Piano Magic + Kwoon + Misuse

Και ανέκραξεν... Θαύμα, θαύμα! Δεν ξέρω όμως σε ποιον αντιπρόσωπο του Μεγάλου να αποδοθεί η μεγάλη χάρη. Στον νεομάρτυρα Μύρωνα τον Ράφτη; Στην Κλαυδία και την Ιουλιανή; Ή στον (λόγω καταγωγής ...αρμόδιο) Όσιο Κουθβέρτο εκ Βρετανίας; Το σίγουρο είναι ένα πάντως. Ο Glen Johnson κατάφερε το ελληνικό κοινό να σιωπήσει για περίπου 1-2 λεπτά (κατόπιν συναισθηματικής εκκλήσεως στο elliniko filotimo ασφαλώς). Όσοι έχουν βρεθεί κατά καιρούς σε συναυλίες του ευρύτερου χώρου, αλλά ακόμη και σε κινηματογράφους, θέατρα, γήπεδα (όπου ποτέ δεν έχει τηρηθεί ενός λεπτού σιωπής για οποιοδήποτε λόγο), σίγουρα αναγνωρίζουν το συγκλονιστικό και θαυματουργό του επιτεύγματος.

Κατά τη διάρκεια του σετ των Kwoon (να σημειωθεί ότι απέφυγα τη γνωστή ...μουσικογραφιάδικη γαλαρία, κύρια πηγή βόμβου και άλλων ...πειραματικών ήχων στις συναυλίες), σκεφτόμουν διάφορα. Music won't save you from anything but silence... Θυμόμουν (και έδινα για πολλοστή δίκιο) τον Αργύρη Ζήλο να λέει σε συνέντευξή του ότι έχει πάψει να πηγαίνει σε συναυλίες για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ειδικά στις (ουκ ολίγες) χαμηλότονες στιγμές, η όλη συμπεριφορά έφτανε τα όρια της αγένειας. Και ναι, είναι γνωστό ότι η αγένεια σε αυτή τη χώρα φτάνει και περισσεύει. Και ναι, θα αναγνωρίσω ότι σαν ...γνήσιοι απόγονοι-μοναδικοί κληρονόμοι φιλοσόφων και πνευματικών γιγάντων, έχουμε τόσο πολλές και σημαντικές ιδέες να μοιραστούμε. Αλλά...

Θα μου πείτε, έχει κανένα νόημα που τα γράφεις; Όταν τα λέμε μόνοι μας, ενώ φαινομενικά ελεεινολογούμε εαυτούς, κατά βάθος έχουμε μετατρέψει όλα τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα και στοιχεία εθνικής ταυτότητας και περηφάνιας, "εμείς είμαστε μεσογειακοί άνθρωποι, όχι σαν τους άλλους τους ξενέρωτους", μπλα, μπλα, μπλα. Όταν δε μας τα λένε οι ξένοι, τότε ξυπνάει το "αντιστασιακό" πνεύμα και ετοιμάζονται μποϋκοτάζ και άλλες τριτοκοσμικές (συγγνώμη Τρίτε Κόσμε) γραφικότητες.

Ας είναι... Βράδυ Σαββάτου λοιπόν στο νέο Fuzz, το οποίο έχει πλέον μετακομίσει στο γκέτο του ελληνικού σύγχρονου πολιτισμού της Πειραιώς (απέξω σουβλάκια και μεγαλοσκυλάδικα σε αγαστή γειτνίαση). Σαφώς καλύτερος χώρος, πιο "συναυλιακός", άνετος και ευάερος. Βέβαια κάποιες "αξίες" παρέμειναν σταθερές. Και μπορεί το μεν εισιτήριο των 25 Ευρώ να ήταν οριακά ανεκτό (έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι πάνω από 30 Ευρώ για μεμονωμένη συναυλιακή βραδιά δεν πρόκειται να ξαναδώσω, κι ας έρθουν να παίξουν οι Joy Division με την ...αυθεντική τους σύνθεση), αλλά τα 10 Ευρώ ποτού (άνευ απόδειξης) σε πλαστικό ποτηράκι ήταν ελάχιστα ανεκτά. Να δω πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι μέρες της αφθονίας δεν είναι πλέον μετρημένες αλλά παρελθόν, και πότε θα ξυπνήσει αυτό το θηρίο που λέγεται καταναλωτική συνείδηση.

