No Ordinary Hub Edition

Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ημερών ήταν το ξαφνικό hub του No Ordinary. Φεστιβάλ που τα τελευταία τρία χρόνια στήνουν στη Θεσσαλονίκη η Μαρίνα Ταντανόζη και ο Δήμος Βρύζας.

 Όλες οι δράσεις του φεστιβάλ έχουν στηθεί στο χώρο του Transcedance, ο οποίος περισσότερο λειτουργεί ως στούντιο για ομάδες χορού και διάφορα εργαστήρια αλλά και για τις ιδιαίτερες προβολές ταινιών της ομάδας Δαγκάνα.

Έχοντας περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες στον δρόμο σε διάφορα φεστιβάλ και συναυλίες [να σημειώσω ότι το No Ordinary συνεργάζεται με διάφορα φεστιβάλ όπως το Irtijal που γίνεται κάθε χρόνο στον Λίβανο], εμφανίστηκαν ο Τσέχος τρομπετίστας Peter Vrba και ο Γάλλος Gregory Dargent που παίζει ούτι και ασχολείται παράλληλα με φωτογραφία και βίντεο.

Τη δουλειά του Peter Vrba την ανακάλυψα πρόσφατα χάρη στο καταπληκτικό CD 'Μutants in Siberia' που έβγαλε σε συνεργασία με τον Joke Lanz (μπορείτε να το ακούσετε εδώ), οπότε γεμάτος περιέργεια περίμενα ν' ακούσω το σετ του. Ξεκίνησε με το φύσημα στο στόμιο της τρομπέτας σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά άρχισαν να στήνουν ένα κομμάτι που θύμιζε τις πιο έντονες στιγμές του ύφους του reductionism, όταν εκείνο γινόταν πιο ακραίο παίζοντας με χροιές και σταδιακά έστηνε μικροήχους με τα ηλεκτρονικά εξελισσόμενο σε ένα ambient noise κομμάτι που αργά αργά γύρισε σε σημείο που άρχισε να παίζει με την τρομπέτα και ηλεκτρονικά. Περισσότερο συχνοτικό αλλά ωραίο. Ομολογώ ότι το πρώτο μέρος και το τελευταίο του σετ μου άρεσαν περισσότερο, αλλά σαν πρώτη επαφή με τον ζωντανό του ήχο ήταν μια ωραία εισαγωγή στη δουλειά του.

Το όνομα του Gregory Dargent μου ήταν παντελώς άγνωστο και ήταν η πρώτη μου επαφή με το έργο του. Η αλήθεια είναι ότι το ούτι μπορεί να μην είναι το όργανο που προτιμάω στον αυτοσχεδιασμό, αλλά, όταν μιλάμε για μουσική η οποία βασίζεται σε ορθόδοξα και ανορθόδοξα παιξίματα και χρήσεις οργάνων και αντικειμένων, τότε γεμάτος περιέργεια θέλω να βλέπω συναυλίες. Αν υπάρχει κάτι που μου άρεσε πολύ σε αυτό το σετ, ήταν το παιχνίδι τόσο με τον ήχο όσο και με την εικόνα. Καθώς ο ίδιος ασχολείται τόσο με το βίντεο και τη φωτογραφία είχε τον δικό του τρόπο να δουλεύει το σετ του που ονομάζει 'Soleil d' hiver' το οποίο φαινόταν να το έχει επεξεργαστεί αρκετά χάρη στις σχεδόν ταχυδακτυλουργικές του κινήσεις σχετικά με την εικόνα και τους σένσορες που ενεργοποιούσαν την προβολή βίντεο και εικόνων σε συνδυασμό των διάφορων εφέ με τα οποία έπαιζε το ούτι. Άλλοτε άκουγες ένα ταξίμι ως ορθόδοξο παίξιμο του οργάνου και τράβαγε τον ήχο με λίγα εφέ, άλλοτε το ούτι βρισκόταν στο βάθος των εφέ συνοδεύοντας τα ηλεκτρονικά και τις εικόνες.

Ήταν ένα σετ το οποίο, ας μου επιτραπεί, έμοιαζε να χωρίζεται σε πολλά μικρά κομμάτια, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου θύμισε όλον εκείνο τον άμπιεντ ήχο των αρχών 90s που ξεκίνησαν να στήνουν γκρουπ όπως ο Vidna Obmana (σήμερα παίζει ως Dirk Series), τον ήχο που άρχισε να εξελίσσεται λίγο αργότερα αναμιγνύοντας άμπιεντ και τη 'νοσταλγία' που έφερε το post rock και το lo-fi μαζί με την αποδόμηση παραδοσιακών οργάνων που ώρες ώρες γύρναγε σε μια έξαρση μουρλαμάρας, η κορύφωση του οποίου θα έφτανε με τους ήχους του σετ να σβήνουν αργά με βίντεο από διαδρομή σε δρόμο που σε καθήλωνε οδηγώντας σε μια σχεδόν λευκή οθόνη.

Αφήνοντάς μας με μια γλυκιά ανάμνηση και την αντιδιαστολή των δύο σετ (το ένα πιο 'αυτοσχεδιαστικό' , το άλλο πιο 'δομημένο') ως ζέσταμα για το No Ordinary του 2025 που θα λάβει χώρα μεταξύ 12-14 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Εύγε και πάλι παιδιά για την ωραία βραδιά!