Peter Murphy - David J.
Ο Γιώργος Κοτσώνης από την μικρή του γωνιά παρατηρεί επί σκηνής ένα "θηρίο που δε το’ χει βάλει κάτω ακόμα"
Οι Κέλτες ανέκαθεν είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, δίνοντάς της σημαίνουσα θέση στην όλη κουλτούρα και φιλοσοφία τους (που περιλάμβανε χαρούμενα τραγούδια όταν κάποιος έφευγε από τη ζωή και θρήνους· μοιρολόγια όταν κάποιος ξεκινούσε να τη βιώνει). Ίσως οι μούσες, θέλοντας ν’ ανταποδώσουν την εκτίμηση, τους έκαναν αξιοπρόσεκτα καλλίφωνους.
Η σχέση των Ιρλανδών με τον καθολικισμό είναι γνωστή. Ο άγιος Πατρίκιος, φερόμενος έξυπνα, συνδύασε τα από την εποχή των δρυϊδών σύμβολά τους με αυτά του χριστιανισμού (εξ ου και ο κέλτικος σταυρός) μετατρέποντάς τους σε χριστιανούς, με επιλεγμένο δόγμα τους τον καθολικισμό.
Ο Peter Murphy είναι γιος Ιρλανδού μετανάστη στο Η.Β. Ο πατέρας του τον μεγάλωσε, μεταξύ άλλων, με επαναστατικά Ιρλανδικά τραγούδια. Παράλληλα, τον μεγάλωσε και με την καθολική πίστη. Και ειδικά σε δεκαετίες όπως αυτές του '50 και του '60, αυτό συνήθως σήμαινε πολύ καταπίεση. Και πολύ απαγόρευση.
Τα δύο ‘καθολικά’ κομμάτια στο ‘In the flat field’ είναι τα ‘St Vitus dance’ και ‘Stigmata martyr’. Το πρώτο με προφανείς αναφορές στον Άγιο Βίτο, προστάτη μεταξύ άλλων των χορευτών και των επιληπτικών (μ' ό,τι συνειρμούς δημιουργεί αυτό) και το δεύτερο στις πληγές (στίγματα) του Χριστού και εμβληματικών μορφών του καθολικισμού όπως ο Φραγκίσκος της Ασίζης. Βλέποντας τα κολπάκια του Murphy (η βάση του μικροφώνου στους ώμους του ως σταυρός) και ακούγοντας τις κραυγές στο In nomine patri et filii et spiriti sanctum (στο όνομα του πατρός και ….) στο τελείωμα του Stigmata, σκεφτόμουν ότι αυτή η ανατροφή σε καθολικό σχολείο ήταν ο καταλύτης σε μεγάλο κομμάτι διαμόρφωσης της προσωπικότητάς του.
Κουβαλάει, βλέπετε, την ταμπέλα του δύσκολου και δύστροπου, κείνη τη βραδιά όμως έδειξε να το διαψεύδει.
Στα 61 του η δύναμη και ποιότητα της φωνής του μένουν ουσιαστικά αναλλοίωτες. Όσο για τα θεατρικά του επί σκηνής, κομμάτι που ομολογώ ότι με απωθούσε στη σχέση μου με τους Bauhaus γενικότερα, διά ζώσης (και ειδικά από πολύ κοντινή απόσταση) μου φάνηκαν αρκετά ανώτερα των μηδενικών μου προσδοκιών.
Γιατί δεν πήγα να δω τα θεατρικά ενός τύπου με glam καταβολές (μακριά από μένα...), ούτε και το ½ των Bauhaus επί σκηνής. Πάνω απ' όλα μ' ενδιέφερε να δω το ½ των Bauhaus του ‘In the flat field’.
Γιατί, κατ' εμέ τουλάχιστον, όλα επικεντρώνονται στην πρώτη φάση της πορείας της μπάντας, στις μέρες του Bela, του Dark entries. Και πάνω απ' όλα, του ‘In the flat field’.
To οποίο απέδωσαν πάνω από ικανοποιητικά ο άξιος μπασσίστας David John Haskins με τον Murphy συν τους φιλότιμους μεν, μη συγκρίσιμους με Daniel Ash-Kevin Haskins δε, συμπαίκτες τους σε κιθάρα-ντραμς.
‘Hello Thessalonica… beautiful Greece...’ αναφωνεί κάποια στιγμή ο άνθρωπος που πίστεψε στο μύθο ενός Μαγυάρου οπιομανούς ηθοποιού που ζήτησε να τον θάψουν με τον βαμπιρικό μανδύα του, δυσκολευόμενος κι ο ίδιος να πιστέψει τη θέρμη της ανταπόκρισης του κοινού. Ενός κοινού που φυσιολογικά ζητούσε ‘πάρτυ’ και ‘πάθος’ μαζί με διασκευές σε (Τυραννόσαυρους) Βασιλείς ή και (Λευκούς) Δούκες. Τα έλαβε όλα.
Η δικιά μου ματιά ωστόσο έμεινε στον απόκοσμο χορό του ξεσπάσματος στο αλλόκοτο αριστούργημα ονόματι ‘Ένας θεός σε μια μικρή γωνιά’. Εκεί που κανένας χρόνος ή χώρος δεν έχει τη δύναμη να δαμάσει το εξωπραγματικό πάθος με το οποίο κάποια σώψυχα εμφανίζονται εντελώς απογυμνωμένα.
Κι ο πανδαμάτωρ (;) χρόνος αυτό το θηρίο δε το’ χει βάλει κάτω ακόμα.
[Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]