Στα αμιγώς μουσικά τώρα. Τους Misuse τους άκουσα στο τελευταίο κομμάτι. Την μπάντα την έχω σε εκτίμηση, και αυτό που πρόλαβα να άκουσα δεν μετέβαλε την άποψη μου. Ούτε προς το χειρότερο, ούτε προς το καλύτερο. Είναι εξαιρετικοί παίκτες ενός ιδιώματος που τουλάχιστον υπό αυτή την οργανική μορφή μοιάζει να έχει κάνει τον κύκλο του και πλέον θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς μέχρι και ...παραδοσιακό (κάτι σαν το σύγχρονο ρεμπέτικο!). Καθαρά για οπαδούς. Στην ίδια αυτή κατηγορία παίζουν και οι εκ Γαλλίας ορμώμενοι Kwoon. Οι οποίοι χαμένοι στον ομιχλώδη κιθαριστικό κόσμο τους, έδωσαν μια μεστή και άψογα παιγμένη σύνοψη του είδους, με όμορφες λυρικές στιγμές, με κουραστικές στιγμές, κυρίως όμως προβλέψιμες στιγμές (εκτός αν θεωρηθεί πρωτοτυπία η παρουσία τσέλου), κάπου ανάμεσα στον γνωστό καναδικό ...αστερισμό και φυσικά τους Mogwai. Για να κλείσουν εντυπωσιακά ανεβάζοντας την ένταση σε δυσθεώρητα ύψη (100 db έδειξαν οι ...ανεπίσημες μετρήσεις μέσω κινητού).

Για τους Piano Magic, δεν έχω να πω πολλά. Άλλωστε μόνο τα όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς εδώ στο MiC μπορεί να συνθέσουν έναν σεβαστού μεγέθους τόμο. Μιλάμε για μια από τις σταθερές αξίες των καιρών μας. Όχι όμως με την έννοια της προσκόλλησης σε κάποιο "πατενταρισμένο" δοκιμασμένο ύφος. Ο σταθερός πυρήνας είναι η μοναδική αίσθηση και αντίληψη της μελωδικότητας. Η οποία άλλοτε μπορεί να αναδεικνύεται μέσα από απλές pop μορφές και άλλοτε να στηρίζει post αναπτύξεις, χωρίς όμως τα ηχοτοπία και οι ατμόσφαιρες να κηδεμονεύουν το αποτέλεσμα. Τελευταία διάγουν ένα διάστημα εμμονής με τον πρώιμο σκοτεινό ήχο των Dead Can Dance (προς επίρρωση αυτού, η αυλαία έπεσε με διασκευή στο "Advent" από το μακρινό 1985) και έχουν βαλθεί να βγάλουν από τη δημιουργική εμμηνόπαυση τον Brendan Perry (αυτό κι αν θα' ναι θαύμα!).

Οι Piano Magic λοιπόν έδωσαν μια συναυλία άψογα επαγγελματική (παρά την κούραση που κουβαλούσαν από την προ ολίγων μόλις ωρών συναυλία τους στη γείτονα χώρα), και πέρα από την αναμενόμενη εστίαση στον τελευταίο δίσκο, κορφολόγησαν και κάποιες στιγμές (χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις πάντως σε σχέση με τις παλιότερες εμφανίσεις τους) από μια δισκογραφική παραγωγή τέτοιου εύρους και ποιότητας που μοιραία θα άφησαν και αρκετούς παραπονεμένους. Ο δε Glen Johnson παρέδωσε για άλλη μία φορά μαθήματα σκηνικής παρουσίας, όντας απλός, ευγενής, επικοινωνιακός, με αίσθηση του χιούμορ και γνήσια αντι-σταρ, χωρίς την οίηση και την επιτήδευση του δήθεν "αντι-σταρ".

Δεν ήταν μια μεγάλη συγκλονιστική συναυλία. Δεν ήταν ούτε μια νύχτα που θα θυμάμαι, όπως προεξοφλούσε το εισιτήριο. Με την ίδια λογική όμως που ποτέ οι Piano Magic δεν θα μπουν στα βιβλία και τις επίσημες λίστες της κατεστημένης μουσικής ιστορίας... Στη ζωή υπάρχουν άλλωστε και οι μικρές, ταπεινές και καθημερινές στιγμές...