Pet sounds again
Τετάρτη 19/6 λίγο πριν τις 10 βρίσκομαι στο χώρο της συναυλίας. Στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, σε ένα σκηνικό βιομηχανικό που πιθανώς να ταίριαζε περισσότερο στα Χημικά Αδέρφια που έδιναν την δική τους παράσταση λίγα μέτρα παρακάτω. Αν και συνέβη τελικά να συμπέσουν χρονικά οι δύο μεγαλύτερες συναυλίες για το φετινό καλοκαίρι -γεγονός που σαφώς έδρασε ως κάποιο σημείο αυτοϋπονομευτικά- και παρά τις υποψίες μου ότι όλος ο κόσμος θα προτιμούσε τους ηλεκτρονικούς απογόνους από τους "μάστορες" (για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως λόγω της διπλής προπερυσινής τους εμφάνισης στο Λυκαβηττό) σχεδόν όλοι οι οπαδοί βρίσκονταν στη θέση τους. Κόσμος αρκετός (καμία σχέση εννοείται με τους 8.000 φαν των Chemicals!), πολλά παιδιά μικρής ηλικίας αλλά και πολύ μεγάλοι... οι Pet Shop Boys ήταν πάντα άλλωστε ένα "οικογενειακό" συγκρότημα. Στη δική μου περίπτωση, βέβαια, το δίλημμα σχετικά με τις δύο συναυλίες ήταν ανύπαρκτο. Έχοντας μια απεριόριστη λατρεία και εκτίμηση για τους κυρίους Tennant και Lowe, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η συναισθηματική εξιλέωση που θα βίωνα εκείνο το βράδυ. Ένα ακόμα εφηβικό μουσικό όνειρο (από τα τελευταία) θα έπαιρνε σε λίγο σάρκα και οστά.... ψυχή μου μπορείς να το αντέξεις;
Βρετανός σημαίνει on time και, για του λόγου το αληθές, οι Pet Shop Boys πατούσαν τη σκηνή ακριβώς στις 10. Όπως είχα στοιχηματίσει με τον φίλο Αλέξανδρο ξεκίνησαν με το "Home and Dry", κόβοντας θριαμβευτικά το σχοινί της "Release Tour 2002". Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβαίνει, μου έρχεται το πρώτο πολιτισμικό σοκ ακούγοντας τους ήχους του "Being Boring". Τα "I get along" και "London" από το πρόσφατο "Release" παίρνουν αμέσως μετά τη σκυτάλη, ενώ λίγο παρακάτω ακούγονται τα "Birthday Boy" και "Love is a Catastrophe", κάνοντας το σύνολο πέντε κομμάτια από τα δέκα του τελευταίου δίσκου (η αλήθεια είναι πως έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, αφού τα "Here" και "Samurai in Autumn" μου έμοιαζαν μάλλον καταλληλότερα για ένα live). Το πλήθος, αν και διστακτικό στην αρχή, ξεσπάει σε ένα παραλήρημα που διαρκεί μιάμιση ώρα. Συχνά εκρηκτικά διαλείμματα με ύμνους από το παρελθόν. Το πανέμορφο "Love comes quickly" ακούγεται σχετικά νωρίς και ακολουθούν αργότερα τα "Always on my mind", "New York City Boy", "Go west" και "Young Offender". Το "You only say u love me when u r drunk" χαμηλώνει απλά τους παλμούς, για να ανεβούν ξανά στα ύψη με τα "Where the streets have no name" και "West and Girls". Το encore ένα και με μόνο δύο κομμάτια: "Left to my own devices" και κλείσιμο με το "It's a sin". Έξω από την λίστα τα " Domino Dancing", " Rent" και "Heart".
Είναι απλά κάποια πράγματα που όσο και αν προσπαθήσεις να τα περιγράψεις δεν κατορθώνεις τίποτε άλλο παρά μόνο κινδυνεύεις να πέσεις σε αφόρητους μελοδραματισμούς οι οποίοι, στην τελική, δεν ενδιαφέρουν και κανέναν. Η συναυλία των Pet Shop Boys ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Και αν δεν κατόρθωσα να ικανοποιήσω το ύψιστο απωθημένο, να ακούσω δηλαδή το "Domino Dancing" σε ζωντανή εκτέλεση, δεν πειράζει... αυτό θα το αφήσω για την επόμενη φορά που ελπίζω να έρθει πάρα μα πάρα πολύ σύντομα.
