Peter Murphy + dj Spooky
Πριν από κάποιο μικρό διάστημα οι φίλοι μου και συμπολίτες ήταν έτοιμοι να κατεβούν με νυχτερινά τρένα στο Πειραιά για να δουν τι εστί Aphex από κοντά. Και El Tigre και Kid606 και άλλα. Αλλά να που η μετάκληση ανακλήθηκε λόγω χαμηλής προπώλησης. Βρίζανε θεούς και δαίμονες τότε, αλλά υπάρχουν και οι στραβές σ' αυτήν εδώ τη χώρα. Απ' την στεναχώρια μες στη στεναχώρια.
Τώρα ήρθε κι η σειρά μου για να κλάψει η καρδιά μου. Είχα πωρωθεί με την ιδέα ότι μετά το καταπληκτικό τρίνυχτο του Synch Festival έρχεται ο ηρώδειος Ennio Morricone [διαβάστε με αλλού] και στο καπάκι, στο γήπεδο της παράκτιας πετοσφαίρησης [Beach Volley ορέ αστοιχείωτοι], έρχεται ο Fantomas, ο Pete Murphy, o Merzbow εναντίον Ο' Mulley, οι Acid Mothers Temple, o dj Spooky και οι τέτοιοι... Έτριβα τα χέρια μου από χαρά και μακάριζα τον εαυτό μου για τη φοβερή αυτή συγκυρία. Κι οι διαφημιστικές καταχωρήσεις στα περιοδικά να πηγαινοέρχονται για να μου ανοίγουν ακόμη πιο πολύ την όρεξη.
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, όμως. Φευ! Μία μέρα πριν κόψω εισιτήριο [ως κλασικός έλλην] μαθαίνω ότι ο Fantomas έγινε λούης και το πάρτι σχόλασε. Κι ότι οι Murphy και Spooky θα εμφανιστούν σε μια κοινή βραδιά στο Bios και την αμέσως επόμενη μας περιμένουν οι Merzbow vs. Ο' Mulley και οι Acid Mothers Temple.
Βρε τι καλά που κάνω εγώ και δεν κόβω εισιτήρια από πριν! Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση. Βρε τον μπαγάσα το Μήτσο, ήταν η δεύτερη. Πώς κατάφερε να φέρει 60 ονόματα στο Synch χωρίς να ματαιωθεί ούτε ένα κι αυτοί οι ευαγγελιστές οι G-Festαράδες να πάθουν τέτοιο κάζο. Πατατράκ με τα όλα του. Τώρα ένοιωσα τι σημαίνει The feast and the fury!!! Μούρθε να χτυπήσω τη γροθιά μου από τη λύσσα.
Κάνω πέτρα την καρδιά μου κι αποφασίζω να πάω στο Bios. Από τη μία πόρτα μπαίνανε αυτοί που είχαν πιστέψει τους οργανωτές του G-Fest κι απ' την άλλη εμείς οι δύσπιστοι. Μου δίνουν ένα χαρτάκι σαν εισιτήριο αστικού που έχει επάνω έναν τύπο με ακουστικά και μια οδηγία ότι μπορεί να τα χρειαστώ για να μην πάθω ζημιά. Προχωρώ παραμέσα, κατηφορίζω μια ράμπα, κι ανακαλύπτω έναν αποθηκευτικό χώρο με ένα πάλκο με κάτι φωτιστικά, με στόρια [ρολά κατεβασμένα] κι έναν κονσολιέρη στο βάθος καλυμμένο πίσω από ένα πιάνο! Ευτυχώς που βρήκα μια θέση κάτω απ' τον εξαερισμό [εμπρός απ' την κονσόλα του ήχου] γιατί αλλιώς η ζέστη ήταν ήδη αφόρητη.
