ενθουσιασμένοι τώρα που πλέον όποιος παίζει με τους ηλεκτρονικούς ήχους στην πιο απλή μορφή τους, δε θεωρείται εχθρός της μουσικής.
Ως αντίβαρο στη σοβαροφάνεια της "εναλλακτικής" σκηνής που έχουμε επιλέξει για να συνοδεύει τις μέρες μας, αλλά και αυτόνομα ως πρόταση ολοκληρωμένη για το λειτουργικό ρόλο της pop μουσικής σε επίπεδο διαχρονικό και υπερ-εθνικό... υπάρχουν και θα υπάρχουν οι Pet Shop Boys. To live στο Λυκαβηττό εξελίχθηκε σε ένα never-ending πάρτυ από το οποίο όλοι έμοιαζαν να φεύγουν ευτυχισμένοι. Μέσα σε μία ώρα και τριάντα λεπτά πολλοί ήταν αυτοί που "ανακεφαλαίωσαν" μια ολόκληρη ζωή. Το θέαμα μπορεί να ήταν εντυπωσιακό (όπως και η συνειδητή επιλογή του να κινούνται πέντε- στην ουσία δύο- άτομα σε μια άδεια και τεράστια σκηνή, και η ντράμμερ και ο προγραμματιστής να είναι πίσω από το πανί...)αυτό όμως που μετράει είναι κάτι άλλο, που έχει να κάνει με τον καθένα προσωπικά. Σέβομαι απόλυτα όσους διαμαρτυρηθούν και όσους επιλέγουν κάτι διαφορετικό για να τους "στιγματίσει", θα ήταν βαρετό άλλωστε το αντίθετο. Την επόμενη φορά υπόσχομαι αντικειμενικότητα και "ψυχραιμία", προς το παρόν ζητάω συγχώρεση, όχι όμως "άφεση αμαρτιών"!

Ευχαριστώ (ευχαριστούμε;) τους Pet Shop Boys για το ότι υπάρχουν και για το ότι για λίγη ώρα βρεθήκαμε "πιο κοντά", θα τους αγαπάμε πάντα!

(σημείωση: το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ALTERNATIVE.GR, λίγες μέρες μετά τη συναυλία...)