Ο Murphy λίγο κόντεψε να βγάλει εκπρόθεσμές τις [νέες πια] αφίσες. Ανέβηκε στις 12 παρά 5 ο αθεόφοβος. Κι αν είναι αλήθεια ότι είναι παντρεμένος με τουρκαλίδα και ζει στην Πόλη, ε τότε σίγουρα δεν έχει το θεό του. Έχει μάλλον τον Αλλάχ του και την χανούμισσά του. Το σώου άρχισε αρκετά δυναμικά με τον λευκόξανθο Pete να δίνει ένα κανονικό ρεσιτάλ. Πόζες, στάσεις και συμπεριφορά τρελαμένου πενηντάρη. Αλλά κι η μπάντα του ήταν εξίσου δυναμική κι ορεξάτη. Όχι τίποτε προχωρημένο, ούτε κάτι το πρωτόγνωρο. Όλα γνωστά και τετριμμένα κι από κάτω οι φανς. Πανκιά, φρικιά, παλιοροκάδες και νεοποπάδες, φοιτητάρια και κοπελούδες, πολλά τρυφερά πόδια και κάποιοι αξύριστοι ή και λουξ ξυρισμένοι όψιμοι τραγιασκοφόροι - όλοι να κρέμονται απ' τα χείλη του περιμένοντας, εκλιπαρώντας σχεδόν, για ένα δείγμα απ' τους παλιούς καλούς καιρούς.
Κι εκεί που είπα να οπισθοχωρήσω με ελαφρά πηδηματάκια, βλέπω έκπληκτος τα στόρια ν' ανεβαίνουν και ένα νέο μπούγιο να εισβάλλει. Ένοιωσα πολύ άσχημα που έδωσα εκείνο το δεκαπεντάρι. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, λέει μια αρχαία παροιμία, που μπορεί και να πρωτακούστηκε κάπου εκεί κοντά, στον Κεραμικό. Το τρις εξαμαρτείν ουκ ανδρός, λένε οι νεόκοποι περί την αγορά τυρβάζοντες. Διότι εντωμεταξύ είχε ματαιωθεί και η επικείμενη μετάκληση του Merzbow, και τον είχε "αντικαταστήσει" ο ντόπιος nuber6. Είχε μουτζουρωθεί και η αφίσα και είχε διορθωθεί όπως όπως. Ο ιδιοκτήτης του Bios είχε ζητήσει περίλυπος συγγνώμη [δεν είναι δικό του σφάλμα εξάλλου] αλλά, μπροστά στο μένος του κόσμου, φοβήθηκε κι ανέβασε ρολά.
Κάποια στιγμή, μετά από 45-50 λεπτά, τελείωσε το πρώτο μέρος κι ήρθε η σειρά του dj Spooky. Αυτός είχε ήδη πάρει θέση στη βιτρίνα του μαγαζιού δίπλα στη τζαμαρία. Οι πόρτες ήταν όλες ανοιχτές διάπλατα. Πίσω του μια υπνωτιστική προβολή με τ' όνομά του στον τοίχο μας προϊδέαζε για κάποιο συνοδευτικό οπτικό παιχνίδι. Μετά από λίγο άρχισε να αλλάζει σύμπακτους δίσκους σε ένα διπλό Pioneer. Breakbeats, scratches και turntables ήταν όλα κι όλα αυτά που ακούγαμε, με πρώτη ύλη αρκετά ρετρό και ανακυκλωμένα χιτς. Η αλήθεια είναι πως το έκανε με κάποια μαεστρία και αρκετή φαντασία, αλλά δεν ήταν ακριβώς ότι θα περίμενα απ' αυτόν. Βέβαια, όταν έχεις παραμυθιαστεί ότι θα παίξεις στο Beach Volley μπροστά σε χι χιλιάδες κόσμου και καταλήγεις στο Bios μεταξύ φίλων, ε τότε ότι και να παίξεις πάλι πολύ θα είναι.
Κι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου και το βάρος του πεντα[ξε]νυχτίου να μου θυμίσει ότι έπρεπε ν' αποσυρθώ.
